Kafkasya’dan Konya’ya göçün 82. Yılı

Elindeki tüm güce rağmen Karaçay-Malkarlıları yok edemeyen Sovyet Hükümeti, 2 Kasım 1943’te Karaçaylıları, 8 Mart 1944’te de Malkarlıları topyekün sürgüne gönderdi. 69 bin 267 Karaçaylı ve 40 bin Malkarlı hayvan vagonlarına dolduruldu… Sürgünün üzerinden 80 yıl geçti.

Karaçay-Malkar, Kafkasya’nın Orta Kafkaslar olarak bilinen merkezi kısmında yer alıyor. Mingitaw Elbruz, Dıhtaw, Koştantaw gibi Kafkasya’nın, hatta Avrupa’nın en yüksek dağları Karaçay-Malkar toprakları içinde bulunuyor.Onlar, kendilerine “Tawlu (Dağlı)” adını veriyorlar. Karaçay-Malkarlılar ayrıca kendileri için “Alan” adını kullanıyor ve birbirlerine “Alan” diye hitap ediyor.Karaçaylılar ve Malkarlılar birbirinden farklı etnik kökene, dile, kültüre ve tarihe sahip iki ayrı halk değil; aynı dili, kültürü ve tarihi paylaşan bir Türk boyu. Karaçay-Malkar Türkleri, 2 Kasım 1943’te sürgüne gönderildi ve o günlerde yaşadıklarını hala unutamadı…
Karaçay-Malkar sürgününe giden süreç

1943-1944 yıllarında halkın toplu olarak Kafkasya’dan Orta Asya ve Sibirya’ya sürülmelerine sebep olan olaylar 1917 yılında Rusya’nın Bolşevik İhtilali ile yıkılmasına kadar uzanıyor.Halkı birbirlerinden koparıp güçlerini bölmeyi ve daha kolay asimile edebilmeyi planlayan Bolşevikler, 1920’li yıllarda onları iki ayrı idarenin altına aldı.Malkarlılar, Kabardeylerle birlikte Kabardin-Balkar Özerk Cumhuriyeti’ne bağlanırlarken, Karaçaylılar müstakil olarak Karaçay Özerk Bölgesi’ni oluşturdu. 1921-1928 yılları arasında Sovyetler Birliği’nde uygulanan “Yeni Ekonomik Politika (NEP)” dönemi Karaçay-Malkar’da da olumlu gelişmelere yol açtı.Bolşeviklerin kendi prensiplerine aykırı hareket ettikleri bu yumuşak dönemde, Karaçay-Malkar halkı da ekonomik ve kültürel hayat sahalarında kalkınma ve gelişme imkanları elde etti.Karaçay-Malkarlıların kendi dilleri için ortak bir Latin alfabesi hazırladıkları bu dönemde birçok okul ve enstitü açıldı, yeni bir aydın tabakası oluştu.

Çeşitli suçlamalar başladı
Karaçay Özerk Bölgesi’nin idaresine getirilen Rus yöneticiler, 1918-1920 yıllarında Bolşeviklere karşı savaşan Karaçaylıları gerici, milliyetçi, Pantürkist gibi suçlamalarla yok etmeye başladı.Bolşevikler, halkın eski prens (bey) ve asilzade tabakalarına mensup aileleri de sistemli bir biçimde yok etmeye girişti. 1926 yılında Karaçay’ın 34 seçkin din adamı tutuklandı.1928 yılında Karaçay’ın ileri gelenleri “burjuva milliyetçi” damgası ile yerlerinden atılarak yok edildi.1928 yılı sonunda Karaçay Özerk Bölgesi yönetiminde Karaçaylı hiç kimse kalmamıştı.1929 yılında Karaçay halkının yüzde 25’i “küçük burjuva” sayılarak tutuklandı ve mülkleri devlete geçti. Halkın geri kalan kısmı ise zorla “kolhoz” adı verilen devlet çiftliklerinde çalıştırılmaya başlandı.

Zorunlu kolektifleştirme

Sovyetlerin zorunlu kolektifleştirme hareketi büyük bir isyana yol açtı.Ayaklanan halka karşı Kızıl Ordu ve silahlı GPU birlikleri saldırıya geçti. Kafkas Dağları’na açılan bütün dağ boğazları ve vadiler Malkarlıların elinde olduğu için Sovyet Kızıl Ordusu’nun saldırıları kolaylıkla püskürtüldü.Düzenli Sovyet askeri birlikleri çok geçmeden silahsız ve zayıf Karaçay-Malkarlara karşı saldırıya geçti. Tank ve uçaklarla desteklenen Kızıl Ordu’ya karşı koyamayan direnişçiler Kafkas Dağları’na çekildi.

Stalin’den anlaşma yolu

Kafkasya’daki bu isyanların bütün Sovyetler Birliği’nde uyandıracağı olumsuz etkilerden çekinen Stalin, Karaçay-Malkar halkıyla anlaşma yoluna gitti.Stalin, 1930 yılı Nisan ayında Pravda gazetesinde yayımlanan bir makalesinde, Kafkasya’da komünist sistemin uygulanışındaki başarısızlığın suçunu yerli idarecilere yükleyerek, buna sebep olanların cezalandırılacağını ve halka haklarının geri verileceğini yazdı. Karaçay-Malkar halkı, Stalin’in bu sözlerine inanmasa da çaresizlik içinde silahlarını bıraktı.

3 bin kişi kurşuna dizildi, 17 binden fazla kişi sürgüne gönderildi
İdareyi ele geçiren Bolşevikler, derhal askeri mahkemeler kurarak, ayaklanan halkı yargılamaya başladı. Bu sırada 3 bin kişi kurşuna dizildi, 17 bin kişi de Sibirya’da çalışma kamplarına sürgüne gönderildi.1932 yılından 1934 yılına kadar Karaçay’da zorla kolhozlaştırma çalışmalarına devam eden Bolşevikler, bütün Karaçay halkını Sovyet devletine köle haline getirdi.

2 Kasım 1943’te topyekün sürgüne gönderildiler
Bütün güçlerine rağmen Karaçay-Malkarlıları yok edemeyen Sovyet Hükümeti, daha kesin bir sonuç elde edebileceği bir yönteme başvurdu. 12 Ekim 1943’te Sovyetler Birliği Yüksek Sovyet Prezidyumu’nun aldığı bir kararla Karaçay halkı 2 Kasım 1943 tarihinde topyekün sürgüne gönderildi. Aynı karar 8 Mart 1944’te Malkarlılara da uygulandı.Sürgün olduğu gece bütün köyler silahlı birliklerle kuşatılarak evlere tek tek baskınlar yapıldı. Sürgün sırasında Kafkasya’dan toplam 69 bin 267 Karaçaylı hayvan vagonlarına doldurularak sürgüne gönderildi. Bunlara sonradan sürgün sırasında Sovyet ordusunda bulunan Karaçaylı askerler de katıldı. Karaçay-Malkarlılar, sürgünün ilk birkaç yılında nüfuslarının yarısını kaybetti. Karaçaylılar sürgüne gönderildikten sonra toprakları paylaştırıldı, Özerk bölge sınırları yeniden çizildi. Karaçay Özerk Bölgesinin dağlık bölgeleri ile Kabardin-Balkar Özerk Cumhuriyetinin Malkar bölgesi toprakları Gürcistan Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti topraklarına ilave edildi. Karaçaylıların ve Malkarlıların bir daha asla Kafkasya’ya dönmeyecekleri düşünülerek yer adları bile değiştirildi. Eski Karaçay köylerine Gürcü dilinde adlar verilirken, pek çok yer adı da Rusçaya çevrildi.

Konya’da Sarayönü İlçesinde yüzyıldır yaşıyorlar

Kuzey Kafkasya’dan 111 yıl önce göç eden Karaçay-Malkar Türklerinin yaşadığı Konya’nın Sarayönü ilçesi Başhüyük Mahallesi’nin yerleşim düzeni, halen özenle korunuyor. Kuzey Kafkasya’da yaşayan Karaçay-Malkar Türkleri, 1905’te Rus baskısı ve Müslüman ülkede yaşama isteğiyle Anadolu’ya göç kararı aldı. Karaçay ileri gelenlerinin Osmanlı Sultan 2. Abdülhamid ile görüşmesinin ardından, Konya’da yerleşime uygun bir köy kurulması kararı verildi.Sultan 2. Abdülhamid’in emri, Konya Valisi Faik Bey’in takibiyle, Sarayönü ilçesinde yerleşim yeri hazırlandı. İkinci Abdülhamid’in çizdirdiği imara göre, 1905’te inşaata başlandı.Bin 500 metrekarelik adaya, bahçeli dört hanenin yerleştirildiği imara göre, mahallede 240 ev inşa edildi. Mahremiyet gereği evlerin kapıları, cadde yönü aksine bahçeye bakacak şekilde planlandı.İki yıl süren inşaatın ardından 1907’nin yaz aylarında, Konya’nın Sedirler ve Araplar mahallelerinde geçici ikamet eden bine yakın Karaçay-Malkar Türkü, buraya yerleşti. Mahallenin, 2. Abdülhamid’in emri ve çizdirdiği hilal şeklindeki planla inşa edilirken araçaylar, buraya, Abdülhamid’in imar ettiği, imrenilecek belde anlamında ‘Ümran-ı Hamidiye’ adını vermiş. Daha sonra ismi kuzeydeki höyükten dolayı Başhüyük olarak değiştirilmiş. Başhüyük, 1957’de belde oldu. Geçtiğimiz yıllarda Büyükşehir Yasası ile ilçeye bağlı mahalle haline gelmiştir