ANNECİĞİM

Sarı saçlarını örttün de yüzüme
Bıraktın da gittin be anneciğim
Çökmüştü tonlarca enkaz üstüme
Üşüdüm ısıttın da, can kattın anneciğim

Zifiri karanlıklar içinde ellerim ellerinde
Seslendim de, ses vermedin anneciğim
Bekledim sonsuz zamanı hülyalar içinde
Sanmıştım, rüyalar içinde anneciğim

Kanat misali sarmıştı kolların beni
Ben seni saramadım anneciğim
Bakmak istedim sana göremedim seni
Kör karanlık kör etti gözlerimi anneciğim

Bekledim, ne kadar geçti zaman bilmem;
Işık gördüm, bir de seslendim anneciğim
Bir el tuttu elimden, dedim gelemem
Üşümüş ellerin elimde anneciğim

Harap etmişti her yeri büyük zelzele
Çıkmıştık enkazdan el ele anneciğim
Müjdelendi makamın cennette şehitlerle
Geleceğim, sarıver koynuna beni de anneciğim

NOT: 8-10 yaşlarında bir bir çocuk ile anne enkazdan çıkarılmıştı. Anne ölmüş çocuğu sağdı, çocuk annesinin elini sımsıkı tutmuş, annesi de çocuğunun yüzünü korumak amacıyla enkazın tozu dökülmesin diye saçlarını örtmüştü. Bu manzara arşivden bir görüntü olarak sunulmuştu. İşte bu manzarayı seyrettiğim zaman kapıldığım duygu fırtınaları bana bu şiiri yazdırdı. Gözyaşları içinde yazmıştım, siz dostlarımla da paylaşmak istedim.