“Öğrenci Konya’nın veli nimeti”

Direk konuya giriyorum değerli okurlar. Geçenlerde tramvayla işe gidiyorum. Sabah saatleri… Tramvay hıncahınç dolu. Ama neredeyse yüzde doksanı öğrenci. Bense dörtlü koltuklardan birinde, önümde iki öğrenci, yanımda orta yaşı biraz geçkince bir ağabeyle oturuyorum. Dedim ya tramvay tıklım tıklım. Okuluna giden öğrenciler, işine giden insanlar. Birkaç durak ilerledikten sonra, yanımdaki ağabey gayrı ihtiyari, “Öğrenci de Konya’nın veli nimeti canım. Şu canlılığa bak hele.” diye sesli düşündü. Şaşırmakla beraber, okuduğum kitaptan kafamı kaldırıp etrafıma bakınca yanımdaki ağabeyin ne kadar haklı olduğunu gördüm. Okullar açılmadan önce yüzde 70’i boş olan tramvay artık kapasitesinin üzerinde yolcu alıyor, ben bir yandan seferlerin arttırılmasını düşünürken yanımdaki ağabeyden ikinci bir cümle deha geldi. “Belediye vallahi iyi kazanıyor bu öğrencilerden” demesin mi? Önümde oturan gençler adamın ne demek istediğini anlamamış olacaklar ki ağabeyi biraz garipseyerek birbirlerine bakıp müstehzi gülücükler attılar. Yanımdaki ağabey konuşmayı seven biri olmalı ki, biraz da sanki gençliğine duyduğu özlemden olacak, gençlere hayran hayran bakıp, ayakta yolculuk yapan bir bayan öğrenciye onca yaşına rağmen kalkıp, “Kızım buyur gel otur” dedi. Şaşkınlığı yüzünden okunan bayan öğrenci ise biraz tereddüt etti. Adam tereddüdü anlamış olacak ki, “Zaten bir durak sonra ineceğim” diyerek, kalkıp yerini öğrenciye verdi. Bense alışık olmadığım bu nezaket gösterisine bakıp bir yandan da, ağabeyin söylemiş olduğu “Öğrenci de Konya’nın velinimeti canım” sözünü düşünüyordum. Ve düşündükçe de içimden hak veriyor, acaba bu velinimetten yeterince faydalanabiliyor muyuz, ona yeteri kadar değer veriyor muyuz, gibi sorular beynimde yankılanıyordu. Evet, öğrenci Konya için bacasız bir sanayi, hele Bosna Hersek Mahallesi içi tam bir ekonomik ve kültürel zenginlikti. Demek istediğim, tabiki öğrenciye ayaklı banknotlar gibi görmek değil. Asıl demek istediğim 5 tane üniversitesi olan Konya gibi büyük bir şehrin bu potansiyelden ne kadar faydalanabildiği. Öğrencileri ne kadar cezp edebildiği, öğrenciye ne kadar hitap edebildiği, ve bunun sürdürülebilirliği… Neyse… Kafamda fink atan bu sorularla beraber, dalmış olduğun düşünceler dünyasından tramvayın uyarı sesiyle birden kendime geldim. Az daha kaçırmakta olacağım durağa kendimi alelacele atıp, öğrenci deryasının içinde yoluma tekrar koyuldum…