Eski mahallemiz

Her insanın bir eski mahallesi olmuştur. Bu mahalle bazen bir köy olur bazen ise şehrin karmaşası içindeki bir ev… Herkesin kalbine işlemiş bir bu özlemdir bu… Eski, etrafı bahçeli müstakil, rutubet kokan apartmanlar… Araba geçmese de top oynasak dediğimiz daracık sokaklar, bahçesinden kiraz çaldığımız teyzeler, annemizden para koparsak da gitsek dediğimiz sinirli bakkal amcamız… Çalardık, ama bilirdik küçüğüz helal eder, bilirdik sinirli ama tontondur bizim bakkal amcamız… Kimi o mahalleye çocukluğunu bırakmıştır, kimi 5 yaşında aşık olduğu komşu kızını, kimi ise bakkal amcasını… Herkes özler o rutubet kokan apartmanları, kamıştan yapılmış tavanıyla köy evlerini, bakkal amcasından alacağı sakız için yaşadığı heyecanı, her gördüğünde heyecanlandığı komşu abiyi ya da ablayı özler… Yıllar sonra arabayla geçerken şöyle bir kaybolunuverilir o eski mahallede…Şöylece bir bakılır eski komşular hala var mı diye? Belki köşe başından çocukluk arkadaşın çıkıverecekmişcesine heyecanlanılır… Sen kullanmazsın o arabayı, o kendi gider; sen oyun oynadığın kaldırımlara bakarsın, dayak yediğin abilere öfkelenirsin, ilk kafanın kanadığı anı hatırlarsın ve sırtına karıncalar doluverir… Özellikle o bakkala girersin, mesele alışveriş değildir; bakkal amcaya bakarsın orada mı diye. İçerisini eskisi gibi sanırsın ama artık çok farklıdır. Yeni dolaplar, LCD televizyon ve genç bir çocuk. Besbelli ki torunu bakkal amcamızın. Özlemdir eski mahalle. De… Asıl özlenen ne sokaktır, ne evler, ne insanlar… Özlenen çocukluğumuzdur. Büyümemiş bedenimizi ararız o sokaklarda, içimizdeki büyümemiş kötülüğü, bedeni küçük olsa da hayali büyük olan çocuğu arar dururuz. İnsanlar çocukluğunun özlemi ile arınır kirinden, pasından. İşlediği günahları döker o anılara… Bir durup bakmak lazım. Farklı olan, değişen nedir? Bu anılardaki çocuk mu çok masumdu, biz mi çok kirlendik; bu çocuk muydu her seferinde ağlayan, yoksa bizim içimiz mi katılaştı… Herkes gibi ben de değiştim diyorsun içinden, farkındayım ama özünü kaybetmek farklıdır, değişmek farklıdır. Özünü kaybetme ki anılarına bakarken için bir an cız etmesin. Özünü kaybetme ki o mahalleden geçerken derin bir nefese ihtiyaç doğmasın…