Tanrı sevgisi ile dolu üç yürek

İnsan var, insancık var. İnsanım diyen var, kendini insan zanneden var. İnsanım dediği için ve kendisini öyle tanımladığı için kendine her şeyi yaraşır gören var. İnsan olarak yaratılmanın erdemine eren de var.
Belki bedensel özrü var. Ama kalpten, şefkatten, merhametten özürlü değil!
Size bugün Yüce Tanrının karşıma çıkardığı insanlarla ilgili yaşadıklarımı yazacağım.
Adı, İbrahim. Özürlü. Özürlü maaşı bağlanmış. Tek huzur bulduğu, avunduğu, sevgisini hisseden ve onu anlayan kediler. Onlarla yaşama tutunuyor. Ama İbrahim’i anlayan yok! Ona bu mutluluğu çok görüyorlar. Özürlü maaşını kedilere yediriyorsun, diyorlar. Anlamıyorlar. Özürlü olduğu için, çevresindekilere muhtaç olduğu için kendini insan zannedenler, onun yaşama kedilerle tutunduğunu anlamıyorlar.
Kedilerini çuvala doldurup, uzaklara atıyorlar.
Çaresiz, umutsuz sadece Yüce Tanrıya yalvarıyor ve geri dönmeleri için dua ediyor.
Beni sevinçle aradı.
-Hepsi birer birer geri döndüler, onlar benim çocuklarım, yaşama onlarla tutunuyorum, dedi. İşte ilk örnek. İnsan ve kendini insan zannedenler.

ŞEFKATLİ YÜREĞİ BADEM GÖZLÜMÜN ÇIRPINIŞINI DUYDU
Bayramın üçüncü günü. Selçuk Üniversitesi öğretim görevlisi, derneğin üyesi ve gönüllüsü Sayın Hatice Açık, beni telaşla ve üzüntü ile aradı.
Lalebahçe yolunda köpeğe araba çarpmış. Çarpmanın şiddeti ile köpek kanala yuvarlanıyor. Çırpınıyor, debeleniyor ama kimseye sesini duyuramıyor. Gönül kapısı açık olan Sayın Hatice Açık, çırpınan köpeği görüyor ve tek başına yaralı sessiz canı kanaldan çıkarıyor. Hemen beni aradı. Her zamanki duyarlılığı ile Meram Belediyesi’nin veteriner müdürü ‘Bayram tatilindeyim, izindeyim’ demeden telefonunu açtı. Hemen, ekibini yönlendirdi yaralı köpeği veteriner fakültesine ulaştırdık.
Veteriner Fakültesi Dekanı Sayın Ahmet Güner’i aradım, acilde ilgilenilmesini sağlamasını istirham ettim. Sayın Dekanımız ‘Bayram tatilinde rahatsız edildim’ demeden büyük bir içtenlikle zavallı hayvanla ilgilenilmesini sağladı. Bu iki örnekte de insan olarak yaratılmanın erdemine erenleri tanıdım.
ELİN ATINA BİNİP TÜRKÜ SÖYLENMEZ!
Konya ilçe belediyelerinden birine uğradım.
Kapıdan giriyorsunuz, mavi halı serilmiş. Halının iki yanında sanki Helenizm mimarisi gibi işlenmiş sütunlar. Sütunların her iki yanında, duvarlarda, büyük boy, renkli, belediye başkanının poz poz resimleri.
Sanki, reklam filmi. Sanki katalog resimleri yarışma pozları.
Yalnız bu resimleri kendi cebinden mi yoksa devletin cebinden mi yaptırdı merak ettim!
Bütün bunlara para döken başkanın odasında masanın tam arkasında olması gereken Atatürk resmi yerine büyük bir deri pano asılmış, Atatürk’ün de maskı sağa duvara gizlenmiş.
Hayvanlar için koyması gereken beslenme odaklarından bir tanesi bile ortada yok!
Hayvanlarla ilgili en ufak bir çalışma yok!
Hepsi kaderlerine terk edilmişler!
Hayvan hakları ile ilgili her kapıyı aralayan Sayın Tahir Akyürek, nasılsa belediyenin girişine poz poz kendi resimlerini gösteren bir koridor yapmayı, resimlerle duvarı bezemeyi, unutmuş!
AÇ OLAN AÇIN HALİNDEN ANLARMIŞ.
Yiyecek ekmeği zor buluyor.
Çöpten yemek topluyor, plastik, karton topluyor ama yanında üç tane köpekle geziyor ve onlarla yemeğini paylaşıyor, suyunu paylaşıyor, onları doyurmadan, onlara yemek bulmadan yatmıyor.
Aç açın halinden anlıyor!
İşte bu iki örnek yine bana :
İnsan var, insancık var dedirtiyor.
PAYLAŞMAYI BİLEN, TANRIYI DA YÜREĞİNDE TAŞIR.
Yazın tarlasında kullandığı ağır işlerde süründürdüğü eşek, kış gününde yük oluyor ve dağın başına atıyor.
Bütün tüyleri kardan buz tutmuş ve kıpırdamadan ölümü bekliyor. Yoldan aracıyla geçen ve insan olarak yaratılmanın erdemine eren biri, beni aradı, yardım istedi.
Konya Büyükşehir Belediyesi’nin katkıları ile hayvanı aldırdım. Veteriner Fakültesi’nin dahiliye kliniğine gönderdim.
Tedavisi tamamlandı. Eşeğe bakacak yer bulmamız gerekiyordu. Her zaman olduğu gibi merhametli yüreği ile zora düşen her canlıya ulaşan Sayın Servet Özince’yi aradım.
Hiç bekletmeden ‘Hemen gönderin, çiftliğimdeki kahyaya verelim, zavallı hayvanı ortada bırakmayalım’ dedi.
Çiftliğine kadar aracımıza eşlik etti. Sahibinin ölüme terk ettiği zeytin gözlüm, şefkatli ellere teslim edildi.
Kendisine yem masrafını karşılayalım dedik, onu da geri çevirdi.
Daha önce de yaralı pelikanımıza tam 2 ay her gün 5 kg balık yedirerek, bakmıştı. Sayın Servet Özince Bey’e, doğal alanına götürmek için gelen İl Çevre Müdürlüğü yetkililerinin önünde, iki kanadını açarak kucaklayan bu pelikanın sevgi gösterisi hepimizi göz yaşlarına boğmuştu.
Teşekkür eden bu pelikan, insanoğlu gibi nankör olmadığını hepimize kanıtlamıştı.
İşte hep bu örneklerle karşılaşıyorum ve yineliyorum.
Hayvanı sevmeyen, anlamayan, yardım etme gereğini duymayan; insanı da, Yüce Tanrıyı da sevmez.
İnsana yaptığı yatırımın altında da hep çıkarı vardır. Karşılıksız ve saf sevgiyi ancak bu badem gözlü, sessiz canlar da bulabilirsiniz.