Milletine adanmış bir ömürdür Polislik!

Mekanı cennet olsun, rahmetli babam Emekli Emniyet Müdürü Vedat Sunat, mesleğe ilk adımını attığında üç yaşındaymışım. Manisa'nın Soma İlçesinden Bursa'ya uzanan o dönemde, özellikle 1950'li yılların sonları daha net hatırlayabildiğim olaylarla doludur. 1958 yazında Komiser Muavini olan babamın tayini çıkmıştı. İlkokul 2'den 3. sınıfa geçtiğim yıldı. Diğer iki kardeşim henüz okula başlamamışlardı. Otobüsle  Bursa'dan Eskişehir'e geldik. Eskişehir İstasyonunda Kara Tren'e yani Marşandize bindik. Annem, babam, benden iki yaş küçük erkek kardeşim ve beş yaş küçük kızkardeşimle birlikte bir kompartumana yerleştik.. Her istasyonda duran Marşandizle ilk yolculuğumuzu yapıyorduk. Kara Tren aldı bizi Kayseri'ye götürdü. Polis çocuğu olarak hatırladığım en uzun ilk yolculuktu bu yolculuk. Bursa ile başlayan gurbet yolculuğu daha sonra yıllarca sürdü. Gittiğimiz her yerde mutlu olmasını bilen, her yerin sevilecek, hoş görülecek taraflarını keşfeden, Polis eşi olmaktan gurur duyan bir anneye, duruşuyla, dürüstlüğüyle çevresinden saygı ve takdir gören Polis bir babaya sahiptim. Esnaf'ın 'Komserimin oğlu' diye gösterdiği yakınlık yarım asrı aşan bir süredir gözlerimin önünden gitmez. Her ayrıldığımız yerden buruk, hüzünlü ve geride bizleri çok seven insanlar bırakarak ayrıldık. Polis vatandaş yakınlaşması o yıllarda bütün imkansızlıklara ve olumsuzluklara rağmen  karşılıklı sevgi-saygı ve güven esasına dayalı oldukça hoş bir zemin üzerine oturtulmuştu. Bir çok kavga, tartışma, küfürleşme, hatta ailevi geçimsizlikler karakollarda tarafların yatıştırılmasıyla, barıştırılmasıyla tatlıya bağlanır, bir daha benzer tartışmalar uzun süre yaşanmazdı. Böyle bir atmosferde, Polis ekmeği ile büyümüş, okumuş ve yetişmiş olmakla iftihar ediyorum. Polisin ailesine ve çocuklarına ayırdığı zamanlar o yıllarda oldukça azdı. Sanıyorum zamanımızda bu değişmedi. Bizler ; fedakâr, sevgi dolu, hoşgörülü, babacan, anlayışlı, bakışlarıyla yüreğimizi okuyan, derdimizi yüzümüze bakıp anlayan Polis babalara sahiptik! Bize ayırabildikleri yegane zaman hafta mezunu oldukları ve genellikle Pazar gününe denk gelen hafta sonuydu. Hafta sonunu iple çektiğimiz günlerin  bir çoğunda, görevli oldukları için göremezdik babamızı! Vatandaşın derdi, vatandaşın problemi daima ev halkının önündeydi. Çünkü, milletine adanmış bir ömürdü Polis mesleği! Dün de, bugünde, yarın da öyle olacağından hiçbir şüphem yok! Polislerimizin eşleri ve evlatları için yapmış oldukları fedakarlık gerçekten anlamlı ve bir o kadar da göz yaşartıcıdır. Bu duygu anlatılmaz yaşanır bir duygu olarak ancak ifade edilebilir. Bunu en iyi bizler yani Polis çocukları ve Polis eşleri olan annelerimiz anlayabilmişlerdir. Bıçaklanan, kurşunlanan babanızın hastanede yatan görüntüsünü, annenizin sizlere göstermek istemediği ancak saklayamadığı gözyaşlarını unutamazsınız! Çıkan olaylarda günlerce eve gelemeyen, öldü denilen babanızı sapasağlam karşınızda gördüğünüzde şükredersiniz Yaradana! Polis olmak zordur zor olmasına da, Polis eşi ve evladı olmakta kolay mesele değildir. Stresin dikalasını yaşar Polis! Namlunun ucunda gezer Polis! Tehlikenin, tehdidin hangi sokaktan, hangi evden, hangi pencereden geleceğini sezer, Polis! Karşısında ki insan hırlı mı, hırsız mı, niyeti ne, yüzüne bakar bakmaz okur, Polis! Gecesi-gündüzü, mesaisi, tatili, bayramı-seyranı olmayan bir meslektir Polislik. Onun için şerefli meslekler sıralamasında onurlu bir yeri vardır. Onun için devletimizin güvencesi ve teminatıdır Polis. Polis Teşkilatının kuruluşunun 170. yılında başta Konya İl Emniyet Müdürümüz sayın Mevlüt Demir olmak üzere, Türk Polisinin kahraman evlatlarının Polis günlerini kutluyorum. Şehit düşen Polislerimize, bu dünyadan ayrılan Polislerimize Cenab-ı Allah'tan rahmet, hayatta olan emekli Polislerimize de uzun ömürler diliyorum.