Veda edemiyoruz feda ediyoruz

Zaaflarınız yaşamınız boyunca ayağınıza bağ, yolunuza taş olacaktır. Hiç istemeseniz de onlardan bir gün kurtulun. Çünkü benliğinize ait şeyleri yok edecek. Sizi ele geçirecek ve ona göre şekilleneceksiniz. Zaaf haline getirdiğiniz insanlar bundan oldukça memnun olduğu için sizi takdir edip gaza getirerek işlerine geleni aynen size yaptırmaya devam edecekler. Onlar hallerinden memnun oladursun, biz gördüğümüz takdirin avuntusuyla onlara yaranmaya çalışırken bir an gözümüzü açarsak diye bizi avuçlarının içinde hissetmek isteyecekler. Biz de elbette buna izin vererek onu büyüteceğiz. Fikirlerimize düşünce ve isteklerimize gram saygısı kalmayacak lakin bir gülümsemesine dünyaları vermeye hazırız nasılsa. Zaaflar lafta verdikleri tavizle bizi avuttuklarını sanarlar. Ama biz icraatta bir yönelme göremediğimiz için huzursuzlandığımızda gözlerimizi ve ağzımızı bağlarlar. Bir anda en değersiz siz olursunuz. Akıllarınca cezadır bu size kesilen. Kulağımıza da eğilip usulca derler ki suçlu sensin. Sizi bu psikolojiye sokar ve eskiye dönmenin daha iyi olduğuna inandırır beyninizi. Çünkü bizi en değersiz yaptılar zaafın gözünde eski yerimizi almak için aynı tavizleri veririz. Çok büyük enayiymişiz demek isterdim ama bu onların egolu dünyası. Bilmezler ki değer verdiğimizden saygı gösterdiğimizden iç dünyamızı açar, hayatımıza müdahil olmalarına izin veririz. Sevgimiz olmasa bir hiç olduklarını anlamazlar. Biz de onları mükemmel olduklarına inandırmışız. “tak” ettiği zaman, orayı terk edecek tahammülsüzlüğe ulaştığımız zaman suçlu yine biz olacağız. Haklılar, önceliği kendimize vermediğimiz için her şey bizim suçumuz.