KAHVEHANEDEN KAFEYE SOHBETLERİMİZ NASIL EVRİLDİ?

Kıymetli dostlar, hatırlar mısınız, eskiden mahallenin kahvehanesi vardı. Dumanı tüten çaylar, oklava sesleri, gürültülü ama samimi kahkahalar… Orada herkes birbirini tanırdı. Dayılar, amcalar, esnaflar… Kimin derdi varsa anlatılır, kimin sevinci varsa paylaşılırdı. Adeta bir sosyal ağ gibiydi ama canlısından, sıcağından. Orada pişen sohbetlerin tadı başka olurdu, gerçekten doyulmazdı. Ne bileyim, bir bakıştan anlardık birbirimizi, bir el hareketinden. İşte o, bizim aidiyet duygumuzun ta kendisiydi..
Şimdi ise, o kahvehaneler yerini şıkır şıkır, mermer masalı, her köşesi Instagram’lık kafelere bıraktı. Mis gibi kahve kokuyorlar, evet. Ama ne bileyim, her masada bir laptop, bir telefon, kulaklarımızda müzik… Sanki aynı masada otursak da, birbirimizden çok uzağız. Muhabbetler “n’aber, nasıl gidiyor?”dan öteye geçmiyor çoğu zaman. Derin bir konuya dalıp saatlerce konuşmak yerine, hızlıca bilgi alışverişi yapıp tekrar ekranımıza dönüyoruz. Eskiden fıkra anlatılır, kahkahalarla gülünürdü; şimdi emoji gönderip geçiyoruz. Hayatımız artık emojiler arasında gidip geliyor. Sanal dünyada sanal sohbetler.. Hani o insanı insan yapan dokunma, hissetme, anlama hali var ya, o birazcık eksik kaldı sanki..
Bu değişimle birlikte, sohbetin rengi de değişti. O samimi, içten, laf lafı açan muhabbetler sanki biraz kayboldu. Kim bilir, belki de biz kaybettik o yeteneği. Birbirimizin gözüne bakarak konuşmayı, gerçekten dinlemeyi unuttuk mu? Eskiden mahalledeki kahvehanede, herkes birbirinin halinden anlardı. Şimdi kafelerde, yüzlerce insan arasında bile yalnız hissedebiliyoruz. Herkes kendi küçük dünyasına çekilmiş, kendi “baloncuğunda” yaşıyor gibi. Peki, o eski aidiyet duygusunu neyle dolduracağız? Yani, bu koca şehirde kendimizi nereye ait hissedeceğiz? Bu sorular, içimizi cız ettiriyor, değil mi?
Belki de bu yazıyı okurken sizin de aklınıza geldi o eski günler. Ya da şimdi gittiğiniz kafeler… Önemli olan, bu değişimin farkında olmak. Sohbetin, iletişimin ve o insan bağlarının ne kadar değerli olduğunu bir kez daha hatırlamak..
Elbette, geçmişi geri getiremeyiz. Ama o kahvehanelerin ruhunu, bugünün kafelerine taşıyabiliriz. Belki telefonlarımızı biraz kenara bırakıp, yanımızdaki arkadaşımıza, ailemize biraz daha odaklansak? Göz teması kurarak, gerçekten dinleyerek, içten bir kahkahayla… Unutmayalım ki, insanı insan yapan şey, paylaşılan hikayelerdir, o derin sohbetlerdir ve aidiyet duygusudur. Sohbetimiz tamamen kaybolmadı, sadece şekil değiştirdi. Onu yeniden canlandırmak, ona yeniden o eski sıcaklığı katmak bizim elimizde. Ne dersiniz, küçük adımlarla başlasak mı yeniden?