İNSANA PEYGAMBER HIRKASI GİYDİREN O DAVRANIŞ!

Bu kelam bir peygamber hitabıyla “anneciğime” ve Rahim esmasının tezahürüne mazhar olmuş tüm kıymetli annelerimize ithafen yazılmıştır..
Hayatta gözümüzü açtığımız ilk yer, mis gibi kokusuyla içimizi ısıtan, her düştüğümüzde bizi yeniden hayata bağlayan, sarıp sarmalayan ana kucağıdır..
İnsanoğluna ilk annelik Hz. Havva annemizle ikram olunmuştur. İslam’la “Cennet annelerin ayakları altındadır” diyerek müşerref kılınmıştır. Öncelikle ‘anne’ kavramı üç beş satıra sığacak kadar sığ değildir.. Gönlümüzden kalemimize dökülenleri yazacağız..
Annelik öyle bir şey ki, ne kadar anlatsak eksik kalır sanki. Düşünsenize, bir kadın anne olunca, kendi canından bir can taşıyor içinde.. Uykusuz geceler, o minicik yavrunun her derdiyle dertlenme, sonsuz bir sevgi… İşte bütün bunlar bir araya geliyor ve ortaya tarif edilemez bir bağ çıkıyor. Psikologlar buna içgüdü diyor, sosyologlar toplumun temeli diyor ama bence annelik bambaşka bir şey. Bizim oraların bir lafı vardır: “Anadır, candır, her derde dermandır.” Gerçekten de öyle değil mi? Bir de “Anasız kalan, öksüz kalan” derler. Annenin yokluğu ne kadar da derin bir boşluktur!
Gelin birlikte Asr-ı saadete uzanalım. Bir gün Allah Resulü Hz. Ebu Bekir’in kulağına; “Keşke yapabilseydim, keşke yapabilseydim” diye fısıldar. Hz. Ebu Bekir telaşla; “Anam babam sana feda olsun, söyle ey Allah’ın Resulü nedir bu hemen yapalım” dediğinde, efendimiz: “Ben namaza dursaydım da, annem babam yahut ikisinden birisi “Muhammed, Muhammed” diye seslenseydiler…“Ben de buyur anneciğim, buyur babacığım” diyebilseydim diye hüznünü dile getirmiştir…Düşünebiliyor musunuz? Koskoca kainatın efendisi, yer gök ehli emrinde ancak yüreğindeki yara, bir kez olsun “annem” diyebilmek…Annesini kaybeden yüreği yaralı güzel insanlar, üzülmeyin! Çünkü bu dünyada annesine doyamamak bir peygamber sünnetidir…
İnsan bazen şöyle bir geçmişe dalıp gidiyor. Annemi de çok üzdüler, ama ertesi sabah kalkıp kahvaltı hazırladı. İşte tam olarak buydu annelerimiz! Cefa görseler de vefa gösterdiler. Varlık yokluk demeden sadakatle sarıldılar yuvalarına. Kocaman dünyanın yükünü metanetle kaldırmak, aileyi bir arada tutan ruh olmak akıl almaz bir güçtü! Bilmek, öğrenmek önce annelerimizi sevmekle, anlamakla başlar. Ağaran saçlarında, nice yaşanmışlıklar saklı alın çizgilerinde, nasırlanmış ayak altlarını öpmekle başlar.. İnsan bazen buna çok geç kalır! Dönüp baktığında bir avuç toprak kalır elinde… Asıl mesele hayattayken güzel vakit geçirmek güzel anılar bırakmak.. Bu arada çocuklarını bırakan anneler konusunda hiç girmek istemiyorum..
Bir de anne sevgisi ve saygısının sembolü haline gelen Veysel Karani, Peygamber Efendimiz’i (s.a.v.) görme arzusuna rağmen annesinin yanından ayrılmamış, bu nedenle “Üveys el-Karani” olarak anılmıştır. Peygamberimiz, onun bu eşsiz bağlılığını takdir ederek hırkasını ona hediye etmiştir. Tarihten, annesine son derece kıymet verdiği için, peygamber hırkasını giyen Üveysiler’ de geçmiştir. İnsan bir durup düşünüp vay be, helal olsun! Diyor..
İşte bugün, Anneler Günü’nde hayatımızın en kıymetli varlıklarına, canımızdan can olan annelerimize kocaman bir teşekkür ediyoruz. O cefakar yüreklerine, o vefalı duruşlarına, o sonsuz sevgilerine minnettarız. Biliyoruz ki annelerimiz sadece bir gün değil, her gün hatırlanmayı, sevilmeyi ve baş tacı edilmeyi hak ediyorlar. Onların varlığı, hayatımızın en büyük zenginliği, en kıymetli hediyesi..Bu özel günde, bütün annelerimizin ellerinden öpüyor, onlara sağlık, mutluluk ve huzur dolu nice güzel günler diliyorum…