ASKON’dan Gazze çağrısı

ASKON Konya Şube Başkanı Yusuf Çimen, kaleme aldığı “Bir Yetim Figanı” başlıklı yazısında Gazze’de yaşanan insanlık dramına dikkat çekerek, tüketim tercihlerinin vicdani sorumluluk taşıdığını vurguladı. Başkan Çimen, yazısında bir babanın iç dünyasından, bir Müslüman’ın vicdanından süzülen duygularla boykot çağrısında bulundu. Başkan Çimen’in kaleme aldığı yazı şu şekilde: “Geçtiğimiz günlerde, birçok ailenin yaptığı gibi kızlarım için okul alışverişine çıktım. Elinden tuttuğum kızlarım, yüzlerindeki sevinç, aklımdaki alınacaklar listesiyle birlikte kalabalığın arasında kayboldum. Düşündüm de, şükredecek ne çok nimete sahiptim. Kızlarımın okul çağına gelmesi, onların başında olabilmek, okul alışverişi yapabilmek ne büyük bir mutluluktu.

Aileler, biricik çocuklarına her şeyin en güzelini almak için ürünleri tek tek inceliyordu. Hangisi sağlıklı, hangisi sağlam, hangisi kullanışlı, ağır mı hafif mi, pahalı mı ucuz mu… onlarca sorunun cevabı aranıyordu. Hengamenin içindeki herkes için sıradan olan bu duruma, bir anda kenara çekilip Gazzeli bir yetimin gözünden bakmak geldi aklıma. Az önce şükretmek için saydığım sebeplerin yanına, lüksümüz karşısındaki nankörlüğümüzün utancı eklendi. Ne derdi bize eğer duymasını bilseydik?.. Ah be abi, o elindeki ayakkabı markası var ya; beni açlıktan ölüme terk eden, babamın yarım na’şına kefeni hak görmeyen, ayağı kopmuş kardeşime ilaç vermeyen zalimin destekçisi. O ayakkabının çocuğunun ayağını sıkıp sıkmadığını kontrol edeceğine, önce senin gönlünü sıkıp sıkmadığına bir baksaydın, demez miydi? Ah be ablacım, o elindeki boyaların markası var ya; çocuğunun elini boyar mı diye bakacağına, her gün ailemi, arkadaşımı, komşumu öldürerek bizi kana boyadığını fark etmiyor musun, demez miydi? Ey ademoğlu, tadından vazgeçemediğiniz, yemekleri onsuz yiyemediğiniz gazlı içeceklerin şeker oranına bakacağınıza; boş midelerimizi delik deşik eden, yıllardır ağzımızda bırakın tadı, lokmayı bile bırakmayan bir zalime yardım ettiğinizi ne çabuk unuttunuz, demez miydi? Ey müslümanlar, zulme gönlünüzle buğz edemeyecek kadar mı gönlünüz, gözünüz karardı? Bizimle birlikte savaşamıyorsanız, düşmanımıza bari yardım etmeyin, diye ağlamaz mıydı? Ey kardeşlerim, amcalarım, teyzelerim, sizin almayınca ölmeyeceğiniz şeylerin sahipleri, siz kazandırdıkça bizi daha çok öldürüyor. Vicdanınız nerede kaldı, diye sormaz mıydı? Allah aşkına, Peygamber aşkına, insanlık aşkına; paralarınızla bize mermi atmayın, demez miydi? Yetimin hıçkırıkları geldi gözümün önüne… Dedikleri, diyeceklerinin çok azıydı. Konuşmaya gücü bile kalmamıştı artık. Utandım — kendimden, benim gibilerden, hepimizden utandım. Başını okşayamazdım ama başından vurulacağı mermiye de sermaye olamazdım. Eğildim kızlarımın kulağına fısıldadım: “Boykot.” Elimden gelen sadece buydu… ama en azından bir duruştu. Çocuklarım için yapmacık bir hevesle devam ettim alışverişe; her ürüne daha dikkatli bakarak, raflardaki siyonizmin büyüklüğüne lanet ederek. Unutmayalım, unutturmayalım… Elimizdeki en büyük silah; güçlülerin, savaşa yön verenlerin, dünyayı kendilerine göre döndürenlerin en büyük korkusu paradır. Onları kendi silahlarıyla vurmanın tek yolu boykottur. Gayret edelim, belki bir yetime faydamız olur…”