Mutluluk tam da şuanda, umutla

Umut, bizi her şeyden çok mutlu eden, her daim içimizde olması şart olan duygu. Hayata bağlayan, en dipte yakalayan... Mutsuzluktan, o gördüğümüz diplerde kendimizi kaybetmenin yersizliği bir yana, unutulmaması gereken bir gerçek var ki; insan umudu tükenmeyen bir tür. Küllerden doğmayı, dibe vurduğu yerden şahlanmayı; umuda ve umudun bize getirdiği başarıya borçlu olduğumuz gibi birgün gönül rahatlığıyla gülümseyebileceğimizi de umut edin. Konu ve şartlar ne olursa olsun hepimizin buna ihtiyacı var. Bizleri yaşatacak, ayakta tutacak bir sebebe ihtiyacımız var. Anı yaşayıp, bulunduğumuz anın tadını çıkarmakta yarar görüyorum. Geleceğimiz elbette önemli fakat daima ileriyi düşünerek önümüzü görmeden koşarak ilerlemek ne kadar mantıklı? Basamaklar bizi yukarıya taşıyacak evet ama biz basamakları çıkarken varış noktamızı, kendi zirvemizi düşündükçe anı kaçırıyorsak, başarıya giden yolu kuruntularla, diğer herkesin gittiği yolda gözümüzü bırakıp bu yolu sancılarla tüketiyorsak  hiçbir anlamı yok. Zirvenizi umudunuza bırakın, sancılara değil. Önünüze odaklanın. Adım adım gitmek koşmaktan daha emniyetlidir. İnsan psikolojisinde ne yazık ki daima kaygılar yatar. İç huzuruna erişememenin, ülkece geldiğimiz şu noktadan ötürü olduğunu düşünüyorum ki buna çözümün anlık mutluluğun tadına varmak olduğunu savunuyorum. Her şeyi akışına bırakarak önünüze geleni yaşayın, yaşlanmayın. İçi ölmüş insanlar var. Onlar hep gelecekteki olguyu baz alır, o senaryoyu kurgular dururlar, orada yaşarlar. Bedenlerini bilemem fakat ruhları yaşlanır. İşte umutları ölmüştür çünkü. Öldürmeyin, tevekkül edin, hayata bırakın, çabalarınız anlık olsun, yıpratmayın canınızı. Ömür ne kadar biçilmiş ki her birimize? Nefsimiz uğruna kendimizi bu kadar tüketmek yetmiyor gibi her gün çılgınlar gibi başka hayatları eleştirmeyi kendimize vazife bilmişiz. İnsanın “bi rahat be kardeşim” diyesi geliyor. Kendimizi yaşayalım lütfen. Belki antidepresanlara da gerek kalmaz. Ben “umut” ediyorum ki kendi hayatlarımızda mutlu olmayı öğrendiğimiz gün, herkes bu sofrada kendi önünden yemeye başlayacak, inanıyorum...