RUHLARINIZI GERİDE BIRAKMAYIN

Meksika'da İnka tapınaklarına çıkmak isteyen Avrupalı bir grup arkeolog, birkaç yerli rehberle yola koyuluyor. Dağın tepesindeki tapınaklara giden uzun yolu, kısa bir sürede yarılıyorlar. Aynı hızla tempoyla biraz daha yol aldıktan sonra, yerliler kendi aralarında konuşup birden yere oturuyor ve böylece beklemeye başlıyorlar. Tabii Avrupalı arkeologlar buna bir anlam veremiyorlar. Saatler sonra, yerliler kendi aralarında konuşup tekrar yola koyuluyor ve sonunda tepenin üstündeki görkemli İnka tapınaklarına geliyorlar. Arkeologlardan biri, yaşlı rehbere soruyor, hiç anlayamadım, niye yolun ortasına oturup saatlerce yok yere bekledik? Yaşlı rehberin cevabı o kadar güzel ki; “Çok kısa sürede çok hızlı yol aldık, ruhlarımız bizden çok uzakta kaldı. Oturup ruhlarımızın bize yetişmesini bekledik…” Aylar önce DURUN diye bir yazı kaleme aldığımda bu ibretlik hikâyeyi okumamıştım. Bu bilgelik karşısında saygı duymamak mümkün değil. Hayat böyle yaşanır. Sade suya tirit yazılar yazarak değil. Sonunda kaybedeceği bir hayat için deli danalar gibi koşuşturan milyonlar var. O kadar hızlı yol alıyorlar ki, ruhları geride kalmış. Oysa bu dünyada ruh bedenle birlikte olmalıdır. Ruhları olmayan bedenler asla mutlu olamazlar. Ceset mesabesinde belki ondan daha kötü bir hal. Vah ki vah. Niye içimiz de hep bir eksiklik duygusuyla yaşadığımızı, niye mutlu olmayı beceremediğimizi, niye kendimiz olmayı başaramadığımızı ve niye ile başlayan daha bir dolu sorunun cevabını açıkça veriyor İnkaların yaşlı bilgesi. Hayat içinde o kadar hızla yol alıyoruz ki, ruhumuz çok arkada kaldı, hatta onu nerelerde unuttuğumuzu bile hatırlayamıyoruz.