DOKU MESELESİ!

Doku konusunda laflardan duvarlar ördük, laf kaleleri, laf kuleleri yaptık. Doku bizim hassasiyetimiz dedik. Bu dokulardan en öncelikli olanları, tarihi doku, yeşil doku ve kültürel doku oldu. Kürsülerde, yazılı ve sözlü açıklamalarda gündemden hiç düşmediler. Bu dokuların en dikkat çekeni olan, “Tarihi doku” üzerine yıllardan beri edebiyat parçalanıyor. Tarihi şehirler arasında müstesna bir yerimiz var. Tarihi Şehirler Birliği Yönetim Kurulundayız. Selçuklunun Başkentiyiz.  Bugüne kadar nereyi kazsak tarih çıkmadı mı? Tarihi doku üzerinde, gösterdik dediğimiz hassasiyet konusunda,  bir türlü samimi olduğumuzu gözler önüne seremedik. Ne eski Ecdad yadigarı olan türbelerimizde, ne de şehrimizin gelmiş geçmiş en büyük cazibe merkezi olan Alaeddin tepesinde… Bu tepenin bir çok yerini deli-divane misali kazdık, her yanı kazılmaktan delik-deşik oldu garip tepenin.  Yanlış hatırlamıyorsam, tepeye beş defa ne yapacağımıza dair isim koyduk, ancak hepsi havada kaldı. Beton Şemsiye ile koruma altına aldığımız Kılıçaslan Köşkünün kalıntısı, beton şemsiye kaldırıldıktan sonra, hangi medeniyete ait olduğu artık hiç bilinmeyecek bir şekilde restore edildi. Toplum bu yeni yapıya hep bir ağızdan, kimse kusura kalmasın amma “ucube” dedi çıktı. Şehrin eski mahallelerinde, sokak aralarında kalan türbelerimiz var. Yeniden yapılanlar, restore edilenler, kültüre ve şehrin tarihi dokusuna kazandırılanlar var. Tarihi doku üzerine Selçuklu medeniyeti üzerine oldukça geç kalmış geri dönüşler var. Medeniyetlerin kesiştiği, bir çok tarihi zenginliğin odağında, merkezinde olan merkezi bir şehir olma özelliğimiz, şehrin her köşesinde tarihi dokuyu ortaya çıkarıyor. Kılıçaslanlar Şehri böyle zengin bir tarihi dokunun emanetçisi olduğunu da artık fark etmeli, tarihin bu şehre yüklemiş olduğu misyonu bir an önce kabullenmeli diye düşünüyorum.   MERAM YEŞİL DOKUNUN TA KENDİSİDİR! Yeşil Doku, bu şehirde hep Meram’la birlikte anıldı...Tarih, Meram’ın, yeşil dokusuna defalarca vurgu yapan, olayları gözler önüne serdi…  Meram yeşil dokunun ta kendisidir algısı taraftar buldu, destek gördü ve bugünlere kadar geldi. Meram Konya’nın yüzyıllarca nefes aldığı, sakinleştiği, huzura erdiği bir köşesi olarak kabul görmüş, üzerine şiirler, kasideler yazılmış, şarkılar bestelenmişti. Meram, yeşilin bütün tonlarına sahip, bu şehrin efsanelere, masallara, hikayelere konu edilmiş emsalsiz bir köşesiydi. Ancak o anlatılan Meram, bugünkü Meram değil! O kadar çok ihmal edildi ki, bir türlü kendine gelemedi, kendini toparlayamadı. Her gelen, taktı cazibe merkezi lafına… Oysa Meram, adı üstünde bir uçtan bir uca bir bütün olarak cazibe merkeziydi ve bu merkezlerin en muhteşemiydi. Harikulade olanıydı. Meram’ın bütünü görülemeyince, Meram’ın içinde cazibe merkezcikleri oluşturma gibi bir dünya yanlış adımlar atıldı. Cazibe kavramı anlamını kaybetti, yakasına küstü Meram’da… Meram, ne yazık ki, yıllar önce tespit edip yazdığımız gibi, “Yetim Meram” olmaya devam ediyor! Meram, yeşil dokuya, yeşilin bütün tonlarına elbette kavuşmalı… Meram nihayet onu bir sevene, halinden ahvalinden bir anlayana kavuştu, diyen dostlarımıza katılmakla birlikte, Meram, bir kent meydanına, bir kaç AVM’ye, birden fazla beş yıldızlı Otel’e, Adliye Sarayı gibi heybetli bir kamu kurumuna da kavuşmalı… Değilse her dönem şanslı diye adlandırılan Karatay’ın, sessiz sedasız cümle yatırımları alan, bizim aldığımız yatırım yeter, biraz da Meram’a bir şeyler olsun, yapılsın demeyen, diyemeyen Selçuklunun gerisinde kalmaya devam eder. Meram’ın Yeşil dokusunun çaresizliğini, son duraktaki tarihi köprünün hüznünde görebilirsiniz. Meram’da villalar, köşkler, yalılar, oldukça lüks daireler olabilir. Çift kat Avrupai asfaltlı, prestijli ve ışıl ışıl caddeli bu mağrur, bu gurur abidesi yapılar, Meram’ın garip kalmışlığına, kenar mahallerinin kalenderliğine, yamalı, tümsekli, çukurlu adı asfalt yollarına çare değil. Torpilli Meram semtleri var, Unutulmuş Meram mahalleleri var, Senede bir sefer hatırlananları Meram var, Bayramdan bayrama gidip gelinenleri Meram var, Velhasıl, bazı köşeleri bayağı ihmal edilmiş bir Meram var. Meram; sevgiye, ilgiye, alakaya da kavuşmalı! Bir zamanlar, Meram’ın bir hayli gerisinde ve gölgesinde kalan bir Sille vardı. Bugün, Meram’a mı gidersiniz, Sille’ye mi diye bir sorun bakalım, ne cevap alacaksınız? Yetim Meram, hem yeşil dokusuna tekrar kavuşmalı, hem de bu yetimlikten artık kurtulmalı, kurtarılmalı…   KÜLTÜR DOKUSU VE “KONYA SANATÇISI” MESELESİ! Doku deyince en önemli ve en hassas olunan dokulardan birisi de kültür dokusu.  Kültür dokusu; Bu şehrin kültürü, sanatçıları, sanatkarları, sanat dalları, folkloru, müziği, yemekleri, gelenek-görenekleri gibi oldukça geniş bir yelpazeyi içine alır. Konya’da kurumlar, bu işe gönül verenler, Sivil Toplum Kuruluşları, kamuoyu, siyasiler, şehrin basını kültür dokusu deyince ne anlıyor? Kültür dokusu ağır bir konu olacak ki, elini taşın altına koyma muhabbetleri, muhabbetlerin ötesine geçemedi. Hiçbir adım atılmadı dersek de yanlış olur! Böyle olunca da, Konya sanatçılarını, Konyalı sanatçıları, ustaları, maharetli el sanatçılarını, ses ve müzik sanatında kendini gösterenlerini, ülkemizin birçok şehri tanımasına, bilmesine ve alkışlamasına rağmen,  Konya sanatçıları, Konya’nın evlatları olarak kendi şehirlerinde sanatlarını icra edemediler. Sanatını icra edebilenler ise oldukça sınırlı kaldı. “Konya Sanatçısı” diye Konyalının, kabul ettiği bağrına bastığı, andığı, alkışladığı, kimi aramızdan ayrılan, kimi unutulan, kimi Konyalı sanatçı olarak Konya haricinde birçok şehirde tanınan ve bilinen sanatçılar, ömürlerini verdikleri sanatlarının karşılığını göremediler! Mesela;  Bir çift söz ile anında yerine gelebilecek, getirilebilecek “Konya Sanatçısı” payesi gibi bir paye, boynu bükük bekliyor. Bu paye hak edenlere verilmek üzere daha ne kadar bekleyecek, bekletilecek? Daha kaç Konyalı sanatçı bu payeyi alamadan, göremeden aramızdan ayrılıp gidecek?