AZI AZ ÇOĞU ZARAR

Daha iyisi... Her zaman daha iyisi için çabalıyoruz. Belki de çabalamıyoruz... Doyumsuzluğun açlık olarak nitelendirildiği bir toplumun parçasıyız.Yok demeyi bilmiyoruz. Azalmaya tahammülümüz yok. Hayallerimize gerçekten ihtiyacı olan insanları anlama isteğimiz kayıp. Jenerasyon yenilendikçe, çağ gelişimine ayak uydurma hırsı bizleri, doyumsuz bir toplum yapmaya, yeni her şeyi hızlı tüketmeye, yitirmeye yöneltti. Küçük yaşta çocukların telefonu açıp kurcalayabilmesi bizi ne kadar zekasıyla mutlu etse de bu durumun vehametinin farkındasınız elbette. Yaşam koşullarının bizi ne doğrultuda eğittiği meçhul fakat bilinçlenmeye yöneltmediği kesin. Her şeye sahip olma erişme isteğimizden ötürü en kolayı en kestirmeyi bulmak için yorduğumuz zekamız bize üretemeyen, tembelleşmiş, körelmiş, zihniyetler bıraktı. O kadar hazır oldu ki teknoloji, biz onu amacı dışında her şeye kullandık. Eleştirel nitelikte bir yazı yazmış olsam da toplumun kabullenmek istemediği bir gerçekten bahsediyorum. Ağaç yaş iken eğilir demişler. Çocukların geleceğin mimarları olduğunu unutmayınız. 3 yaşında bir çocuğun bilinçaltı sosyal medya videoları ile doldurulmamalı. Onlar oyun oynamalı, düşmeli, yaralanmalı, çığlık atmalı, öğrenmeli, kendini ifade etmeli. Bunu gözardı edebilen ebeveynler yalnızca kendi çocuklarını değil milletimizin geleceğini de ihmal etmiş sayılırlar. Başarılı bilinçli birer birey olması gereken çocuklarımızı, okulu bir yük olarak görmemesi açısından okul öncesi bu psikolojiye bizzat hazırlamak yerine ellerine sussun, otursun, uslu dursun diye verilen tablet telefonlar ve kendi kararlarını veremeyecek, düz mantık yaşamaya devam eden bir nesil, bizim eserimiz...