Ne zaman unuttuk?

Birbirimize güzel sözler söylemeyi,
Mutlu edecek iltifatları ne zaman unuttuk.
Sahi en son bizden farklı düşünen birini ne zaman saygı ile dinledik.
Ya da otobüste giderken yüksek sesle gülüşüp eğlenen gencecik insanlara ne zaman sabır gösterdik.
O kadar sıkılmış, bıkmışız ki hayattan. En ufak bir şeye tahammülümüz kalmamış.
Hepimizin suratı beş karış.
Hepimiz neredeyse gülmeyi, yaşamayı unutmuşuz.
Modern dünya dedikleri bu olsa gerek.
Kurulmuş saat gibiyiz hepimiz.
Her gün tamamlamamız gereken görevler var. Ve robotlar gibi aynı şeyleri tekrar edip duruyoruz.
Hepimizin hayali daha çok para kazanmak, daha güzel bir yaşam, çocuklarımıza iyi bir gelecek bırakabilmek.
Ama tüm bunları yaparken çok büyük bir şeyi unutuyoruz.
Bizim hayatımız geçip gidiyor. Ve bir an gelip, hiç beklemediğimiz bir anda her şey yarım kalırsa ne olacak?
Biriktirdiğimiz paralar, ertelediğimiz hayatlar hepsi yarım kalacak.
Eee diyeceksiniz. Ne yapalım yani boş boş gezip gönül mü eğlendirelim.
Estağfirullah efendim. Böyle bir şey emek haddim.
Ama ben diyorum ki -tabi ki öncelikle kendime-
Hayatı biraz daha yaşasak, gerçekten yaşasak ne güzel olur değil mi?
Sevgi ile, huzurla, barışla, mutlulukla
Hepimizin istediği gibi
Kıskançlıkları bir kenara bıraksak, biraz daha sabırlı olabilsek.
Samimi olsak mesela,
Birbirimizi kırmasak hiç.
Kahkahalar atsak doya doya,
Daha çok sarılsak,
Daha çok seni seviyorum desek birbirimize
Sahi ne zaman unuttuk bunları
Geri getiremez miyiz acaba?