Sosyal hayatlar...

Sosyal medya ne kadar değişik bir mecra değilmi? Hayatımızı hem kolaylaştırıyor hem de bize bu hayatı zindan edebiliyor. Daha kolay haberleşebiliyoruz, ne güzel. En uzaktakiler parmaklarımızın uçunda, bir kamera ilerisinde Arkadaşlarımızla görüşememe gibi bir imkanımız yok. Belki yan yana gelip bir bardak çay içemiyoruz ama her anımızı paylaşabiliyoruz. Yıllar sonra aniden hiç görmediğimiz bir birsürü arkadaşımız sosyal ağlar sayesinde yeniden hayatımıza giriyor. Konuşacak, anlatacak o kadar şey birikmiş oluyor ki günlerce yüzlerce mesaj atıyoruz. Geçtiğimiz günlerde bunlardan bir tanesini de ben yaşadım mesela. İlkolulu bitireli yıllar oldu. O dönemde cep telefonlarımız, sosyal medya hesaplarımız olmadığı için birçok arkadaşımızı adeta kaybetmiştik. Sadece bir arkadaşımla az da olsa konuşabiliyorduk. Ve yine sohbetin arasında eski arkadaşlarımız aklımıza geldi ve neden olmasın dedik. İnanın 2 saat içinde bir iki eksik dışında bütün arkadaşlarımızı bulmuştuk. Bu kadar hızlısını biz bile beklemiyorduk. Herkes birbirini o kadar özlemiş olacak ki hemen buluşma tarihleri ayarlandı bile. Konuşmaların desen haddi hesabı yok. Mesaj kutunuz yüzlercesi ile dolup taşıyor. Evet, sosyal medyanın böyle güzel yanları var ama bir de diğer yüzü var. Mesela linç kampanyaları. O kadar hızlı ilerliyor ki takip edemiyorsunuz. Bir anda kahraman yaratıp diğer yanda başka bir insanı yerin dibine sokabiliyoruz. En küçük bir bilgi kirlilği insanların hayatlarını karartmaya yetiyor. Bütün nefretimizi ve kinimizi sosyal medyadan kusuyoruz adeta. Ölümlerde yada başarılarda bile kıskançlığımızdan geri kalmıyoruz. Bunun en açık örneğini geçtiğimiz günlerde yaşadık. İnsanların ölülerine bile hakaret edebildiğimizi gördük. Ne kadar acı değil mi...