BAĞIMLILIKLARIMIZLA NASIL BAŞA ÇIKARIZ?

Kıymetli dostlar, çağımızın en büyük sorunlarından birisi “bağımlılıklarımız..” Şimdi şöyle bir düşünün: Sabah gözünüzü açar açmaz eliniz nereye gidiyor? Yatağın başucundaki telefona, değil mi? Haberlere, sosyal medyaya, gelen bildirimlere… Gün içinde de öyle. Boş kaldığınız an, otobüste, sırada beklerken, hatta tuvalette bile elimizde telefon. Ya da yorgun argın eve gelip açtığımız o dizi maratonları… Bir bölüm daha, bir bölüm daha derken saatlerin nasıl geçtiğini anlamıyoruz. Bunlar aslında birer kaçış değil mi? İçimizdeki o hafif sıkıntıyı, yalnızlığı, geleceğe dair kaygıları bastırmak için sanal dünyalara ya da hikayelere sığınıyoruz. Çünkü reel hayatın gerçekleri bazen ağır geliyor, yüzleşmek istemiyoruz..
Bağımlılıklarımızda, beynimizdeki o küçük “ödül merkezi” devreye giriyor, dopamin salgılıyor ve biz o anlık hazza, o rahatlama hissine bağımlı hale geliyoruz. Tıpkı sigaradaki nikotin, alkoldeki etil alkol gibi, sosyal medya bildirimleri de, bir dizinin final sahnesi de bizi anlık olarak tatmin ediyor. Ama sonra ne oluyor? İçimizdeki o boşluk aynı yerde duruyor, hatta daha da büyümüş oluyor. Çünkü gerçek sorunlarımızla yüzleşmek yerine, onları bir kenara itmiş oluyoruz.
Bakın, tüketim çılgınlığı da bunun bir parçası. Sürekli yeni çıkan telefonlar, son moda kıyafetler, “en iyisi bende olsun” hırsı… Bunlar da birer bağımlılık. Bir şeye sahip olmak, diğerlerinden daha iyi olmak, toplumsal statümüzü yükseltmek gibi algılarla, aslında ruhumuzu doyurmayan şeylerin peşinden koşuyoruz. Sanki daha çok şeye sahip olursak, daha çok mutlu olacağız. Ama bu geçici bir mutluluk, değil mi? O yeni telefonun heyecanı birkaç gün sonra geçiyor, yerine yenisi çıkıyor ve döngü devam ediyor. Bu aslında bizim toplumsal olarak kendimize dayattığımız bir kısır döngü..
Peki ya manevi boşluk? Kalbimizin derinliklerinde hissedilen o eksiklik hissi… Modern dünyanın hızlı temposu, sürekli bir şeylere yetişme çabası, materyalist hedefler… Bunlar bizi bazen kendimizden, özümüzden uzaklaştırıyor. Sanki bir şeyler eksik, ama ne olduğunu tam olarak tanımlayamıyoruz. İşte bu noktada, Kuran-ı Kerim’de Ra’d Suresi 28. ayette buyurulduğu gibi: “Kalpler ancak Allah’ı anmakla huzur bulur.” Bu ayet, içimizdeki o derin manevi boşluğun, ancak Yaradan ile kurduğumuz bağla, O’nu anmakla doldurulabileceğine işaret ediyor. Çünkü insan fıtratı, yaratıcısına yönelme ihtiyacıyla donatılmıştır. Bu bağı kuramadığımızda, kalbimiz huzursuz olur ve bu huzursuzluğu başka bağımlılıklarla gidermeye çalışırız..
Peki, şimdi ne yapacağız? “Ben de bağımlıyım, yandım bittim!” diyeceğiz mi? Hayır! İlk adım, farkındalık. Şimdi bir sorunun varlığını kabul etmek, çözümün ilk adımıdır. Unutmayın, bağımlılık bir zayıflık değil, bir arayıştır. Bu arayışı doğru yöne kanalize ettiğimizde, gerçek huzuru ve mutluluğu dışarıda değil, kendi içimizde ve kalplerimizdeki o manevi bağda bulabiliriz. Dijital detoksla başlayıp gerçek bağlar kurmak, içimizdeki boşluğu anlamak için destek almak, enerjimizi doğayla ve olumlu aktivitelerle beslemek ve en önemlisi kalbimizi manevi olarak beslemek bu yolda atılacak en önemli adımlardır.. Bağımlılıklarımızı kolaylıkla bıraktığımız bir gün diliyorum..