EY KONYA’NIN YANAN MUMLARI!

Hz. Mevlana, “Bir mum diğer bir mumu tutuşturduğunda mumluğundan bir şey kaybetmez” demiş yüzyıllar önce. Demek ki bu sözü Konya için söylememiş! Bizim yanan mumlarımız, yanmayan bir mumu tutuşturuncaya, tutuşturmaya niyetleninceye kadar Üsküdar’da sabah oluyor! Çünkü, mumluğumuzdan bir şey kaybedersek endişesini üzerimizden atabilmiş değiliz! Hele çevremizde, senin gibi kaç tane yanan mum var, diyenler varsa! Tutuşturun kolaysa bir başka mumu… Onun içindir ki, bir ara bakalım şu tutuşturma işine diyenin haddi hesabı yoktur! Hangi ara denildiğinde… Bitmez, gelmez o bir aralar! Nazlanma faslına geçilir… İşim başından aşkın, başımı kaşıyacak zaman yok, ben zaman fukarasıyım gibi edebiyat oyunlarına başvurulur! Sonra bir bakarsınız ki, zamanımızın yanan mumları gururdan, kibirden, egodan zırhlara bürünmüşler, bir diğer mumu tutuşturmamak için savaşa gider gibi hazırlanmışlar! Yanan mumun bütün sevdası ne olmuş dersiniz? Kendi başına yanmak… Bu şekilde yanmanın bitmek olduğunu, yok olmak olduğunu, vefaya, dostluğa, hoşgörüye, sevgiye aykırı olduğunu anlatamazsınız! Bu şehirde, bu olumsuz huydan, alışkanlıktan bir türlü kurtulamayan, kurtulmak istemeyen, kurtulmayı aklının ucundan bile geçirmeyen, yanan mumlara sahibiz. Mumlar birbirini tutuştursa bu güzel şehrin geceleri gündüze çevrilecekken, bu güzellikten bu şehri mahrum bırakan yanan mumlara ne demeli bilmem? Aradan geçen yıllar, yaşanan olumsuzlar, bir araya gelemeyen insanların incir çekirdeğini doldurmayan nedenleri, niçinleri gerekçeleri hepimize şunu gösterdi. Yanan mumların sözüm ona destek verenleri, çevrelerini kuşatanları, kılavuzları, danışmanları diğer mumlarla olan hesaplaşmalarını yanan mumlar üzerinden yaptıkları için; Yanan bir mum, değil yanmayan bir mumu tutuşturmak! Diğer yanan mumlarla dost olamıyor! El ele veremiyor! Bir araya gelemiyor! Hele tutuşturulması gereken mumlar konusu tam bir felaket! Fitne ateşlerini gökyüzüne uzanacak şekilde yakanlar, diyorlar ki; Tutuşturduğun mumlar, ya senden daha iyi yanarsa! Ya yaktığın mum senden bir adım, ileriye geçerse! Ya bu mum ne güzel yanıyor diye ilgi odağı olursa… Ya seni bırakıp, senden vazgeçip, tutuşturduğun mumlara yönelirlerse… İşte bu yüzdendir ki… Yanması gereken… Yanması olmazsa olmaz olan mumlar yanmıyor. Tutuşturulması gereken mumlar yanmadıkça… Yanması geciktirildikçe… Ötelendikçe… Unutturulmaya çalışıldıkça… Kendilerini de bir tutuşturanın olduğunu ve bir gün gelip, eriyip, biteceklerini bilmezden geldikçe… Her yanan mum kendi taraftarını, kendisiyle birlikte hareket edenleri aydınlatmaya, bir araya toplamaya meyleden bir havada yanmaya devam ettikçe… Kendi başına yanıp geçiyor! Az da olsa, mum olduğunun, kendisine mum olma vazifesi verildiğinin, diğer mumları tutuşturmanın gönül rahatlığını ve huzurunu ruhunda hissedenler yok değil. Keşke sayıları daha artsaydı! Keşke diyoruz çünkü; Söylemekten, konuşmaktan dile getirmekten bıkmadığımız… Usanmadığımız… Ancak bir sonuca da ulaşamadığımız… Kişiselleştirme ve kendimize mal etme konusunda bir hayli kıskanç ve hasis davrandığımız… “ Birlikte Konya’yız” gibi oldukça hoş, anlamlı bir kavram var elimizde… Bu kavram, hemen her yıl, değişik vesilelerle seremoniye dönüştürülen, flaşlar patlayıncaya kadar, ellerimizin havada tutulduğu, birlik ve beraberlik mesajlarının verildiği karelerin dışına taşması beklenmeyen, yanmayan mumların yanmasına her nedense vesile olamayan, bir kavram olmaya devam ediyor! Ey yanan mumlar! Bu şehirde yanması gereken, tutuşturulması bu şehrin hayrına ve yararına olan mumların var olduğunu biliyorsunuz! Ne duruyorsunuz? Neyi ve kimi bekliyorsunuz? Mum olmak, hele ki yanan mum olmak, sizi tutuşturandan, yakandan size bir nişanedir. Yanmak demek, hamlıktan, çiğlikten arınmak demek değil mi? O halde, tutuşturun şu tutuşması gerekli olan mumları da… Yolumuz, bahtımız ve şehrimiz gece-gündüz aydınlansın, şenlensin artık!