YENİ YILA UMUTSUZ GİRİYORUZ

Tarım dibe vurdu. Hayvancılık dibe vurdu. Sağlık özel hastanelerdeki yoğun bakımlardaki, devlet hastanelerindeki enfeksiyon riskleri ile dibe vurdu. Çocuklarımızın sağlığı tehlikede. Suriyelilerin taşıdığı mikroplarla aşı haritamız çökertildi ve hiç adını bilmediğimiz hastalıklar, el ayak hastalıkları ile dibe vurdu ve çöktü. Eğitim yok oldu. Yaşadığı ilin hangi bölgede olduğunu bilmeyen, yaşadığı ülkenin yakın tarihi bile bile okutulmayan, sırf Atatürk’ü tanımasınlar, unutsunlar, anmasınlar diye diye millet olmaktan çıkan, ümmet olmaya hızla yaklaşan ahali olduk. Eğitim çöktü. Hukuk mu? Bu ülkede hiç kimse bağımsız hukuk olduğuna inanmıyor! Adalet anlayışı çöktü. Dereler kurutuldu. Dere kenarlarında yaşayan tüm bitkiler ve canlılar bitirildi. Göller kurudu, denizler dolduruldu, sahiller marina oldu. Zengin deniz sefası sürerken, garibanlara deniz kapatıldı. Güzelim İstanbul, 50-40-70-100 katlı evlerle mezartaşları ile doldu. Boğaz’da yeşil yer kalmadı, kuzey ormanları bitirildi, balıkları bitirildi, güzelim uskumru mazide kaldı. Boğaz’daki tarihi yalılar yakıldı, yıkıldı, yerlerine sevimsiz villalar yapıldı. Tarihimize sahip çıkıyoruz masalları ile uyutulan bir millete tarihinin kırıntısı bile bırakılmadı. Ormanlar duble yol masalı ile kesildi. Hiç sıkılmadan elde kalan ormanlık yerlere de ‘Ateşinle yaktığın ormanı gözyaşınla söndüremezsin’ yazılarını, içimiz kan ağlayarak okuyoruz. Kendileri yok edip bir de halka akıl veriyorlar. Köprüler, oto yollar, havaalanları uğruna evinden, yuvasından ettikleri hayvanların vebali, omuzlarında! Tarımda sadece kendini değil tüm Orta Doğu’yu besleyecek toprak, iklim, bitki hazinesine sahip yurduma, her şey dışarıdan geliyor. Üretici perişan. Elinden tutmak yerine aracılar zengin ediliyor. Çiftçi perişan. Elinden tutan yok! Güzelim kıyılar gözü doymayan sermayedarlara verilmiş, utanmadan talan ediyorlar. Bakir, el değmemiş kıyılar yağmalanıyor. Anadolum toprağıyla, hayvanıyla, ürünüyle, zenginlik kaynaklarıyla, madenleriyle, deniz ürünleriyle, kapatılan yok edilen fabrikalarıyla Osmanlı Hanedanı’nın eline düşmüşçesine bitiriliyor. Tıpkı Osmanlı ataları gibi adı Türk ama sahibi, dış ülkeler olan bankalarımız bize Osmanlı’nın çöküşünü anımsatıyor. İki ayyaş dediğiniz, Atatürkümüz ve İsmet Paşamız dış borç almadan, namerde muhtaç olmadan, yavaş ama emin adımlarla bu yurdu 15 yılda çağa taşıdılar. ‘Ne Mutlu Türküm’ diye haykırmaları işte buydu. Tam 48 fabrika ve rayından vagonuna dek yerli, demiryollarımız. Demir ağlarla ördüler ana yurdumuzu baştan. Türk Sanat Müziğimiz, folklorumuz, türkülerimiz ozanlarımız, aşıklarımız unutulsun diye öz kültürümüz televizyonlardan çıkartılıyor. Dilimiz unutuldu. Millet olduğumuzu hatırlatan Türkçemiz, tabelalardan, yemek listelerinden, afişlerden çıkarıldı. Geriye kimliksiz, özünden ayrılmış, ülkesini tanımayan, ülke insanına saygısı olmayan, vatan topraklarını kolayca başkalarına verecek kadar duygusuz insanlar kalacak. Yeni yılı değil kutlamak, acaba 2018’de daha başımıza neler gelecek diye dövünerek beklemeliyiz.