SONSUZLUKTA KAYBOLMAK...

Güzel olurdu değil mi? Hele ki tam da şu aralar. Felaket üstüne felaket yaşanırken... Sizi bilmem ama son zamanlarda gözlerimi kapatıp bol bol sonsuzluğa dalasım var benim. Derin bir uyku uyur gibi... Ucu bucağı görünmeyen bir okyanusta rotayı saptırmadan dümdüz yol almak gibi... Bembeyaz bulutların üzerine çıkıp da oradan uzun uzun seyre dalmak gibi... Şimdiyi, şu anı veya ötedeki olacakları düşünmeden kesintisiz susmak gibi... Olasılıkları ters yüz yapmadan tek düze var olmak gibi... Gibi gibi.. Ulus olarak ne büyük sınavlardan geçiyoruz uzunca bir zamandır. Kimi zaman heveslerimiz kırılıyor, kimi zaman yorgunluklarımız tavan yapıyor, kimi zamansa umutsuzluklarımız ve hüzünlerimiz arşa değiyor. Uzun soluklu bir maraton gibi... Hatta bazen o maratonda parkurun birini henüz tamamlayamadan bir diğerine kucak açıyoruz ister istemez. Pandeminin kara bulutlarından üzerimize yağan yağmur henüz dinmemişken, depremle yüzleşiyoruz. Ve bu kez, zaten karışık olan ülkenin çarşısı hepten karambol çukuruna düşüveriyor! O da yetmezmiş gibi, işin ehilleri depremlerin, değişen iklim koşullarının, pandeminin uzayacağından söz eden açıklamalar yapıyorlar art arda... Düşecek olan göktaşının yakınlığına dair yaptıkları söylemlerden bahsetmiyorum bile! Arafta kalmış gibiyiz! Geçer mi? Elbette geçer. Biter mi? Elbette her şey biter... Amma velakin, her şey başladığı gibi mi biter, acıtmadan, iz bırakmadan mı geçer, bunu da zaman gösterecek hepimize. Bize düşen ise bolca sabır, sükunet ve metanetle, en ağır başlı ve akıllı bir şekilde bu sürecin geçmesini beklemek. Nerede, ne zaman, nasıl ve ne şekilde sonlanacağını kestiremediğimiz bu zincirin son halkasına gelinceye kadar hayatın içindeki duruşumuza sahip çıkmak. Aydınlık günlere olan inancınızın daima var olması dileğimle, Esen kalın.