Güzel insan olmak...

Geçtiğimiz hafta mübarek cuma günü aldık Muhammet kardeşimizin vefat haberini, üzüldük, her canlının tadacağı o ölüm gerçeğini yaşadı kardeşimiz de…
Bir dönem birlikte çalışmanın verdiği birliktelik, tuz ekmek paylaşmanın verdiği bağlılık vardı. İyi ve nahif bir insandı, işine bağlı, ailesine bağlı, sessiz sakin bir insandı. İyi insanlığının yanında ailesine iyi bir baba ve torunu Yavuz Selim’in iyi bir dedesi olduğunu şahitlik ediyorum. Çalıştığı dönem içinde Yeni Meram ailesinin bir ferdi olarak iyi bir kardeş, iyi bir abi oldu.
Şairin de dediği gibi “Her ölüm, erken ölümdür” ifadesinin kullanılabileceği bir kardeşimizdi. Ama takdiri ilahi onu yaşadığı böbrek yetmezliği hastalığı ile ebediyete taşıdı. Yaklaşık son bir buçuk yıl gördüğü tedavi, diyaliz onu iyice yıpratmış son görüşmemizde de helalliğini almıştı. Hasta yatağında dahi aradığımızda zahmet verdiği düşüncesiyle duyduğu mahcubiyet ifadelerinden anlayabiliyordunuz nahifliğini. Vefatı üzdü ailesini, sevenlerini ancak bu iyilikte olan bir kulun gideceği mekânın kötü olacağı düşüncesi dahi bizlerde bulunmuyor. Cenazesindeki o kadar seveninin şahitliği, ömrünün son yıllarında çektiği hastalığın kefareti makamını âli yapacak inşallah.
Gidenin arkasından söylenen sözlerden ibaret olarak anlaşılmasın bu söylediklerim, birçok sözü hayattayken yüzüne karşı söylediğimdendir rahatlığım. Onun için Muhammet kardeşime hakkım ve kurum olarak hakkımız helaldir. Rabbim rahmet eylesin, kabrini ve mekanını cennet eylesin. Annesine, eşine kızına ve oğulları ile tüm sevenlerine Allah sabırlar versin. Çok sevdiği torunu Yavuz Selim’i de kendisine sadaka-i cariye kılsın. Özellikle hafta sonları gazeteye birlikte geldiklerinde dedesinin dibinden hiç ayrılmaz dedesi de onun elini hiç bırakmazdı. Rabbim acıları hafifletsin ve geride kalanlara sabırlar metanetler versin.
Evet hayat böyle, yaşam nasıl esas ise ölüm de öyle esas, önemli olan giderken geride kalanlara iyi konuşturmak, yolcu ederken de kalan hayatı yeniden gözden geçirmektir.
Kimin kimden önce sonra gideceğini kimse bilemiyor, bugün yanınızda olanlar yarına olmayabiliyor. O nedenle her anımızı sanki bir saniye sonra olmayacak gibi dikkatli bir şekilde değerlendirmemiz gerekiyor. İyi bir şekilde değerlendirelim ki, biz gittikten sonra arkamızdan "İyi insandı" diyebilsinler.
Yaşam içindeki hedeflerimiz, amaçlarımız, hırslarımız dahası İNSANLIĞIMIZ başka insanların günahına girerek, onların hakkını gasp ederek olmamalı.
Bir saniye sonrasına garantimizin olmadığı hayatta neye efeleniyor, neye kafa tutuyoruz ki ?
Mal, mülk, şan, şöhret, evlat, soy, rütbe, mertebe ve şatafatlı yaşam bir yere kadar sizi götürüyor ama son nefesi verdikten sonra geride kalan sadece yaptıklarınız ve yaşattıklarınızın ameli oluyor.
Bunları bir nasihat bir ders olarak vermek gibi bir hadsizliğim elbette olamaz ancak öncelikle kendime sesli bir şekilde ifade ediyorum bu gerçekleri çünkü bizler insan olarak yapımızın gereği olan ders çıkarma özelliğimizi kullanıyorum.
İnsanoğlu yakınını ve yakınlarını, arkadaşlarını kaybettiği zaman bazı gerçekleri çok daha iyi görüp anlayabiliyor. İşte bundandır ki kendine o gördüklerinden ders çıkarıp hayatını yeniden bir yola koyması önemlidir. Sözün özü ve asıl meselesi “güzel ve iyi insan olabilmektir” …
Yazının son noktası ise dua olsun.
Yâ Rabbî! Aklımı hiçlik korkularından koru!
Benlik dağlarımın taşlarını celalinle yumuşat
Ey Celil!
Bizi sûreta insan yarattığın gibi, Lütfedip sîreta da insan eyle…
İnsan olmayı kolay eyle!..
Amin