KAPATIYORUZ...

Tahammüllerin hiç kalmadığı zaman dilimindeyiz. Her duyguyu tükettik. Yitirdik özel olmayı. Selam vermeye tahammülümüz kalmadı. Bizi biz yorduk. Herkes karşının sabrını zorladı. Bencillik de var hepimizde biraz. Kendimizi iyi etmeye çalıştık, başkasına ceremesi kaldı. Bu döngüde hepimiz kaybettik. Samimiyetin, doğallığın katilleri olduk biz. Birbirimize yaşadığımız hayatın lükslerini ispatlama çabasında büyüdük. Yarışırcasına yaşadık. Bir diğerinin yarasıyla içimiz serinledi, avunduk. Halimize başkasına acıyarak şükrettik. İyi ki ben bunu yaşamıyorum diyerek teselli ettik kendimizi. Yaralarımızı birlikte sarmalamayı tercih etmedik. Yoğurdu üfleyerek yemek bunun adı bir nebze. Yarasını sardığımız insan da bu zihniyete hakim değil mi? Onun da size ihanet etmemek için hiçbir nedeni yok. Her koyun kendi canının derdinde, sürüde kapılıp gitmek ezilmemek için her sahtekarlığı yapacak insanlarız. Hepimiz aynıyız. Herkesin içinde iyilik var bizim kötülüğümüz gördüğümüz suistimallerden. İyilik hep vardır, vakti gelince Pandoranın kutusundan böcekler de çıkar çiçekler kadar. Sorun şu ki, içimizdeki iyiliği açığa çıkarmak yerine hırsımızdan diğer herkesin acısıyla beslenerek kötülük saçıyoruz. Bunu marifet gibi lanse eden bir topluluk haline geldik. Yeter artık bu kadar kapatalım dünyayı bir akşamüstü. Kilitleyip çıkalım, battık yazalım kapısına, kapattık abicim yaşamıyoruz artık yazalım. Duyarlılık sıktı insanları, boğulduk. Kötülüğe kalmayan tahammülümüz hoşgörüye, tarafsızlığa, bir eleştiriye dahi kalmadı. Hiç sabrımız kalmadı. Sonu nereye gider diye düşündüğüm insanlık, kalmadı...