YAŞATARAK ÖĞRETTİLER

Hayvanı sevmeyenin insana da değer vermediğini yaşatarak öğrettiler. Selçuklu Belediyesi farkı yine ortaya çıktı. Önce 25 köpekle yersiz yurtsuz kalan kişinin, ev paylaşması ile ilgili problemlerini sorun etmeden, sadece hayvanlara iyi bir yer oluşturma derdine düşen ve o sessiz, masum, iki kişinin alım-satım problemleri ile hiç ilgisi olmayan badem gözlülerimize yer buldular ve yer yaptılar. Evsiz kalan kişiyi de yine hayır sahibi birinin evine bu canların yanına yerleştirdiler. O zaman düşündüm ve bu güzel yürek, veteriner hekim diplomasını ve oturduğu makamın maaşını hak eden bu güzel insanın yerine; Sadece ‘BEN, BEN, BEN’ krizlerine giren, kendini vazgeçilmez zanneden, risklere karşı körlük yaşayarak, yaptığı uygulamada karşısına çıkan her olumsuzluğu olmamış kabul eden, hissizlikle boğuşan. Karşısındakini inatla anlama bozukluğu yaşayarak, kendisinin de yanlışsızlık yargısına kapılarak, yargı bozukluğu yaşayıp, yıllarca bekleyip ele geçirdiği gücün sarhoş edici etkisiyle hata üstüne hata yapıp, bunu görülmez, eleştirilemez zannederek, bireysel gücün zaferiyle sarhoş olan birisi ya da birileri iyi ki yoktu dedim. İyi ki yoktu! İyi ki Selçuklu Belediyesi’ne bağlı ilçemizde bu olay oldu ve iyi ki böyle bir başkan vardı. İyi ki sivil toplumla çalışmayı kompleks yapmadan, kıvranmadan, kendini komik durumlara düşürmeden, aldığı maaşın hakkını veren bir veteriner hekim vardı. Sayın Sami Akıncılar, aldığı maaşı güç ispatlayarak, sivil toplum çalışanlarına had bildirmek yerine işbirliği yaparak ve sessiz canların canını yakmayarak, hak eden bir hekim. Meram Belediye’si Veteriner Müdürü Sayın Mehmet Ekici de yapardı. Tabii Sayın Fatma Toru izin verirse ki! Hiç zannetmiyorum! Gelelim yine Selçuklu Belediyesi farkına. Aynı canlar bu sefer tam tamına ortada kaldılar. Sahiplerinin başına bir şeyler geldi. Derneğimizin tek başvurusu ile tam 12 gün bu canların mamaları verildi, bulundukları yerler temizlendi ve barınağa nakilleri de Selçuklu Belediyesi’nce yapıldı. Her akşam Yüce Tanrı’ya dua ettim. İyi ki, iyi ki bu canlar Selçuklu ilçe sınırları içindeydiler ve iyi ki insan olarak yaratılmanın erdemine sahip bir ekip vardı. Başka türlüsünü düşünmek bile istemiyorum! Gelelim hayvana değer veren insana da değer verir başlığına. Tam 9 yıl barınakta çalıştı. ‘En temiz kafes benim, hocam’ diye beni karşılardı. Her seferinde bana barınağa lojman yaptır da iyi bir evim olsun derdi. Son gördüğümde beni kedilere ver, inan ki onlara gözüm gibi bakacağım, demişti. Sorunları vardı. Rahatsızdı. Ama onun sorunlarını çözecek, psikolojisini düzeltecek ortam da yoktu. Sonunda Selçuklu Belediyesi işçisini barınaktan çekti ve kısa bir süre sonra da boğuştuğu sorunlara yenik düştü. Arkasında genç bir eş, üç kız çocuğu bıraktı. Aklıma geldikçe gençliğine kıyamıyorum. Nurlar içinde yatsın. Dünyada bulamadığı huzuru bulsun! Cenaze töreninde yine Selçuklu farkı ortaya çıktı. Başkan Yardımcısı, Veteriner Müdürü, temizlik işleri çalışanları, herkes oradaydı. Ertesi gün de aile ziyareti ve gerekenin yapılması ile insan olma erdemini taşımanın güzelliğini yaşattılar. İşte hayvana değer verilmiyorsa, insana da verilmediğini gördük ve yaşadık. Hayvana değer veren bir belediyemizin, çalışanına, başkan yardımcısına dek yalnız bırakmayarak verdiği değer. Yüce Tanrı herkesi bu sessiz canlarla sınıyor, ama kimse fark etmiyor. Hayvanlara bir lokma yem gönderirken kırk bin kere düşünenlerin, çalışanına verdiği değer de aynı oluyor. DÜNYA İYİ YÜREKLİ İNSANLARIN VARLIĞIYLA YAŞIYOR. Şu kutsal günlerde, tokları doyurmak yerine çöplerde bekleyen, hem insanları, hem kedileri, kuşları köpekleri, bir yudum su bulamayan 1000 sokak çeşmeli ama hayvanların düşünülmediği Konya’daki kuşları, kedileri ve badem gözlü köpeklerimizi unutmayalım. İnsan olmak kısaca budur.