Kurtuluş için bir el atın

Uyuşturucu, madde bağımlılığı Türkiye’de günden güne yayılıyor ve uyuşturucu kullanım yaşı 10’lara kadar düştü. Toplum olarak, bu tehlikenin, bir ülkenin temellerini dinamitleyecek bu gidişatın farkındayız ama kafamızı da gömdüğümüz kumdan çıkartmak istemiyoruz. Uyuşturucuyla mücadele noktasında toplumun bütün kesimlerine görev düşüyor. Sadece polisiye tedbirler uyuşturucuyla mücadelede yeterli olamaz. Toplumun bütün kesimleri derken, burada yerel yönetimlerden Sivil Toplum Kuruluşlarına, derneklerden devlet kurumlarına kadar herkesin üzerine düşen sorumluluğu yerine getirmesi gerekiyor. Belediyeler uyuşturucuyla mücadele konusunda zaman zaman bilinçlendirme çalışmaları yaparken, eksiklikleri olmasına rağmen uyuşturucuyla mücadelede rol üstlenen Alkol ve Madde Bağımlılığı Tedavi Merkezlerine (AMATEM) hem fiziki hem de altyapı desteğinde bulunuyor. Bu destek gayet önemli. Ama yeterli mi? Bir taraftan belediyelerin desteği sürerken, bir taraftan da iş adamları bu konuya el atamaz mı? Örneğin Konya’da bulunan Meram Eğitim Araştırma Hastanesi bünyesinde Beyhekim Sağlık Kampüsü içerisindeki AMATEM’e, yaptığı çalışmalara bir bakmak lazım. *** AMATEM’in başarı oranını, bağımlılıkla mücadelede kullanılan ilaçların da bir nevi bağımlılık yaptığını, AMATEM’lerin eksikliklerini sorgulayabiliriz. AMATEM’ler bağımlılıkla mücadelede ne kadar etkin ve faydalı sorusunu sorabiliriz. Bu eksikliklerin giderilmesi için neler yapılması gerektiğini tartışabiliriz. Bunlar tartışmaya açık konular. AMATEM’in eksik yönlerini tartışırken, sorgularken buraları daha iyi hale nasıl getirebiliriz. Yüzde 10’larda olan bağımlılıktan kurtarma oranlarını nasıl daha yükseklere çıkartabiliriz. Eksiklileri sorgularken, yapılması gerekenleri de masanın üzerine koymak gerekir. *** AMATEM’e, sadece Konya’dan değil, çevre illerden de çok sayıda başvuru yapılıyor. 26 yatak kapasiteli AMATEM’de tüm yataklar doluyken, sırada bekleyen yüzlerce madde bağımlısı var. Keşke sırada bekleyen madde bağımlısı sayısını yüzlerle değil de onlarla ifade edebilsek ama ortada olan bir gerçek var. AMATEM’de sadece ilaçla tedavi uygulanmıyor. İmkanlar dahilinde orada yatan hastaların vakit geçirebilecekleri, el becerilerini artırabilecekleri, tedavi sürecinde uyuşturucu illetini unutmalarını sağlayacak etkinlikler ve çalışmalar yapılıyor. Örneğin yaz mevsiminde hastaların vakitlerini geçirebilmeleri için sebze ve meyve üretilen bir tarla oluşturulmuş. Küçük de olsa bir ahır kurularak küçükbaş hayvan yetiştiriliyor. Ne kadar kullanışlı olduğu belli olmasa da voleybol ve basketbol sahası var. Bunlar gün içerisinde hastaların vakit geçirebilecekleri alanlar. Demek istediğim insanları bu illetten kurtarmak için çalışan bu kurumun daha iyi imkanlara sahip olması kötü mü olur? Her şeyi devletten, belediyelerden beklemek yerine Sivil Toplum Kuruluşları, işadamları bu konuya el atsa ve hep birlikte girişimde bulunulup uyuşturucu tedavi merkezi daha iyi imkanlara kavuşturulsa, orada cennetten bir bahçe yapılıp, yeni bir hayata sahip olmak isteyen bağımlıların önüne biraz daha ışık tutulsa fena mı olur? Uyuşturucuyla mücadele sadece belli kurumların sorumluluğunda olmamalı. Toplumsal bir yaranın, toplumsal bir dayanışma ile çözüm yolları aranmalı. Uyuşturucu noktasında insanların genç yaşta bilinçlendirilmesi gerekir. Bunun için de bütün topluma görev düşüyor. Bir şekilde bu batağa düşmüş o insanların nasıl acı çektiğini bilemeyiz, onların acısını hissedemeyiz ama onların acısına ortak olup, bir el verebiliriz. Nasıl her sağlıklı insan bir engelli adayıysa, bizler de, çocuklarımız da birer bağımlı olabilir, bu tuzağa düşebiliriz. Onun için birazcık duyarlılık gerek!