Destek; estek, köstek, kelestek!..

Yolda -belde kalana yardımcı olmak, durumu iyi olmayanın derdine çare bulmak, iş yapanın yükünü hafifletmek için omuz vermek, iş kurana, iş arayana, evlenene, ev alana dost-arkadaş olarak destek vermek bu milletin en önemli hasletlerindendi! Son yıllarda biz bizi, o güzel hasletlerimizi terk edeli çok oldu. Varken bile gözümüzü kırpmadan yok demeye alıştık! Yalan söylemeyi, yalandan kim ölmüş sözünü siper ederek meşrulaştırdık! Sözümüzde durmamak için, inkar yolunu seçerken, ben öyle bir söz vermedim, verdiysemde bugün vazgeçtim diyebiliyoruz. Kalabalıklar arasında samimiyetsiz, tamamen menfaat bağları üzerine kurulu bir ortamda git gide yalnızlaştığımızı görmüyoruz! Artık etrafımızda gerçek anlamda dostlarımız ve arkadaşlarımız yok! Yalandan dostlarımızın, yalandan arkadaşlarımızın olduğu yalan bir dünyamız var! Bir kaza geçirseniz, madden hakkınızda olumsuz bir duyum etrafa yayılsa, dost dediğiniz, etrafınızda pervane olan, ofisinizden, büronuzdan çıkmayan, nereye gitseniz etrafınızdan ayrılmayanların yanınızda olmadığını, ancak o günlerde ve  hayretler içerisinde görüyorsunuz! Oyalama, atlatma, sözünde durmama günümüzün klasiği haline geldi. Biriyle işiniz mi, var, derdiniz var! Anlı-şanlı kurumlar, işletmeler resmen insanlarla oynuyorlar. Görüşme taleplerinin nazlana nazlana uzaması, lütfedermiş gibi verilenleri, bu iş yoğunluğundan kabul etmezdim amma, çok kıramayacağım biri aradı babından laf dolaştırmalı kabulü, bu işin cılkını çıkarmış durumda. Hele o para -pul meseleleri... İnsanlar anlaştıkları, kavilleştikleri miktarları bile ödeme sırasında, daha aşağıya nasıl çekebileceklerinin hesabındalar!. Atalar söz senettir demişlerdi ya... Günümüzde senetin geçeri ve değeri sıfır. Senet sıfır olunca, söz denen güven verici kelimeler ve cümleler topluluğunun, ne hükmü kalıyor, ne özelliği, ne de geçerliliği... Bugünlerde maddi ve  manevi destek arayanların işi tam anlamıyla evlere şenlik!.. Bunun adına espri deseniz, espri paspas misali çiğnenip duruyor, mizah deseniz ortada gülümseyen bile yok.  Kara mizah deseniz, mizah kısmı kararıp kalmış durumda. İnsan insana, kurum kuruma nasıl yardımcı olur, nasıl destek çıkar? Balık kavağa çıkınca mı? Manevi destek vericiler bile, sözden ibaret kalan, üstelik bedava olan o desteği, binbir nazla, lütfen mukabili, laf dolaştırmakla, eliyle uzak kulağını göstermekle, zorlana zorlana, tepelerden aşağıya kuş bakışı bakarcasına vermekten kendilerini alamıyorlar! Birde umut kumkumaları var! Umutsuz vakalar yani!.. Şehrimizde başınızı nereye çevirseniz bunlardan bir kaç tanesi hazır ve nazır! Eski ağabeyler, böylelerine 'bal yapmaz arı' derlerdi. İnsanlara destek olacakmış gibi yapan, onları sağa-sola koşturan, sonra kusura bakma, çok çabaladık, çok gayret ettik amma size destek olamadık, manevi destek istiyorsanız  bizi yanınızda bilin diyenler bu gruba dahiller! Adam kurum ya...Kurulmuş makama, vermiş sırtını koltuğa!.. Mesela, bana bir yazı yaz getir diyor, yazıyorsunuz. Biz bir görüşelim deniyor, sonra görüştük yazın bir yazı daha, tekrar görüşelim diyorlar.  Ümitler ümitleri kovalarken, birde bakıyorsunuz ki, estek, köstek, kelestek babından kusura bakmayın, biz size yardımcı olamayacağız denip geçiyor! Bu süre bir ayda oluyor, bir buçuk ayda, iki ayda... Tam bir şark usulü ipe un serme, insanların sabrını sınama usulü!... Niye insanlara ümit verdin, niye o kadar görüştün, neden oraya buraya gönderdin, sonra ne oldu da, tamam oluyor, bitiyor derken vazgeçtin? Bu ve benzeri olaylar bir çok insanın mücadele azmini ve şevkini kırıp atıyor. Ve sonra ister istemez soruyorsunuz, bu insanların Allah rızası için destek oldukları birileri var mı diye!..