Rutin!..

Rutin kavramı; alışılagelen, sıradan olan, çeşitlilik göstermeyen, alışılagelmiş bir şekilde yapılan ortaya konan anlamında bir kavram.
Rutin kavramını pek sevdik!
Nasılsın, ne iş yapıyorsun denildi mi, tek bir kelimeyle vaziyeti kurtarıyorsunuz!
Rutin!
Muhatabınız ne demek istediğinizi anlıyor.
Hele birde kerpetenle ağzından laf alınanlardan biriyseniz, “Rutin” gibi kelimeler sizin için ilaç gibi!
Ne yapıyorsun?
Rutin-rutin takılıyoruz!
İş-güç nasıl?
Gördüğün gibi rutin!
Ekonomiyi nasıl buluyorsun, kıpırdanma olur mu, işler açılır mı?
O da alıştı genel havaya, bizim gibi rutin-rutin takılıyor!
Anlayacağınız tutturduk bir rutin türküsü mırıldanarak yürüyüp gidiyoruz!
Ev ahalisi rutin, Bakkal rutin, Kasap rutin, çalışma arkadaşlarınız rutin, Berber rutin, kime sorsanız rutine takmış da, haberimiz yok.
Otomatiğe bağlamış gibi derler ya…
Neredeyse her şeyi bağlamışız rutine, yaslamışız sırtımızı koltuğa, kanepeye, sandalyeye, gören de rutinliğin tadını çıkarıyor zannedecek!
Rutinin tadı diye bir şey olur mu?
Olmaz olur mu diyecek dünya kadar insan var!
Rutin sanki, anlatamadığımız, anlatmak istemediğimiz, anlatmaktan çokta hoşlanmadığımız halimizin, ahvalimizin, işe ve iç dünyamızın adeta bir özeti.
Rutin dediniz mi, hiç kimse ne kadar rutin diye sormuyor, sormuyor çünkü onun vereceği cevap da, rutinden başka bir şey değil!
Neden böyle olduk? Neden bu kadar rutine bağladık, neden rutine bu kadar sırtımızı dayadık hiç düşündünüz mü?
Bunun yine de bir cevabı yok!
Dut yemiş bülbül misali susmayı…
Arpacı Kumruları gibi düşünmeyi yeğlemişiz!
Ne diyordu, rahmetli Orhan Veli, “ Cep delik, cepken delik / Cebimde yok bir metelik!”
Demek ki, rahmetli o yıllarda halini söyleyemeyince, satırlara dökmüştü de, onu şimdi daha iyi anladığımızı yeni yeni düşünmeye başladık.
Rutin anlatamadığımız halimiz sevgili okurlar!
Rutin, dökemediğimiz derdimiz!
Rutin, arz edemediğimiz durumumuz!
Anadolu insanı, onurludur, sıkıntısını derdini, vaziyetini arından, terbiyesinden anlatamaz!
İster ki, yüzüne bakan, onun ıstırabını yüzünden anlasın, yeni tabirle beden diline vakıf olan meseleyi çözsün, sorsun, o da edebiyle adabıyla döksün içini!
Rutin, bir türlü dökemediğimiz içimizin anahtar sözcüğü adeta!
Bize ait olduğundan şüphe duyduğum ve hiç içime sinmeyen, “ Ağlamayan çocuğa meme vermezler” lafını dilinden düşürmeyenler, ne diyecekler halimiz rutin diyene!
Valla biz de rutin!
Bu insanlar şımarık değil, arsız-yüzsüz değil, yaygaracı değil, reklam yapmaya meyilli değil, meydanlarda elinde benzin bidonu şu olmazsa, bu olmazsa kendimi yakarım diyen şarlatanlardan hiç değil!
Halim rutin diyenin, yanından, hadi bana müsaade deyip kaçarcasına uzaklaşmanın marifet olduğunu kim söyledi?
Rutin dedi, demek ki, eskiden nasıl, şimdi de aynen öyle diye anlama bahtsızlığı ve yanlışlığı içerisinde olanlara yazıklar olsun!
Merak etmeyin!
Kendi insanımız ağlamasını da, sızlamasını da, çoktan unuttu, yani rutine bağladı!
Kısaca ve kestirmeden rutin demesi ondan!
Şimdi ağlayanlar, yaygara edenler, her köşe başında karşımıza dikilenler Suriyeliler!
Kendi insanımız ağladığında dönüp bakmıyoruz, Suriyeliler ağladığında, neyin var, ne oldu, anlat bakayım derdini diyende ağlamayan çocuğa meme vermezler diyen kendi insanlarımız!
Sen rutin, ben rutin yaşayıp gidelim rutin-rutin demekle olmuyor!
Rutin-rutin, ne şiş yansın ne kebap diye olaylara bakmakla da olmuyor!
İnin sokaklara, caddelere!
Sorun insanımızın halini!
Dinleyin! Merak etmeyin dinlemekle kıyamet kopmaz!
Dar gelirlinin, emeklinin halini sual eyleyin!
Ev hanımlarına ne pişirdiğini ne pişirebildiğini sorun!
Girin esnaf dükkanlarına, hayırlı işler deyin, Allah’ın selamını verin, siftah yaptınız mı, çarklar dönüyor mu diye sorun, korkmayın!
Neden bu insanlar durmadan halimiz, ahvalimiz rutin diyor diye Allah aşkına bir merak edin!