KÖYÜMÜZE GERİ DÖNELİM LAKİN…

Ne diyordu Ferdi Tayfur o güzel şarkısında, “ Hadi gel köyümüze geri dönelim / Fadime’nin düğününde halay çekelim!” Köye geliriz, düğünlerde, halayda çekeriz çiftetelli de oynarız, lakin, düğün biter, çoluk-çocuk şehrimize geri döneriz! Anlayacağınız, şehirden köye geri dönmek ölümlerin ve düğünlerin dışında söz konusu bile değil. Köyü özlemek, bulunduğumuz şehre geri dönmek şartıyla, sadece üç-beş gün kalmakla eşdeğer! Bakın dil alışkanlığı olarak köy dedik! Biliyorsunuz, bizim şehrimiz için artık köy filan yok, mahalle var! Kadim köylerimiz, kasabalarımız mahalle oldular!. Şehre yakın köylerimizi, kasabalarımızı mahalle olarak, Selçukluya, Meram’a, Karatay’a bağladık. Geri kalan köylerimizde yine mahalle olarak, İlçelerimize bağlandılar…. İnsanımız, halen köy demeye devam ettiği mahallesine birkaç günlüğüne bile olsa, geri döndüğünde, Sıkıntıdan patlıyor, Bunalıyor, Hafakanlar basıyor, Günümüz tabiriyle daral geliyor! Gel artık, baba ocağını yak, geri dönmeye niyetin yok mu diyenlere kızıyor, küsüyor, gönül koyuyor! Acilen bir gerekçe, bir mazeret icat edip, gerisin geriye dönüyor şehre. Şehrin bütün olumsuzluklarına, maddi problemlerine, beş kuruşsuz dolaşmayı göze almamıza karşın, köye dönmeyi bir alternatif olarak görmeyen yaklaşımlara sahibiz! Öyle ki; köyden şehre gelenler, sonuna kadar savaşmaya, şehirde ayakta kalmaya, ayakta durmaya adeta yemin etmiş gibiler. Onlar bulundukları köylerden yani mahallelerden şehre göç ettiklerinden sonra, tarımın, hayvancılığın neredeyse yok olmak üzere olduğu sır değil. Kim kaldı köylerde? Yaşlı nüfus… Yada inatla köyde kalmaya, baba ocağını tüttürmeye karar veren az sayıda insan. Araziler ya icarda… Ya nadasta… Ya da boş! Eken yok… Diken yok… Bakan yok! İlgilenen yok! Gelmeye niyeti olan hiç yok! Köylerimizi birer cazibe merkezi haline getirme çabasından bir hayli uzağız. Şehirde ne varsa, Kasaba ve köylerimizde, Şehir merkezlerine bağlanan yeni mahallelerde de olmalı lafları, Birer temenniden ileriye gitmeyince, Şehre kapağı atan, Ayağı yer tutan, Çevre edinen kim varsa, Yakın çevresini, Hısım-akrabasını da şehre taşıdı. Gelenler, şehirde kalmak için sadece çabalamıyor, adeta çırpınıyorlar. Geri gitmeyi, şehre gitti, kös- kös geri geldi dedirtmeme adına gurur meselesi yaparak, Bütün zorluklara rağmen şehirde kalma savaşı veriyorlar. Böyle savaş veren insanlar, keşke kendi köylerinde bu savaşı verselerdi, köyler kalkınır, tarım, hayvancılık ve ekonomi canlanır, şimdi bunları konuşuyor olmazdık! Mücadeleyi seven, Mücadeleden yılmayan insanımıza, Kendi köylerinde, Mahallelerinde, Mücadele etme imkanı ve desteği vermede sanıyorum bir hayli geç kalmış durumdayız. Cazibe merkezlerini köy ve kasabalarımızda çok önceden, köyden şehre göçlerin başladığı günlerde yapabilmeli ve şehre göçü önleyebilmeliydik! Bunları gördüğümüz halde, köy, kasabalar ve mahalleler yerine, şehir merkezinde, cazibe merkezi haline getirilen yeni merkezler, yeni iş yerleri, siteler, kentsel dönüşümlerin insanların başını döndüren gelişimleri, köyden mahalleye dönen yerleşim yerlerini resmen öldürdü. Birçok insan ne diyor biliyor musunuz? Yeni Büyükşehir yasasıyla, köy diye bir şey kalmadı! Dönseniz nereye döneceksiniz? Hangi köye, hangi kasabaya? Onun için mahallemize dönemiyoruz! Köy ve kasaba vasfının kalmadığı, ancak köyümüz dediğimiz, bizden sonraki kuşakların köy demeyeceği bu yeni mahallelere, ne şehre gelenlerin, nede şehirde doğup büyüyen ikinci ve üçüncü kuşakların geri dönmesi bugün için oldukça zor görünüyor. Şehre gelmenin, şehirde yaşamanın, şehirde hayat sürdürmenin dayanılmaz cazibesine kendini kaptıranlar, yaşayacakları bütün zorluklara rağmen, köylerinden, kasabalarından, ilçelerinden şehre gelmeye devam ediyorlar. Hadi gel köyümüze geri dönelim, şarkısında hayat bulan felsefe, köyünü özleyen yaşlı insanların bazen geri döndüğü, bir ayaklarının da şehirde olmaya devam ettiği bir yaşama biçimi olmuş durumda. Birçok dostumuz şöyle diyor; Özlüyoruz, istiyoruz, gidince de, şehre özlem başlıyor! Yorum sizin sevgili okurlar!