Konya’daki depremzede babaanne ile otizmli torunu birbirine güç veriyor

Aldığı eğitim ve gösterilen ilgiyle torunu yürümeye, konuşmaya ve iletişim kurmaya başlayan Akyel:

– “Rabb’im onu iyi ki bana verdi. O, bana bir hediye, hayat kaynağı, yaşam kaynağı. Belki o olmasaydı ben pes edecektim. Depremden çıkmışlığın bir yıkıntısı, çöküntüsü olacaktı ama Halil Muhtar, varlığıyla ‘Hayır anne, sen yıkılamazsın, ben varım’ dedi”

Kahramanmaraş merkezli depremlerde evi ağır hasar alınca Konya’ya yerleşen Ulviye Akyel, anne ve babası ayrı olduğu için sahiplendiği torununun, yürümeye, konuşmaya ve iletişim kurmaya başlamasının mutluluğunu yaşıyor.

Hatay’da oğlu ve geliniyle aynı mahallede yaşayan 61 yaşındaki Ulviye Akyel’in torunu Halil Muhtar, 2020’de dünyaya geldi.
Torunuyla yakından ilgilenen Akyel, 1 yaşına geldiğinde yaşıtlarından farklı olduğunu hissettiği torununu birçok doktora götürdü.
Otizm teşhisi konulduktan kısa süre sonra annesi ve babası ayrılan Halil Muhtar’ı sahiplenerek tamamen kendisi ilgilenmeye başlayan Akyel’in Hatay’daki evi 6 Şubat 2023’teki depremlerde ağır hasar gördü.

Eşi ve torunuyla yerleştikleri Konya’da kendilerine yeni bir hayat kuran Akyel, 5,5 yaşındaki torununun Selçuklu Otizmli Bireyler Eğitim (SOBE) Vakfında eğitim almasını sağladı.

 “Çok zorlu süreçlerden geçtik”

Akyel, gösterdiği sevgi ve aldığı eğitim sonrası hareketleri değişen torunundaki gelişimi büyük bir heyecanla AA muhabiriyle paylaştı.
Birlikte zor günler geçirdiği torunun geldiği noktayı “mucize” olarak nitelendirdiğini anlatan Akyel, depremin kendileri için büyük bir yıkıma neden olduğunu ancak torununun sağlığı ve eğitimi açısından da olumlu gelişmelere kapı araladığını dile getirdi.
Konya’da kendileri açısından her şeyin olumlu ilerlediğini belirten Akyel, “Depremde her şeyimiz gittiği için elimde şimdi videoları yok. Halil Muhtar’ın önceki halini görmenizi isterdim. Yemeyen, 18-24 saat uyumayan, sadece çığlık atan, sallanan bir çocuktu. Saldırganlık özelliği vardı. Her şeyi ağzına atan bir çocuktu. Çok zorlu süreçlerden geçtik. En zor 1,5 aylık dönemimizde ben 11 kilo verdim.” dedi.

“Biz bu yola beraber çıktık, mücadeleyi beraber veriyoruz”

Akyel, eğitimler ve ilgiyle torununun yaşıtları gibi davranmaya başladığını ifade ederek, şöyle konuştu:

“Yürümeyen, konuşamayan, acı hissi olmayan bir çocuktu. Çok az tepki veriyordu. Otizmin ilacı yok, otizmin ilacı eğitim. Konuşmayan Halil Muhtar konuşmaya, yürümeyen Halil Muhtar yürümeye başladı. İlk ‘anne’ kelimesini duyduğumda günlerce ağladım. Hayatımı torunuma göre düzenledim. Benim evim kreş, eğitim yuvası. Evde oturmak yok. ‘Ben’ diye bir şey yok. Rabb’im onu iyi ki bana verdi. O bana bir hediye, hayat kaynağı, yaşam kaynağı. Belki o olmasaydı ben pes edecektim. Depremden çıkmışlığın bir yıkıntısı, çöküntüsü olacaktı ama Halil Muhtar, varlığıyla ‘Hayır anne, sen yıkılamazsın. Ben varım’ dedi. Biz bu yola beraber çıktık, mücadeleyi beraber veriyoruz. İkimiz de çok yorulduk ama son gittiğimiz kontrolümüzde otizm semptomlarının kalktığını öğrendik. Hiperaktivite tedavisine devam edeceğiz.”
SOBE Vakfı Eğitim Koordinatörü Zeynep Takı Kapıdaş da Halil Muhtar’ın iki yılda çok büyük ilerleme gösterdiğini, iyileşmeye yakın olduğunu söyledi.