HEM EKŞİ, HEM TADI BOZUK!

Dün bir esnaf kardeşimizle görüştüm. Az biraz hasbihal ettik. Söz döndü dolaştı, geldi iş-güç nasıl muhabbetine. Sana bir hikaye anlatayım da, anla işlerin nasıl olduğu dedi; ***** 1950’li yıllarda şimdiki saray çarşısının olduğu civarda ayakkabıcılar, ayakkabı tamircileri vardı. Konya’da o esnaflara “Kelikçi” derlerdi. O ayakkabı tamircilerinin birine civar köylerden bir vatandaş gelmiş. Oturmuş tabure gibi bir şeye, her ikisi de, yanlardan patlamış ayakkabılarını uzatmış, şunları dik demiş. Ayakkabıcı, ayakkabıları alırken, vatandaşın gözüne dükkanın önünde bir helike (kova) dolusu koyu renkli bir su ilişmiş. O yıllarda, pençe yapılacak kalın derileri, bütün tamirciler, yumuşasın diye bir kova dolusu suyun içinde bekletirlerdi. Ayakkabı tamircisi de, o kalın derileri atmış helikenin içine… Yumuşayan derileri de, helikenin içinden alarak, çivi olmadığı içinde, yine o devrin meşhur ve revaçta olan ağaç çivileriyle, pençe yaparlarmış, pençe isteyen müşterilerine. Vatandaş ayakkabısı tamir olurken, bir yandan da gözü, helikenin içindeki koyu renkli suya takılı kalmış. Bayağı bir meraklanmış, sonrasında daha fazla dayanamamış; Ustam demiş, şu şerbetten, bir bardak koysana! Ayakkabı tamircisi hiç bozuntuya vermeden, bir bardak doldurup uzatmış. Vatandaş bir bardak içtikten sonra, ver bakalım bir bardak daha demiş. Tamirci bir bardak daha doldurup vermiş. Vatandaş ikinci bardağı içmiş lakin, yüzü de buruşmuş. Ve sonra dönmüş ayakkabı tamircisine; İçtim amma demiş, hem ekşi, hem tadı bozuk! ***** Esnaf arkadaş, işte abi dedi, halimiz ahvalimiz aynen böyle… Hem ekşi, hem tadı bozuk! ***** Her yeni yıl, taptaze ümitlerin çiçek açtığı, bu yıl daha da iyi olsun diye temennilerle, dileklerle karşıladığımız yeni bir başlangıç kabul edilir. İyi anılarımız olmayan, bir an önce bitsin, gitsin diye günleri iple çektiğimiz yıllar vardır. Eğer aşamadığımız, Üstesinden gelemediğimiz, Çare bulamadığımız, Derdimize derman aradığımız yıllar, Bir sonraki yıla devrederek geliyorsa ve yapacaksınız? Şehrimizde ki caddelere şöyle bir göz gezdirdiğinizde ne görüyorsunuz? O eski hareketli halden bir eser var mı? Caddeler eski ışıltısını, pırıltısını kaybetmeye başladı. Cadde üzerinde ki dükkanlar birer ikişer kapanmaya, işlerini bırakmaya ve dükkanlarını boşaltmaya başlayalı çok oldu. 2018 yılı bu hazin ve hüzünlü tablonun en yakın şahidi olarak, buruk bir şekilde elveda deyip gitti. Oysa, 2017 yılı bittiğinde, 2018 yılına, heyecanla, umutla ve yepyeni heveslerle girilmişti. Önce seçim, sonra dolar’ın enflasyon canavarını uyandıran yükselişi sonrasında, o cıvıl-cıvıl renkli caddelerde ayakta kalmaya çalışan tek-tük dükkanlar kaldı geriye… Diğer dükkanlarda ne mi vardı? Devren satılık! Kiralık ilanları! Ne soran var, ne bakan, nede kiralamak için bir girişimde bulunan! Ya aylar öncesinde, yada birkaç gün önce boşaltılmış, açılışına katıldığınız, altı ay bile ayakta kalamayan, piyasa şartlarına dayanamayan bir esnafa ait, bomboş ve boynu bükük kalmış sıra sıra dükkanlar. Esnaf dostumuzun anlattığı hikayeye benzer bir hal. Ekşi ve tadı bozuk bir ruh hali… Mahalli seçimlere iki buçuk aydan az biraz fazla var. Piyasalarda toparlanma olurda, esnafın durumunda rahatlamalar olur, yüzü güler mi? Nefes almaya imkan verecek müjdeler gelir mi? Seçim öncesi ne olur? Seçim sonrası ne olur? Ara-ara yükselişe geçen, adeta zor zapturapt altına alınıyormuş imajı çizen, dolar ne olur? Nereye kadar gider? Cevabı olmayan, netleşmeyen ve her geçen gün ne olacak, ne bitecek diye beklenen bir havada, hal ve ahval aynen şerbet misali… Esnaf kardeşlerimiz; Tadımız kaçtı, dükkanı açıyoruz, neredeyse siftah etmeden kapatıyoruz, kaç arkadaş kapattı dükkanı, çekildi köşesine, kimi gece yarısında boşalttı gitti dükkanını, inanmayan caddelere baksın diyorlar! Elimizde; dolar, zam, enflasyon karışımı bir bardak şerbet… İçmeyenimiz yok! Lakin, hikayemizde olduğu gibi “hem ekşi, hem de tadı bozuk” sevgili okurlar!