Yalnız değilsiniz, biçare değilsiniz, kimsesiz hiç değilsiniz!

Karamsarlıklar bize göre değil. Bizim tabiatımız hiç değil. Karadeniz’de gemileri batmışlar gibi, Arpacı kumruları gibi düşünmenin, kendini dünyayı kapatmanın da bir alemi yok. Bakmayın siz, bu hayat, benim hayatım diye, yüksek perdelerden, gururla, kibirle, kimsenin ne düşündüğü, ne söylediği, umurumda değil diye konuşanlara… Dil, oldukça nezaketli, kibar, gönül alıcı olabildiği gibi, aynı zamanda insafsız, merhametsiz, kırıcı, oktan tesirli, öldürücü, engerek yılanının sokması gibi acı verici, zehirleyici, fitne –fesat kapılarını aralayıcı olabiliyor. En boş laflardan biri olan “hayatın benim elimde” lafı, bu lafı sarf edenin, kendi hayatının da kendi elinde olmadığını bilemeyecek kadar yanlış içerisinde olduğunun bir ispatı. İnsan keşke aciz olduğunu, bir hiç olduğunu, hiçlerin hiçi olduğunu bilebilseydi, kabul edebilseydi. Kabul edebilseydi de, hayatı kendisine ve çevresindekilere zehir etmeseydi. Mezarlıklar; dünyaya meydan okuyanlarla, tatminsiz egolarının esiri olmuşlarla, insanlara tepeden bakanlarla, kendini bulunmayan Hint kumaşı zannedenlerle, insanları baskı ve zulüm altında tutanlarla, elindeki güç ve kudretin ilanihaye elinden gitmeyeceğine inanan ve inandırılanlarla, insanlara hayatı cehenneme çevirenlerle, kan kusturanlarla dolu. Bunlar bilindiği halde, bu ısrar niye? Bu inat niye? Bu inatlaşma kime? Bilmezler mi bu insanlar Nemrut ve Firavun’un akıbetini? Bilmezler mi, Nemrutları durduran İbrahimlerin, Firavunları acz içinde bırakan Musaların gönderildiğini! Kulun hesabını tahminler ötesi şaşırtacak, sayısız yoldan çekme, oyundan alma, durdurma, sonlandırma gerekçelerinin sahibinin neler yapabileceğini, kudretinin bizlerin bildiği ölçülerin dışında olduğunu bilmezden gelme neyin nesi? Yoksa bilmemek işimize mi geliyor? Hayatımız öncelikle bizi Yaradan’ın elinde… Hayır, değil, benim elimde, istediğimi yaparım, yapıyorum da diyenlerin gafları, devirdikleri çamlar, tökezledikleri anlar, ne onların, ne taraftarlarının gözlerini açmıyorsa, böyleleri için kendi düşen ağlamaz denmiştir. Yarım saat sonra kendisi ile ilgili ne olacağını bilemeyen, kestiremeyen, hiçbir öngörüsü ve garantisi olmayan bizlerin hayatı nasıl elimizde olabilir? En akıllı geçinenimizin dahi sarf etmekten çekinmediği kendi hayatımızla ilgili o kadar çok boş söz var ki… Bizi Yaratan; Bu boş sözlerimizi… Bu havalı konuşmalarımızı…. Bu ayağı yer tutmayan duruşlarımızı… Herkese, her şeye tepelerden bakışlarımızı… Yere-göğe sığmayan övünmelerimizi… Her şeyi kendimizden menkul saymalarımızı…. Bildiği, gördüğü halde bizleri sevmekten vazgeçmiyor! Çünkü, bizi Yaradan’ın nazarı var üzerimizde, sevgisi var… Bizi bizden koruması… Bizi görünür görünmez tehlikelerden kollaması… Tahminlerin çok ötesinde gözetmesi… Ne zaman başımıza geleceğini rüyamızda bile görmeyeceğimiz kazalardan ve belalardan esirgemesi… Hiç mi açmaz gözlerimizi? Mekanı cennet olsun bir Ağabeyim, “ Allah karıncasından vazgeçmez, bizden niye vazgeçsin” derdi. Bizi yaratan bizden vazgeçmiyor, ne yazık ki biz ondan vazgeçiyoruz. Biz vazgeçsek de, o yine de bizden vazgeçmeyi düşünmüyor. Bizler istediğimiz kadar, ben yalnızım diyelim, istediğimiz kadar karamsarlık sislerinin içine dalmışlardan olalım, istediğimiz kadar ben umutsuz vakayım, ben bitmişim mahvolmuşum diyelim! Bize, bizden daha yakın olan, kulum benden umut kesme diye seslenen var. Kimsesizlerin kimsesi, bizi en çok sevdiğini söyleyenden de yakın! Karamsarlık denizinde kulaç atmaktan yorulmadınız mı? Vesvese kuyularına düşüp çıkamadığınız olmadı mı? Şüpheler içinizi kemirmedi mi geceler boyu? İsyan etmemek için boğuşmadınız mı kendinizle, nefsinizle labirent misali yollarda yürürken? Ben yalnızım… Yapayalnızım… Çaresizim… Kimsesizsim… Kolum-kanadım kırık… Elimden tutanım yok! Tut elimi diyen yok… Yanımda hiç kimse yok! Kapımı çalan, ne yapıyorsun diyen yok! Demekten yorulmadınız mı? “Karaları bağladım için için ağladım” diye şarkılar söylemekten bıkmadınız mı? O halde bırakın karamsarlığı, bırakın vesveseleri, bırakın isyanları! Yalnız değiliz sevgili okurlar! Biçare değiliz! Kimsesiz hiç değiliz! Çünkü O; Bizi bizlerden çok daha fazla seviyor, biliyor, tanıyor, gözetiyor, kolluyor, koruyor çok şükür…