KONYA, 12 HOLLÜ BİR FUARI HAK ETMİYOR MU?

Konya Tarım şehri, tarımın kalbinin attığı şehir. Tahıl ambarı. Son yıllarda buğday ve pancarın yanı sıra, patates ve ayçiçeği üretiminde de bir numara. Tarımın belki de; Türkiye’de en çok sevdiği, Postunu serdiği, Yerleştiği ve Konyalı olduğu bir şehir. ***** Gelin sizi şöyle 1950 yılına götüreyim. 69 yıl önce Konya nasıldı? 69 yıl önce Konya’da ziraat denince insanlar ne anlıyordu? Zirai alet edevat olarak ellerinde ne vardı? Zirai kuruluşlara ne kadar güveniyorlardı? Koca Konya ovasında elinizde ki yegane bitki buğday… Değil traktör, pulluk yüzü bile görmemiş tarlalar aramadığınız kadar çok. Karasaban tarlaların hem vazgeçilmezi hem de ömür törpüsü… Biçer diye bir şey yok. Ekin ailecek ve imece usulü oraklarla ve tırpanlarla biçiliyor. Sonra harman dönemleri ayrı bir çile ve işkence olarak sürüp gidiyor. Her yıl aynı işlem. Yağış olursa yüzler gülüyor. Olmazsa da insanlar yakasına küsüyor. Borçlar ödenemiyor. Düğünler yarım kalıyor. Sevenler bekleşiyor. Evlere bir kasvet ve hüzün çöküyor. ***** Yıl 1950 Eylül ayı… 1949 yılından beri süregelen bir kuraklık var Konya Ovası'nda. Şehrin aydınları, ileri gelenleri köylü ve çiftçinin feryadını en yüksek makamlara ulaştırma çabasındalar. O yıl tahmin edilenin çok altında bir üretim olur Konya Ovası'nda. Bir evvelki yılın sıkıntısını omuzlamada zorlanan ve zar -zor taşıyan üretici, 1950 yılının kurak geçen döneminde daha da ümitsiz bir hale gelmiştir. Alır eline kalemi, üreticinin derdiyle dertlenenler. Derler ki; Ülke ekonomisinin temeli köylümüzdür. Köylünün yüzü gülerse, ülkenin yüzü güler… Köylümüz geçen yılla birlikte, çok daha ağır yüklerin altına girmiştir. Tarım Kredi Kooperatifine olan borçlarının tecilini istemiştir. Tecil edin şu borçları… Konya’da bütün iktisadi münasebetler kesildi. Bütün geçimini köylü üzerine kuran esnaf ve büyük ticarethaneler hissedilir bir şekilde durgunluk göze çarpıyor. Bunun önüne geçilmeli.. Çiftçinin elinden tutulmalı... Çiftçi kalkındırılmalı… Çiftçiye fırsat verilmeli… Çiftçinin ezilmesine göz yumulmamalı… Çiftçi Marşal yardımlarından faydalandırılmalı… ***** Aynı yılın Haziran ayı başında buğdaya verilmesi beklenen 4 kuruşluk primde verilmemiş, köylü bu konuda oldukça müteessir olmuştu. Buğdaya verilen fiyat ise 22.30 ila 23.80 kuruş aralığında bir fiyat olmuştu. ***** 1951 yılı daha da kurak geçmişti. Konya ve ilçelerinde… Neredeyse doğru düzgün yağmur yağmamıştı. Haziran 1951 başlarıydı… Cihanbeyli Hacı Numan köylüleri muhtarlarıyla birlikte bir heyet oluşturup Konya’ya geldiler. Durumları içler acısıydı. Muhtar, 1948 yılından beri köyümüze bir damla yağış düşmedi diyordu. Hayvanlarımızın yüzde sekseni kuraklıktan kırıldı. Bu yıl yine kıtlık var. Elimizde ne yiyecek bir avuç unumuz…. Ne ekecek bir şinik buğdayımız… Nede elimizde kalan hayvanlarımıza yedirecek bir kucak otumuz kaldı Kıtlık yüzünden, önümüzdeki kışı atlatamayacağız diyordu. Cihanbeyli Kaymakamının ve Konya Valisinin Hacı Numan köylülerine yardımcı olmasını talep ediyordu. Bu talep o günkü Konya kamuoyunda anında karşılığını buldu. Son üç yıldır tarımsal anlamda tam bir afet bölgesiydi Konya… ***** Nereden nereye gelindiğine bir ışık tutmak istedim sadece. Tarım sektörü, sektör haline gelmeden, çok önce, fedakar ve cefakar ziraatçiler Konya Ovası'nda öyle çalışmalar yaptılar ki, bugün dahi anlatılıyor. Tarım ve hayvancılığın gözdesi ve gözbebeğiydi Konya… Bugün içinde, o özelliğini sürdürüyor. Ovanın sulanması meselesi, henüz tam anlamıyla hallolmuş değil. KOP Projesi, barajlar, göletler yine de ovanın derdine tam olarak derman olacak gibi görünmüyor. Fırat’ın sularının Kızılırmak yoluyla ovaya aktarılması söylemleri ihtimal hesaplarıyla anlatılıyor. Ekonomik bulunmadığı ile ilgili haberler, açıklamalar geçtiğimiz yıllarda az yazılmadı. Konya ve tarım özdeşleşmiş, etle tırnak gibi birbirinden ayrılmaz iki ikili. Tarım şehri olduğumuzun ispatı da Tarım Fuarı. Bu ikili için artık 12 hollü bir fuar lazım. Tarım Fuarına 300 bin ziyaretçi bekleyeceğinize 500 bin ziyaretçi bekleyin. Ne dersiniz sayın Selçuk Öztürk? Konya, 12 Hollü bir Fuarı hak etmiyor mu?