Mevlid Kandili Konya'da bir başka geçiyor

İki cihan güneşini iyi ve doğru olarak derinine tanımak gerekir. Konyalı böyle mübarek günlerde bütün aileler çoluk çocuk büyük camilere akın ederler. Bizim Peygamberimiz Hz.Muhammed (a.s)’in dünyaya teşriflerini candan kutlarız. Bu önemli geceyi her yıl olduğu gibi bu yıl da aynı minval üzere eksiksiz bütün İslam aleminin yaşlısıyla, genciyle hep birlikte kutlayacağız. Bilhassa Konya’da diğer illerimize nazaran daha heyecanla geçer. Bu da Konyalının özelliğidir ve sevindirirci bir durum hasıl olur. Şimdi Allah Resulu’nün doğumundan söz edelim. Bundan onbeş asır evvel cihan semasını baştan başa kara bulutlar sarmıştı. Kalpler Allah fikrine yabancıydı. Gönüller Peygamber inancından uzaktı. Beyinler şarap küplerine dalmıştı. Ruhlar puthane, barhane ve kumarhanelerin kahredici balyozları altında inliyordu. Kitap medeniyeti zincirlere vurulmuştu. Zaman hastaydı. Mekan hastaydı… Kısaca insanlık küfür ve şirkin kölesi olmuştu. Hak yoktu. Adalet yoktu. Fazilet yoktu. Sevgi ve kardeşlik yoktu. Böyle korkunç bir bunalım içine yuvarlanmış olan insanlığı, ancak ilahi bir nur, Rahmani bir şifa, Rabbani bir rahmet kurtarabilirdi. İnsanlık bu nura bu şifaya ve bu rahmete hasretti. Bir kurtarıcı bekliyordu insanlık. İşte merhameti sonsuz olan Yüce Allahımız’ın lütfuyla M.571 senesinde Rebiulevvel ayının 12.gecesi sabaha karşı Mekke’de ufuk peygamber Allah Resulu(s.a.v) dünyaya şeref verdi. Doğmadan önce babası Hz.Abdullah’ı altı yaşında annesi Hz.Amine’yi kaybeden şanlı Peygamberimiz (s.a.v) öksüzlük beşiğinde büyüyordu. Gençlik yıllarını Ebu Talib’in himayesinde geçiren Allah’ın has kulu, yirmi beş yaşında Hz.Hatice validemizle evlendi. Daha gençliğinden itibaren herkes tarafında Muhammedül Emin diye kabul edilen Allah’ın Resulu’ne M. 610 senesinde ve insan hayatının olgunluk çağı olan kırk yaşında Peygamberlik verildi. Beşerin en üstün örneği ve insanlığın mukaddes habercisi sevgili Peygamberimiz (s.a.v)’in Cebrail (a.s) vasıtasıyla Allah’tan aldığı ve insanlığa takdim ettiği ilk emri Rabbani şu ayet-i kelimeler olmuştur: Her şeyi yaratan Rabbinin adıyla oku. O insanı bir kan pıhtısından yarattı. Oku, Rabbin nihayetsiz kerem sahibidir. Ki O, kalemle yazı yazmayı öğretendir. İnsana bilmediğini o öğretti. Böylece Kuran-ı Kerim’in bu ilk ayetiyle Hira dağında parlayan İslam güneşi cihanı yeniden nurlandırmaya ve insanlık üzerindeki kara bulutları dağıtmaya başladı. Artık cihan Peygamberi insanları İslama çağırıyordu. Kuran’a çağırıyordu. Allah Resulunün bu davetine koşan bahtiyar gönüller İslam’ın nur pınarından yudum yudum içiyorlardı. Müslümanlar çoğalıyordu. İslam’ın gelmesiyle zulüm sultanları, put saltanatları yıkılan müşrikler Allah Resulu (s.a.v)’e ve Müslüman olanlara korkunç işkence ve eziyetler yapmaya başladılar. İşkence ve eziyetler arttıkça Müslümanlar da hızla artıyordu. Çünkü iman sancağını gönül burçlarından tola, tüfekle, işkence ve eziyetle sökmek mümkün olamazdı. Dün olmamıştı, bugün de yarın da olmayacaktır. Bütün cihana hak ve adaleti öğreten gerçek insanlığı bellekten kurtarıcı İslam nizamını tebliğ eden sevgili Peygamberimiz (s.a.v) fani varlığı ile aramızda yoktur. Fakat tek önder ve tek örnek olarak daima önümüzdedir. Bu bakımdan O’ndan uzak kalmak O’nun sünnetini terk etmek, O’nun rahmet ve müjdesine koşmamak bir Müslüman için felaketlerin en büyüğüdür. Çünkü Rahmet O’dur. Müjde O’dur. Şefi O’dur. Yüce Mevla’mızın “Hiç şüphesiz büyük bir ahlak üzerindesin sen.” Buyurduğu gerçek ahlak numunesi yalnız O’dur. “Kişi sevdiği ile beraberdir.” Buyuran ve Hak ile Batılı kesin çizgilerle ayıran Allah Resulu’nu tek önder bilelim. Fikrimizi, düşüncemizi O’nun emrine verelim. Bizzat Yüce Allah’ımızın övdüğü, Habibim dediği, salat-u selam getirdiği, Peygamberler zincirinin son halkası kıldığı şanlı Resulumüzü çoluğumuza çocuğumuza iyi öğretelim. Unutmayalım ki; O’nsuz zaman kara, mekan kara, gönüller kara ve cihan baştan başa karadır. Bu vesile ile mübarek Mevlid Kandilinizi tebrik ediyor, O şanlı Resulünün şefaatini diliyorum.