ALEM’İ İSLÂM

Müslümanlık yalnız sıyrette kaldı galiba

Zulme geçit vermezdin sığmazdın kaba

Makbere gömüldü de; söylemden öte geçmedi

Müslümanlık hiç bir devirde böyle zillet görmedi

Diri mevta oluşumuz, ahlakın izmihlalidir

Halimiz paramparça olmuş bir vücudun halidir

Bir Diriliş imkanı var ahlakımız yükselmeli

Var olmak için; yek vücut olup İslam’da birleşmeli

Cesaret-gayret dini ancak Müslümanlıktır

Hakiki Müslümanlık ne büyük kahramanlıktır

Nem müthiş bir hamaset fışkırır özünde Kur’an’ın

Korkma! sinende varsa vicdanınla imanın

O vicdan-o iman bilmem ki kimde kaldı heyhat!

Görürdük Alem -i İslam’dan bir katre hissi yyat!

O imandan pek az nasip olsaydı Millet -i İslam’da

Boğulur muydun! dökülen bunca mazlum kanı altında

O imandan keşke pek az nasip olsaydı millette

İki milyar Müslümanı görmezdin bu zillette

Tek yumruk olurdu vahdet içinde Alem-i İslam

Tevekkülna dedin uyuştun, utanmadın bu mu İslâm?

Nâmı kalmış İslam’ın Müslümanlarda ancak heyhat!

Uzaklaştın feraizden bulaştın hurafeye çekilmez hayat

Çiğnenmemek farz değil miydi alem-i küffara

Aleme ışık saçan pür nur çehren şimdi kapkara

Medet beklerdi senden beşeriyyet ve mahlukat

Tutardın elinden, geldi mi mazlumun başına bir vukuat

Ne oldu sana! fikrin yok-duygun yok sanki narkozdasın

Şuuru alınmış, ipleri düşman elinde kuklasın

Yetmedi mi uyuman! daha ne kadar narkozda kalacaksın?

İç kurdudur düşman, girdi özüne vallahi vatansız kalacaksın!

Kendine merhametin yoksa bari; şühedaya vefan olsun!

Kalmazsa mirasın nesline; lanet mi okunsun!

“İman ettim demekle kurtulacaksın sanma!” buyurur Kur’an’da Yezdan

Birlikte zikredilir vallahi Salih Amelle İman inan!

Yok oldu vicdanın hissiyatın, kör oldu gözün

Alçaldın basamak oldun; düşmana döndü yüzün sözün özün