LEMAN DERGİSİ HADDİNİ NE ZAMAN BİLECEK?

Kıymetli dostlar, dün yine kıyametler koptu. Mizah dergisi Leman’da çıkan, Peygamber Efendimiz ve Musa aleyhisselam ile ilgili karikatürler İslam dünyasında büyük bir tartışma başlattı. Bu durum, ifade özgürlüğü ve dini inançlara duyarlılık konularını tekrar gündeme getirdi..
Mizah, toplumsal olayları eleştirmenin, sorgulamanın ve hatta muhalefet etmenin güçlü bir yoludur aslında. Bizi güldürürken düşündürür, bazı tabuları sarsar. Ancak bu güçlü aracı kullanırken, özellikle dini inançlar gibi hassas konulara dikkat etmek çok önemli. Din, milyarlarca insan için sadece bir inanç değil, aynı zamanda yaşam biçiminin, ahlak anlayışının ve kimliğin temelini oluşturur. Bu kadar derin bir konunun mizah yoluyla ele alınması, hiç hoş değil..
Leman dergisinin karikatürleri de işte tam da bu durumu gösteriyor. Bir yanda kendilerini mizahın ve ifade özgürlüğünün savunucusu olarak görenler var. Diğer yanda ise, kutsal değerlerine yapılan her türlü saldırıyı kabul edemeyen inançlı insanlar var.
Bazıları, “Bu bir özgürlük hakkı, devlet bir şey yapamaz” diyor. Bu görüş, modern demokrasilerin temelinde yer alan ifade özgürlüğü ilkesine dayanıyor. Bu ilke, herkesin düşüncelerini ve inançlarını özgürce ifade edebilmesini güvence altına alır. Ancak hiçbir özgürlük sınırsız değildir. İfade özgürlüğü de başkalarının haklarına saygı duyma, kamu düzenini bozmayacak şekilde kullanma gibi sınırlarla çevrilidir. Burada önemli soru şu: Dini değerleri aşağılayan karikatürler, nefret ve hakaret içermiyor da nedir?
İslam dünyasının bu kadar tepki göstermesinin nedeni, karikatürlerin basit bir mizahın ötesine geçip, kutsal değerlere doğrudan bir saldırı olmasıdır! Peygamber Efendimiz ve Musa aleyhisselam, milyonlarca Müslüman ve Yahudi için sadece tarihi kişiler değil, aynı zamanda rehber ve örnek alınacak şahsiyetlerdir. Onları aşağılayıcı bir şekilde çizmek, inananların dini duygularını derinden yaralar ve onurlarını zedeler. Bu durum, ifade özgürlüğünün başkalarının onurunu ve saygınlığını koruma yükümlülüğüyle nerede kesiştiği sorusunu tekrar gündeme getiriyor.
Diğer yandan, “devlet bir şey yapamaz” argümanının altındaki hassasiyeti de anlamak gerek. Devletin bu tür konulara doğrudan müdahale etmesiyle, “sanat ve düşünce özgürlüğünü kısıtlaması” diye bir şey yoktur. Herkes haddini bilecek! Nerede durması gerektiğini bilecek! Böylelikle her önüne gelen ağzını yüzünü sallamayacak! Sevmek zorunda değilsin ama haddini bilmek zorundasın!