Mücadele

Geçen hafta uyuşturucu ile alakalı bir yazı yazdık… Gelen tepkiler açıkçası bizi çok şaşırttı… Yazının okunma sayısı bile şaşırttı… Meğer ne kadar çok çaresiz insan varmış… Meğer ne kadar çok çırpınan insan varmış… Öyle hikayeler dinledik ki hepsi acıklı birer Türk filmi gibi... Biraz detaylı araştırma yapınca meselenin sanıldığından ciddi olduğunu gördük… Resmi rakamlara baktık… Türkiye’de resmi rakamlara göre yüzde 2,3 bağımlı insan bulunuyor… Yani binler değil, onbinler değil… 16 yaşında lise öğrencisi iken… “Bir kereden bir şey olmaz” mantığıyla bir yaş günü partisinde tanışmış madde ile… Altı yıldır kullanıyor… Artık bir bağımlı… Çok kurtulmayı istemiş, birkaç denemesi olmuş, tedavi görmüş ama başaramamış… “Kendimden nefret eder hale geldim” diyor… Gencecik yaşta hastalıklarla tanışmaya başlamış… İntihar etmeye karar vermişken internette Ubam gözüne çarpıyor… Son kez şansını denemek istiyor, Ubam kendisini kabul ediyor ve tedaviye başlıyor… Ve şimdi gözlerinin içi gülüyor, hayatı yeniden keşfetmenin mutluluğunu yaşıyor… Ubam’ı ziyaret ettiğimizde İsmail Karakaş’la tanıştık… Tedavi görmek ve görüşmek için gelen aileler oradaydı… Yaklaşık 5 saat orada kaldık… Telefonu hiç susmadı… O aileleri görünce gerçekten içiniz sızlıyor… 20 yaşında… Bonzai bağımlısı… Başka bir şey kullanmıyor… Mavi gözlü, yakışıklı çocuk 40 yaşında gösteriyor… Anne baba perişan ve çaresizlik içerisinde… Annesi “son çaremiz burası Tufan Bey” dedi… Ama Ubam kabul edemedi çünkü yer yoktu… Ubam kısıtlı imkanlarla herkese yardım etmeye çalışıyor ama şartlar ne yazık ki yeterli değil… 24 yaşında… Dört senedir bağımlı… Evli, anne, baba ve eşi ile gelmiş Ubam'a… Üç yıldır evli... Maddenin her türlüsünü kullanmış… Artık kurtulmak istiyor… Eşinin ve annesinin gözlerine baktığınızda her şeyi anlıyorsunuz zaten… Aylardır kullanmıyorum artık diyor… Ama annesi duymayacağı şekilde “daha dün akşam evde kullandı” diyor… Anne perişan… “Artık evde balkona çıkıp sigara bile içmek istemiyorum. Çarşıya alışverişe gitmek istemiyorum” diyor… Gözleri dalıyor dakikalarca… Annenin de psikolojisi bozulmuş… İsmail Karakaş bakıyor gülümseyerek… “Madde bağımlıları mükemmel yalan söylerler. Öyle senaryolar yazarlar ki bir süre sonra kendi yalanlarına kendileri de inanmaya başlarlar ve sizi de inandırırlar” Ve ekliyor… “ Madde bağımlılığı insanın önce sağlığını sonra aklını ve en son da canını alır” diyor… Konyalı bir hemşehrimizle görüşüyoruz… Tedavi görmüş, Ubam’da kalarak eğitmen olmuş ve kendini eskiden kendisi gibi olan insanların tedavisine adamış… Daha 22 yaşında… “Abi vücudumda madde alacak damar kalmamıştı. Artık son demlerdeydim. Ama Ubam bana hayat oldu. Çok şükür kurtuldum. Hayatı yeniden keşfettim. Şimdi büyük bir mutlulukla genç arkadaşlarıma yardım ediyorum” diyor… Rehabilite olmak için gelen hastalar bir testten geçiriliyor… Test sonuçları anında yurt dışına gönderiliyor… Karşılıklı müzakere yapılarak rehabilite olacak insanların alınıp alınmamasına karar veriliyor… Ubam'ın çalışma felsefesi bu… Ve gelen insanlarda ilk baktıkları şey kararlılık… Çünkü tedavinin olmazsa olmaz ilk kuralı bu… Gelen insanın ilk önce madde bağımlılığından kurtulma kararlılığında olması gerekiyor… Artık öyle tecrübe kazanmışlar ki on dakika sohbetten sonra bunu rahatlıkla anlayabiliyorlar… Ve kabul edemedikleri kişilere ücretsiz bağımlılık danışmanlığı hizmeti veriyorlar… Hülasa... Her şeyi devletten beklemekle olmuyor… Bu ülke vicdanı ve gönlü zengin insanlarla dolu… Gönülden ve büyük özveri ile çalışan bu tür kuruluşları hepimizin desteklemesi gerekiyor… Ve bağımlı olup ta kurtulmak isteyen gençlerimize herkesin sevgi elini uzatması gerekiyor… Cümleten hayırlı haftalar…