Kanaat en güzel sanat…

“Zenginlik mal çokluğundan değildir. Hakiki zenginlik kalp zenginliğidir.” Gönül zenginliğine sahip bulunan bir kimse, kutlu insandır ve hakiki manada: “Kutlu insan, ihtiyacı kadar rızık verilen ve verilen rızıkta Allah’ın (C.C.) kanaatkar kıldığı kimsedir ki, o kurtuluşa ermiştir.” Kanaat demek, rızkın taksiminin Rezzak-ı Hakim, Allahü Teala (C.C.) Hazretinin işi olduğunu tasdik ve tahsin etmektir. Resulullah (S.A.V.): “Fakir olan kimsenin kanaatkar olması, insanların elinde bulunanlara iltifat etmeyip, tamahkar olmaması, gayr-i meşru olarak mal kazanmağa haris olmaması gerekir. Fakir, bu vasıflara ancak, yiyecek, giyecek ve meskende zaruri ihtiyacı kadarına kanaat getirmesi, en az ve en kıymetsizi ile yetinmesiyle ve uzun emelli olmaması ile sahip olabilir. Rızık talebinde haris olunmamalı. Çünkü kula, ancak kendisine yazılan verilir. Kul, dünyadan kendisine yazılan rızkını almadan göçmez. Dünya aldatıcıdır. Ruhul Kudus Cebrail (A.S.) benim içime bildirdi ki: “Kişi dünyadaki rızkını tüketmeden ölmez” Allah’tan (C.C.) korkun! Rızkı iyi yoldan talep ediniz! Resulullah (S.A.V.): “Ey ademoğlu! Yanında sana yetecek kadar var. Oysa sen, seni azdıracak şeyi istiyorsun. Ademoğlu! Vücudun sıhhatli ve nefsinden emin bir halde sabaha kavuştuğun zaman, yanında günlük yiyeceğinden varsa (yeter), dünyaya aldırma. Peşini bırak ve seni Allah’a (C.C.) yaklaştıracak amelle meşgul ol” buyurdular. Vehb Bin Münebbih (R.A.) rüzgar etkisiyle havada dolaşırken, tarlada çalışan bir çiftçi onu görür ve der ki: “Allah (C.C.) Davud (A.S.) sülalesine ne büyük mülk vermiştir.” Rüzgar bu sözü alıp, doğru Süleyman (A.S.) da hemen iner, çiftçinin yanına gelip şöyle hitab eder: “Allah (C.C.) katında Davud sülalesine verilen mülkten daha büyük bir şey vardır, o da Sübhanellah’ tır!” Çiftçi bunu duyunca çok memnun olur ve “Sen beni dert ve üzüntüden kurtardın, Allah (C.C.) de seni kurtarsın!” diye dua eder. Allah (C.C.) insanlar için kazanç yollarını açmış, kaybetmenin sebeplerini bildirmiştir. Her insan bu yollardan giderse kazanabilir. Ancak kazançları müsavi olmaz. Allah (C.C.) her kulu için değişik bir nasip takdir etmiştir. Sa’yü gayretten sonra, mukadder olan nasibine razı olmak ve ilerisi için beyhude zorlanmamak da lazımdır. Kanaat denilen haslet, bu noktadan itibaren başlar; zenginlik de hakikatte bu kanaatten ibarettir. Kanaat sayesinde insan, kendinden daha üstün olanların malına, servetine göz dikmez; onlara haset etmek gibi, iç burkan üzüntülerden kendini kurtarmış olur; geniş bir gönül ferahlığına ulaşır. Kanaat sahibi olmayanlar, çok haris çok tamahkar olurlar. Bunlar için dünyada rahat ve huzur yoktur. Başta rahat bir yemek bile yiyemezler. Yeseler bile doymazlar; açtır ve yine fakirdirler. Çünkü bu kişiler, kendilerinden başkasına ne bir serveti ne de bir mevkii layık görmezler. Bu ise mukadderatın ezeli hükmüne karşı durmaktadır. Hiç şüphesiz ölçü tanımayan, kanaat hasletiyle bezenmeyen bu tür ihtiraslar, sahibine ancak ızdırap ve sıkıntı getirir. Bir gün Sultan Kayıtbay, Şeyh Muhammed Mağribi’yi ziyarete gelmiş. Bu sırada şeyh, suya batırdığı ekmeğini yemekte idi. Sultan Kayıtbay, bu vaziyeti görünce, kendisine bin altın ihsanda bulundu. Şeyh Mağribi: “Benim buna ihtiyacım yoktur” diyerek altınları iade etti ve Sultan’a şu mısraları okudu: “Ben, böyle sade yaşayan bir kanaat ehliyim. Bir lokma, bir içim su, ucuzundan bir giyim. Sultanım, sen aklına söyle ve akıbeti düşün ki. Debdebeli hayat süren nice melikler, gelip geçti!” Bu sözlerden çok mütehassıs olan Sultan Kayıtbay’ın gözleri yaşardı. Kendisine iade edilen bin altını da alarak vedalaşıp ayrıldı. Kanaatkar olursan eğer, hiçbir şey vermez sana zarar! Zenginliğin, hırsını artırdığını görüyorum, ölmeyecekmişsin gibi dünyaya sarıldığını görüyorum! Var mıdır bir gayen, onu bir gün elde etsen, bana kafidir, buna razıyım dersen, senden daha huzurlu kimse bulunmaz. Allah, en doğrusunu bilir…