Yolun kenarında bir kadın, iki bebek

Karlı bir kış günü. İş çıkışı sonrası eve gitmek için her zaman kullandığımız dönüş yolundayız. Dışarıda hava eksilerde seyrediyor. Çok soğuk. Kar adeta hiç durmamacasına yağıyor da yağıyor. Bizler sıcak arabanın içinde üşüyoruz, kat kat elbiselerle. Işıklara geldik, kırmızı yandı, durduk. Yolun kenarında bir kadın. Kucağında birkaç aylık bebeği. Bir elinde de en fazla üç dört yaşlarında çocuğu. O da bebek sayılır. Üzerlerinde, dışarıdaki havanın atmosferine hiçte uymayan incecik elbiseler. Önce karşıdan karşıya geçecek sandık. Yanılmışız. Kadın üzgün, kadın kederli, mutsuz, yaşama sevinci kalmamış, utanmış ve henüz çok genç. Arabalara yaklaşarak elini açıyor. Bir yandan da kucağındaki bebeğinin üstünü örterek, “Allah rızası için abi” diyor. Arabanın için sessiz. Bir şeyler düğümleniyor boğazımıza. İçerisi sıcak ama bir anda buz kesiliyor camlar, direksiyon, kapılar, bedenler, yürekler. Mesaiyi bitirmiş olmanın verdiği mutluluk bir anda yok oluyor. Çıt yok. Konuşmaya cesaretimiz kalmamış, kelimeler anlamını yitirmiş. “Allah rızası için abi” Dönüp bakamıyoruz cama. Edemiyoruz cesaret. Dönmüyor dilimiz. Diyemiyoruz bir şeyler. “Abi Allah rızası için” Ses yok. Çaresiz, arkadaki araca doğru ilerliyor. Aynı sözler. Başı eğik, nasıl üşüyor. Kucağında bir bebek, elinde diğeri. İncecik elbiseler. Yeşil yandı. Biz gaza bastık. Derin bir sessizlik içerisinde, hiç arkamıza bakmadan, bakamadan, o andan kaçarcasına koyulduk yola. Hala çıt yok ama, Belli, Herkes içinden konuşuyor, Hayatı sorguluyor, Belki isyan ediyor, Belki çaresizliğine kızıyor, Belki bir umut vardır diyor, Belki karamsarlığa kapılmış, Belkilerle yolumuza devam ediyoruz… Dışarda kar yağıyor, hava eksilerde, biz yolda, kadın arkada.