ALLAH’A HAMDOLSUN DEMEKTEN NEDEN SOĞUDU İNSANLAR?

Kıymetli dostlar, bu yaz mevsimi de nasıl geçti anlamadık. Bir yandan depremler, bir yandan yangınlar derken ülke olarak bir türlü düzlüğe çıkamadık. Yaydığımız enerji, kullandığımız kelimeler aslında hepsi hayatımızı şekillendiriyor.. Kelimeler demişken, geçenlerde bir sohbette, birisi diğerine “Nasılsın?” diye sordu. O da “Allah’a hamd olsun,” diye cevap verdi. Soru soran kişinin yüzü bir anda düştü. Dediğine göre, bu ifadeyi yöneticilerin, idarecilerin çok kullanmasından dolayı soğumuş. Buraya kocaman bir ünlem bırakıyorum!
Hatırlarsanız, FETÖ döneminde “ablalar” ve “abiler” vardı. Cemaat sürekli “himmet” toplardı. Onların literatüründe “hizmet,” “himmet,” “adanmış ruh” gibi pek çok kavram vardı. Ancak darbeden sonra insanlar bu kelimelerden nefret etmeye başladı. Çünkü bu kelimeler zihinlerde darbeyle eşleşti. Düşünebiliyor musunuz, İslam literatüründeki en kıymetli kavramlar, FETÖ literatüründen dolayı lanetli bir hale dönüştü..
Tarihe baktığımızda din, hep istismar edilmiştir. Dini kullanarak insanların duyguları sömürülmüş, köle gibi kullanılmışlardır. Günümüzde de bu durum pek farklı değil..
“Allah,” “Peygamber,” “Kur’an” gibi kutsal değerleri kullanarak toplumun duygularını istismar edenler, bu kavramların zihinlere olumsuz kodlanmasına neden oldular. İşte bu yüzden, konunun başına dönecek olursak, birisi “Allah’a hamd olsun” dediğinde, zihin kodlarından dolayı insanlar hemen reaksiyon gösteriyor.. Durumun vehametine bakar mısınız lütfen!
Öyle bir hale geldik ki, bir kuru dindarlık krizine yakalandık. Güya Allah’ın rızasını kazanmak için çıkılan yolda, her şey menfaate dönüştü. Her şey o kadar yapay ve suni ki, toprak bile suyu tutmuyor artık. Emanet olarak verilen makamlara çakılıp kaldık. “Yalan,” “iftira,” “haksızlık,” “kul hakkı” gibi kavramlar literatürden çıktı. Biliyorsunuz, son zamanlarda sahte diploma skandalları patlak verdi. Bu kokuşmuş ve çürümüş zihniyette kimsenin kimseye güveni kalmadı. Elle tutulur, gözle görülür hiçbir değerimiz kalmadı. Çocuklar ve gençler olarak bizler dijital dünyanın kölesi olduk. Adeta yürüyen birer ceset gibiyiz..
Geçenlerde okuduğum bir yazıyı sizinle de paylaşmak istiyorum: “Öyle bir dindarlık düşünün ki; mücahitleri müteahhitleşmekten, kadınları feministleşmekten, gençleri trolleşmekten, hocaları ulusalcılaşmaktan alıkoyamıyor. Öyle bir dindarlık düşünün ki; bizi daha ahlaklı, daha güvenilir, daha adaletli, daha merhametli ve daha mütevazı kılmıyor. İşte bu dindarlık, ruhunu kaybetmiş demektir.
Eğer ruh kaybedilirse, tüm güç, makamlar, mevkiler, kurumlar, kalabalıklar, bütçeler, kazanımlar ve zaferler koca bir cesetten ibaret kalır. Ruhunu kaybeden cesetler ise çürümeye mahkûm olurlar.”
Asıl soru, peki, yeniden nasıl ayağa kalkarız? Ruhlarımızı nasıl diriltiriz? “Kalpler ancak Allah’ı anmakla mutmain olur.” Ayeti imdadımıza yetişiyor. Yapayda ve sanalda değil; kalpte ve gönülde. Çünkü kalp özünü istiyor, sahibini istiyor.. Hamdi, şükrü istiyor. İstismar ederek değil, hücrelerine zerrelerine kadar hissederek.. Allah’a hamdolsun, Allah’a şükürler olsun! Vesselam…