Yaşarmış gibi…

İnsan Dediğin Bir Avuç Çocuk İyiymiş gibi yaparız Mutluymuş gibi Dört başımız mamurmuş Hiçbir şeyden korkumuz yokmuş Anlıyormuşuz, biliyormuşuz, haberimiz varmış Yalnız değilmişiz Sevmiyormuş, istemiyor, özlemiyormuşuz, Kıskanmıyor, umursamıyormuşuz, Bazen aptalmışız Bazen de canımız acımamış gibi… Hayatın çoğunda oynuyoruz. Kim olup ne hissettiğimizi unutacak ve rolümüzü gerçek sanacak kadar. Kendimize dürüst olmamaya başladığımız ilk andan sonra gerisi çorap söküğü gibi gelir. Beğenmediğimiz her özelliğimizi başka bir yere saklar, üstüne yamalar yapar, içimizden çıkamasın diye derinlere gömer ve kimse bilmesin diye de bambaşka özellikler yaratırız. Tüm amaç kendimizi saklamak. Nasıl ve ne zaman, ortaya çıkmaktan bu kadar korktuysak, bizden tek bir tane varken başkası olabilmek için büyük enerji harcıyoruz. O başkası makbul mü sanki? Aslında değil. Ama eleştiriler bize geleceğine kılıfımıza gelsin, sanki onu daha rahat tolere edebiliyoruz. İnsan kendini kendi yalanlarına inandırabilir. Var böyle bir becerisi. Bunu marifet saymalı mı emin değilim? Neden kamuflaj ustası olmak zorunda kalmışız? Bizi, kendimizken nasıl o kadar sevgisiz bırakmışlar ki esasımızdan feragat etmişiz, düşünmek gerek? Bulmayı da göze alarak elbette. Hepiniz, birbirimizle ne kadar uğraşan ve elalemin işine karışan bir millet olduğumuzu bilirsiniz. Bayılırız. İzleyelim, bakalım, herkesin özel hayatını öğrenelim hatta müdahale edelim. Öyle doğal bir haktır ki bu bizim için, çoğu zaman olumsuz tepki aldığımızda şaşırırız. Amacımız iyiliktir, ne kadar özele daldığımıza pek kafa yormayız. Yalnızlık çok korkutur mesela hepimizi, kimsesizlik, tek başınalık. Bireyselleşmeden, ayrışmadan o kadar uzak kalmışızdır ki kendimizi başkalarına muhtaç sanırız. İnsan sosyal hayvandır. Buna bir diyeceğim yok. Ama bizim toprakların insanları sosyalden ötedir, birbirine adeta mecburdur. Nasıl demişler atalarımız, buralarda komşu komşunun külüne muhtaçtır. Komşuluk, dostluk, yardımseverlik güzeldir. Dayanışma, ruhumuzu besler. Dengesi hassastır sadece. Beraber daha iyi olmakla, onlarsız olamamak noktalarının arası, akıl ve ruh sağlığımızı belirler. Tek başımıza kalamayacağımıza inandıkça kendimiz olmak daha riskli bir hal alır. Etrafımızda kimse olmayıp mevcudiyetimizle tüm çıplaklığıyla baş başa kalacağımıza, kendimizi paketleyip saklayalım ve bizi nasıl seveceklerse o olalım isteriz. Ruhumuza, kalbimize, aklımıza uysun uymasın, fark etmez. Biz kendimiz olamadıkça bireyselleşemeyiz, bireyselleşemedikçe korkarız, korktukça yalnızlığa tahammül edemeyiz… Biri bize sürü mü dedi?? Hayat bedel ödemek üzerine kurulu gibi gelir bana zaman zaman. Sanki doğmakla edindiğimiz hakkın karşılığını ömrümüz boyunca çeşitli şekillerde vermemiz gerekiyor. Bize sunulan bir şanstan ziyade, ölene kadar ödediğimiz bir borç gibi bazen hayatımız. Yaşamamızın karşılığında çok şeyden feragat etmemiz lazım. Hiçbir şeyden feragat etmeden yaşamayı seçecek olursak, özellikle kendiliğimizden, kimliğimizden, inançlarımız, hayallerimiz ve doğrularımızdan, o zaman da aklımızı kaçırmış zannedilme ihtimalimiz yüksek. En çok korkularımıza izin var. Onlarla dilediğimiz kadar yaşayabilir, onları çoğaltabilir, çeşitlendirebilir, dört bir tarafımızı onlarla kuşatabiliriz. Bu bedava mı peki? Elbette değil. Korkularımız destekleniyor ama bedeli her şeyden ağır. Her bir korku, bizi bizden götürüyor, özgürlüğümüzü gitgide yok ediyor. Korkuyu büyütmenin bedeli kendimizi küçültmek ve en çok da bu tuzağa düşüyoruz. Kendimizi, bizden ve bizim gibilerden korumak zorunda olduğumuza inandırıldığımız günden beri, azalıyoruz. İşte tam da bu sebepten daldığımız bu derin uykudan uyanmamızın zamanı gelip geçiyor. Artık silkelenip, toparlanıp kendimize gelmeliyiz. Bunun için gereken her türlü donanıma sahibiz. Yeter ki isteyelim, çabalayalım ve de inanalım. Bu şuur bize yaşadığımızı hissettirecek ve keskinleşen duyularımız yolumuzu aydınlatacaktır. Mutlu günler…