KAR SEVİNCİ!

Yerin altı da üstü de hasrettir sana,
Umutsun, mutluluksun her zaman insana
Tadı yok sensiz mevsim-i-kışın,
Nur saçar yüreklere yaydığın bembeyaz ışın.
Bekleriz seni, ne zaman semadan inişin,
Görünce seni, sanki bir melekmişsin.
Beslenir seninle kuyular, göller, nehirler,
Temizlenir seninle sema, arz ve şehirler.
Aşka hazırlanır tabiat, seninle giyer gelinliğini
Giyer mevsim-i-bahar, aşkın meyvesi yeşil gömleğini.
Olursun yer yüzünde bembeyaz bir döşek,
Hazırlanmış sanki, çocuklar eğlensin diye döşek.
Hüznüdür, ölümüdür tabiatın mevsim-i-hazan,
Mevsim-i-kıştır, kardır haşeratın mezarını kazan.
Çekmiş tabiat, kardan beyaz gömleğini üzerine,
Sanki anne! sarılmış karnında doğacak bebeğine.
Kaplar kasvet, yüreğimizi yokluğunda,
Nankörlük etmeyelim, vefa gösterelim bolluğunda.
Yıllarca hasretini çektik, kar kar diye,
İndirdi Rabbim gökten bereketini istedik diye.
Nurlandı tabiat kar yağdı diye,
Şükür et, etme şikayet asla! Kar yağdı diye.
Ey! beyaz misafir, açıktır kapım sana gelesin diye,
Çektirme hasret, iniver semadan
çocuklar sevinsin, bereket gelsin diye.