Sabırsız mıyız?

Modern dünyanın insanoğluna eklediği bir özellik. Teknolojinin de verdiği rahatlıklar artık hiçbirimizin tahammülü kalmadı. İşlerimiz hemen hallolsun, gideceğimiz yere hemen gidelim, tek tuşla her işimizi bitirelim istiyoruz. Tabi bu sadece teknolojik anlamda da kalmıyor. Bireysel ilişkilerimizde de artık birbirimize sabrımız kalmadı. Hiç kimse birbirini anlamak, dinlemek için çalışmıyor. Hatalarımızı hoş göremiyor, anında karşımızdaki insandan vazgeçiyoruz. Bununla ilgili hoşuma giden bir hikayeyi sizinle palaşmak istiyorum. Buyrun efendim siz neler düşüneceksiniz. Kavak ile Kabak Kavağın yanında bir kabak filizi boy göstermiş. Bahar ilerledikçe bitki kavak ağacına sarılarak yükselmeye başlamış. Yağmurların ve güneşin etkisi ile müthiş hızla büyümüş ve neredeyse, kavak agacıyla aynı boya gelmiş. Birgün dayanamayıp sormuş kavağa: - Sen kaç ayda bu hale geldin ağaç? - On yılda... demiş kavak. - On yılda mı?... diye gülmüş ve çiçeklerini sallamış kabak. - Ben neredeyse iki ayda seninle aynı boya geldim bak. - Doğru!... demiş ağaç. ''Doğru!...'' Günler günleri kovalamış ve sonbaharın ilk rüzgarları başladığında kabak, önce üşümeye başlamış sonra yapraklarını düşürmeye, soğuklar arttıkça da aşağıya doğru inmeye başlamış Sormuş endişeyle kavağa: - Neler oluyor bana ağaç? - Ölüyorsun...demiş, kavak. - Niçin?.. diyerek devam ettirmiş sorusunu, Ağaç: - Benim on yılda geldiğim yere sen iki ayda gelmeye çalıştığın için...