Zafere yakışan Bayram!

30 Ağustos, Türk Ordusunun bayramıydı. Zafer Bayramıydı. Öğrencilik yıllarımızda, Okullar tatil olsa da, Öğretmenlerimiz kim ilçede yada şehirdeyse hepimizi bulur, buldurur bayrama iştirak etmemizi sağlarlardı. Bayram sonrasında okula geldiğimizde, Okul Müdürlerimiz hepimize teşekkür eder, Türk çocuğu için Milli bayramlarını kutlamak, Türk olmanın, Türk vatandaşı olmanın bir şartıdır derlerdi. Bizim neslimiz ortaokul yıllarından itibaren her Zafer Bayramında Bayrak ve Flamasıyla tören yerinde ki yerini daima aldı. Askerlerimizin gurur ve heyecan veren resmi geçidini izledi. Ayyıldızlı Türk Bayrağı geçerken, gözyaşlarını tutamayan bir çok insana şahit oldu. Askerimiz geçerken çılgınca alkışlayan genç-yaşlı bir çok insan hala gözlerimizin önünde... 30 Ağustos, gurur veren, gururla kutlanan, askeri erkanın halkla buluştuğu, kaynaştığı, tanıştığı bir bayramdı. Arkadaşlarımızdan bir çoğu, bu şekilde tanışmalar sonrasında Silahlı Kuvvetler mensubu olmaya karar vermişlerdi. 30 Ağustos, bir kahramanlık destanının adıydı. İsimsiz kahramanların, Yunan hatlarını paramparça ettiği, Anadolu'yu tamamıyla ele geçirme hayalleri kuran Yunan Ordusunun belini kırdığı, feleğini şaşırttığı günlerin adıydı. 94 yıl önce İç Batı Anadolu'yu işgal etmiş Yunan ordularının Anadolu'dan sökülüp atıldığı son taarruzun adıydı. 9 Eylül 1922'ye uzanan harekatın, bir anlamda işaret fişeğiydi. Bu işaret fişeği, Yunan ordusunun ardında duran, onu ileriye süren devletlerinde Anadolu topraklarından ümitlerini kesmesini hatırlatıyordu. 26 Ağustos'ta başlayan harekat, Usta şair, rahmetli Yusuf Ziya Ortaç'ın, o muhteşem şiirinde anlattığı gibi " 26 Ağustos gece sabaha karşı / Topların çelik ağzı çaldı bir hücum marşı" diyerek başlamıştı. 400 kilometrelik yolu, 11 günde alan, Yunan Ordusunu önüne katıp, İzmir'de denize döken bir harekatın, bir zaferin adıydı 30 Ağustos. Böyle kutlu bir güne... Böyle bir kurtuluş mücadelesine... Böyle zafere yakışandı. Zafere yakıştığı için bayramdı! Zafer bayramı diye onun için denmişti! Çünkü, Türk Ordusu, yedi düveli yenmişti! İşgali bitirmenin, işgale son vermenin, bu topraklara bir daha ayak basamazlar demenin adıydı. İstiklale kavuşturan son mücadelenin verildiği Afyon-İzmir hattında, Yunan Ordusunun son direnç noktalarının kırıldığı, yaklaşık 3.5 yıl işgal altında tuttukları topraklardan geri çekilmelerinin ve Anadolu topraklarını terk etmelerinin adıydı 30 Ağustos. Yunan Ordusu merhametsizdi! Acımasızdı! Geri çekilirken köyleri kasabaları, vilayetleri yaktı... Masum insanları kurşuna dizdi. Bu kurşuna dizmekten, kundaktaki bebekler dahi nasibini aldı! Yetmedi, hayvanları da öldürdü Yunan askerleri! Ege bölgesi alev alev, cayır cayır yandı sevgili okurlar! 30 Ağustos, yaraları sarmanın, geride kalanları teselli etmenin yanında, yeni bir devlet inşa etmeninde habercisiydi. Kurtuluş gününün adıydı! İşgalcilere son ve kati darbeydi. Birlik ve beraberlik mesajlarının verildiği, Yenikapı'da liderlerin bir arada, Türk Milletine bugüne dek verilebilecek en güzel birlik mesajlarını ilettiği o anın hatırına, Türk Ordusunun Cerablus'a girdiği bu günlerde, 30 Ağustos bayram olarak kutlanmalıydı. Ordumuzun yaşadığı hayli moralsiz günler sonrasında böyle bir morale ihtiyacı vardı. 30 Ağustos, birliğimiz adına, dirliğimiz adına, beraberliğimiz adına, verdiğimiz şehitlerin aziz hatırası hürmetine ve ordumuzun hatırına kutlanmalıydı!