Ümidin peşinden gitmek

Galatasaray maçında özellikle bizim skor olarak önde olduğumuz dakikalarda Galatasaray tribünlerinden oyuncularımıza gelen tepkileri gördünüz değil mi? Vay sen nasıl sakatlanır da yere yatarsın, vay kaleci Serkan sen nasıl süre geçirirsin? Senin futbolcun sakatlanır orta sahada uzun süre yatar ama hakem maçı durdurmaz, onların futbolcusu yatınca 'önce futbolcu sağlığı' denir ve zırt diye oyun durur. Eee sen küme düşmeye oynayan takım nasıl Galatasaray karşısında hem de kendi sahasında öne geçersin. Halbuki aynı süreye oynamaları, vakit geçirmeleri son dakikalarda Konyaspor yüklenince onlar yaptı ama, bu sefer normaldi her şey. Öyle ya, Galatasaray öne geçmiş ve maç da bitmek üzereydi. Malesef ülkemiz futbolunun durumu bu. Sen çok(!) olamazsın. Ligde iki yıl üst üste çok(!) olduk ve bir sezonda iki kupa kaldırarak pastadan büyük bir dilimi midemize indirdik. Sonra o pasta adeta midemize oturdu ve kıvranıp durduk. Üstüne üstlük, sanki iki yıl boyunca bir çok doğruyu yapan biz değilmişiz gibi, Konyaspor’u yönetenlerden taraftarına, camianın önde gelenlerine kadar, alın bakın bir sezonda ancak bu kadar hata yapılabilir diyerek baltayı ağacın dibine dibine salladık. Oysa ne de güzel budamıştık Konyaspor çınarının kuruyan, yıpranan ve kırılmaya yüz tutmuş dallarını iki yıl. Tam alttan yeni dallar çıkmaya başladı derken, dengeyi kaybedip aşağıya doğru sallamaya başladık elimizdeki baltayı, söylenecek çok şey, edilecek çok ah var da, ne yeri ne sırası şimdi. Hatalar, yanlışlar bir kenara, bir sürü şanssızlıklarla da uğraştık bu yıl. Filipoviç'le birlikte, sezon başından bu yana üç futbolcumuzu kaybettik sakatlıklar yüzünden. Reşit Akçay'la gülmeyen yüzümüz Mehmet Özdilek'le de yerden kalkmadı. Hele Alanya, Akhisar ve Malatya maçlarında ortaya koyduğumuz kahır futbolu, yüreğimizi dağladı. Galatasaray mücadelesinde gördük ki, Sergen Yalçın takıma hem moral motivasyon, hem de taktiksel açıdan güzel dokunuşlar yapmış. Futbolcuların sahada sergilediği futbolu ve mücadelelerini gördükten sonra, sahadan puansız ayrılmak gerçekten üzücüydü. Dostlar, sevgili Konyaspor'a gönül verenler. Sadede gelelim, yoksa bu yazı uzar gider. Sayfalarca yazar çizeriz, vay şu şöyleydi, bu böyleydi diye. Oysa şimdi başka şeyler söylemek lazım. Hasta yatakta can çekişirken, tutup da şöyle yapsaydı bu hale düşmezdi, biz zamanında dediydik dinlemedi işte bu hale düştü sonunda demek ne size ne bize hiç bir şey kazandırmaz. Ne düşenin dostu olur, ne de yarın Konyaspor küme düşse Türk futbolunun köşe başlarının umurunda olur. Yine kendimiz ağlar kendimiz dinleriz. Yani bize bizden başka dost yok. Gerek sosyal medyada gerekse sağda solda görüyorum, bazıları eski başkan Ahmet Şan'a kızıyor, bazıları mevcut başkan Fatih Yılmaz ve ekibine. "Daha çok kötüye gideriz, ne olacaktı ki, sizin eseriniz bugünkü durumumuz" vb. yakınmalar, serzenişler sonra yerini Konyaspor'a sırt çevirmeye kadar bırakıyor. Sevgili Konyaspor sevdalıları, yapılan onca hatayı ya da kırgınlıkları kenara bırakmak kolay değil. Ama.. Şimdi önümüzde Kayseri maçı var. Ya bir ümidin peşinde koşacağız ve Sergen Yalçın'a bu uğurda destek vereceğiz. Ya da eski defterleri karıştırıp karıştırıp duracağız. Tabii ki yarına güçlü çıkabilmek için dünden ders almamız lazım. Ama o gün bugün değil. Sergen Yalçın'ın Konyaspor'a bir ümit olup olamayacağını görebilmek açısından Galatasaray maçı önemliydi. Takımın sahadaki futbolu, tünelin sonunda hala bir ışık olduğunu gösterdi. Evet, şimdi sıra bizde. Gün, bu kıvılcımın peşinden gitme ve Kayseri maçında sesimizle, yüreğimizle, umudumuzla futbolcuların yanında olma günü. İnşallah bu haftadan itibaren yüzümüz gülmeye başlar ve arkamızdan kıs kıs gülenlere dönüp, asıl kahkahayı sezon sonunda biz patlatırız. O zaman haydi, omuz omuza. Bütün tribünler ayağa...