SEVGİDE FEDAKARLIK YOLUNU BULABİLMEK!

Sevgi fedakarlıktır, hafife ve basite alınmaya teşebbüs edilmesi, ancak sevgisizlere has ve mahsus bir harekettir. Sevgi yolu, aşıkların yoludur, sevenlerin yoludur, sevmeye meyledenlerin, baştanbaşa sevgi kesilenlerin yoludur. Sevenin gösterdiği fedakarlık, ona fedakarlık yolunu açar. Seven; Yalnızca kendini düşünen, Kendi çıkarlarını ön planda tutan, Bütün bunları yaparken de, Hislerini ve duygularını saklama adına, Şekilden şekle, kılıktan kılığa giren değildir! Günümüzün sözüm ona sevdalıları, Hercai aşıkları, Dilinden aşk ve sevgi sözcüklerini düşürmeyenleri, Sevginin ve aşkın efsaneleri olarak ilan edilenleri, Keşke sevgi için ömürlerinde bir kere olsun fedakarlık yapıp, Fedakarlık denen o yolda yürüme gibi bir niyet içerisinde olabilselerdi! İşin özünde kendinden başkasını düşünmeyenin, kendisi dışında hiç kimsenin önemi olmayanın sevgiyle işi olabilir mi? O yolun, Vefasızları, Sevgisizleri, Sevgiden nasipsizleri, Sevgiyi sıçrama tahtası gibi kullanmak isteyenleri, Sevgi maymuncuk gibidir, her kapıyı açar diyenleri, Kabul edeceğini mi sanıyorsunuz? Merak etmeyin, sevgiye giden yol, yolcu olarak herkesi kabul etmez, her yolun yolcusu kendine göredir diyenleri hiç mi dinlemediniz? Güftesi Ayhan İlter’e, bestesi İrfan Özbakır’a ait olan, “ Pişman olur da bir gün dönersen bana geri” adlı “Hüzzam” makamındaki eserin dizelerinden olan  “Gönül kapım açıktır, çalmadan gir içeri…” mısrası, gönül kapısı denen o kapının, pişmanlık denen fedakarlıkla yapılan geri dönüş sonrasında açılabileceğine vurgu yapar! Çünkü;  Sevgide fedakarlık yolunu bulamayana, bulmak istemeyene, aramayana gönül kapılarını açmaya kalkışmak, göz boyayanları, içten pazarlıklıları, sevgiyi kendi süfli amaçlarına alet etmeye çalışanları buyur etmektir. Bu gafletin, bu yanlışlığın cezasını aldanan gönüller en ağır bir biçimde defalarca ödemediler mi? Bu konuları anlatan şiirleri, hikayeleri, romanları, filmleri ve dizileri okumadınız mı? İzlemediniz mi? Sevginin fedakarlık yolu hep göz önünde olan, bilinen, bilindiği halde, bilmezden, görmezden gelinen bir yol oldu. Öyle olunca da, sahte sevgiler, sahte aşklar, sevginin edebiyatını yapanlar, bu yol tarafından ne kabul edildiler, nede o yola ulaşabilecek bir imkan bulabildiler! Sahte sevgilerin büyüsüne kapılan, efsunlanmış hallere düşenler dışında, fedakar olmayana ne gönül kapıları açıldı, ne de o kapıdan içeri giren oldu. Bu işin nedeni, niçini hem çok merak edildi, hem çok soruldu… Sevgi, baştanbaşa sınama ve sınanmadan ibaret olan o yola öylesine bir aşkla sarılmıştı, Öylesine bir gönlünü vermişti ki, Gönül kapısına geldiğinde, O kapıyı çalmasına gerek dahi olmadığını gördü. Çünkü, gönül kapısı, sevginin halini-ahvalini değil görmek, hissettiği an, kendiliğinden açılan bir kapıydı. ***** Sevgisiz kimdir diye soruyorlar! Sevgisiz akıl çelendir, gönül çelendir! Hedefine ulaştığında, ardına bakmadan bırakıp gidendir! Sevgi adına sevgisizlikle gelendir. Bir sevgisize açmışsanız gönül kapınızı… Hüsran bulur sizi, Hüzün bulur sizi, Pişmanlık bulur sizi… Yakar geçer kalbinizi…. Dert bulur sizi! Gözyaşı bulur sizi! Umutsuzluk bulur sizi! Lakin, o karşılaşmada bulunmaz sevginin izi! Doğruyu anlatanların dillerinde tüyde bitse, gerçekleri, hakikatleri dağlar gibi yığsalar da önümüze, sevgisizlere olan sevgimiz, meylimiz, ilgimiz, hayranlığımız o kadar çok fazla ki… Pişman olmayı, ağlamayı, acı çekmeyi, uykuları kaybetmeyi, kederle arkadaş olmayı bu kadar mı çok seviyoruz? Hüzünlü şarkıların, sanki bana yazılmış, benim için yazılmış diye benimsediğimiz, sahiplendiğimiz dizelerinin dilimizden düşmemesini anlatacak, izah edebilecek var mı? Bu sorulara bizlerin verecek cevabı yok, ancak yüzyıllar ötesinden, Hz. Mevlana hoş ve anlamlı bir cevap vermiş. Diyor ki; “Sevgide fedakarlık yolunu bulamayanları, asla gönül kapınızdan içeri sokmayın..!”