Konya, Anadolu'nun mihenk taşıdır!

Bildik bileli, şehrimiz de herkes sözgelimi Timur’un karşısına çıkacak yani şehir adına konuşacak, Hoca Nasreddin misali birini arama meylinde! Hal böyle olunca… İyi olursa bizden, kötü olursa o kapıya varandan bilinsin mantığı yüzyıllardan bu yana şehrin kabusu, korkulu rüyası, handikabı, gelişmesinin önündeki ayak bağı. Böyle birileri her dönemde bu şehirde daima vazifeye hazır olarak hep vardı ve var olmaya da devam ediyor. Peki, endişe ne? Hoca Nasreddin misali insanlar ileri sürüldüğünde, Timur misali makamlar tarafından izzeti itibar görürse, ikbal kapıları önünde açılırsa, içinizde böyle biri madem vardı, niye onu bizimle tanıştırmadınız, sizin maksadınız ne diye sorulursa, ne olur bizim halimiz diye endişe edenler pek çok! İşte o yüzden, iş bilenleri, şehrin yüzünü ağartacakları aldık kenara… Sakladık ücra bir izbeye… Leyleğin yuvadan attığı gibi, fırlattık şehrin sınırlarının ötesine… O yüzdendir ki, şehrimiz, meselelerini çözecek, çözüme kavuşturacak birilerini bunca yıldır arayıp duruyor. İşte bu kanaatten dolayı, şehri koşturacak, kanatlandıracak, uçuracak, arkasından gidilecek insanlar ön plana alınmamaya devam ediliyor intibası yaygın! O olmuyor, bu olmuyor, engeller aşılamıyor, varılacak kapılara varılamıyor manzaralarından sonra ne mi yapıyoruz? Başımızı eğip, ağzımızı kapayıp, halimizi görsünler, halimizden bilsinler, bakar bakmaz nedir bu halin diye sorsunlar diye ümit ediyoruz! Bu havaya ne havası demek lazım? Bekleme havası olabilir mi? Taşın altına elini koyma edebiyatının neden bu kadar revaçta ve meşhur olduğunu bilmem anlayabildiniz mi? Timur’dan murat, Yıldırım Beyazıt’ı 1402 yılında Ankara savaşında mağlup eden, o meşhur savaş dahisi Hükümdar değil elbet! Taş altı edebiyatının haritacıları, plancıları, programcıları ve mimarları da, yok taşın altına elimizi koyacağız, yok gövdemizi, yok yüreğimizi diye cümleleri ardı ardına sıralamakla meşguller. Kimin yıldızı az biraz parlasa, ne oluyor, ne oluyoruz diye hasta oluyor arkadaşlar! Konya dışına attıklarının, göz kamaştıran başarıları karşısında, biz hata etmişiz, keşke bu hatayı yapmasaydık diyen olduğunu sanıyorsanız yanılıyorsunuz! Dut yemiş bülbül misali suskunluğun ardında, başka neler yapabilirdik, nasıl engelleyebilirdik, neden yapmadık, neden yapamadık sorularının pişmanlığı yatıyor, diyenleri dinlemek lazım! Bizden gitsin de, isterse Ankara’da ilk sırada olsun denilenleri unutmadınız herhalde! Kıskançlık, hasetlik ve fesatlık bir yere kadar! İfrat şehre zarar veriyor. Netice de, şehirler kalıcı, insanlar belli bir sürenin sonunda elveda deyicidir. Paylaşılamayan ne? Sevgi mi? İtibar mı? İktidar mı? Güç ve kudret mi? Yoksa şehre hakim olma arzusu mu? “Hepisinden eyice, bir gönüle girmektir” diyen Yunus Emre’yi neden dinlemeyiz, neden dikkate almayız, neden gönüle girme yollarını kendimizden bu denli uzaklaştırırız bilen var mı? Hepimizi yaratan, gönüllere girenlerin yolunu açmıştır. Gönüllere girmek kendilerine nasip edilenleri, nasıl engelleyeceksiniz? Taşın altına bastırdıkları halde, taşların arasından fırlayıp bürokraside ve ülke çapında ki kurumlarda tercih sebebi olarak en üst makamlara getirilenlerin yarattığı rahatsızlıklar karelerde ki, zoraki tebessümleri, dil ucuyla söylenen takdir sözcükleri kimsenin gözünden kaçmıyor! Konya, ülkenin coğrafi olarak en büyük İli. Konya, Anadolu’nun mihenk taşı bir şehir. Böyle bir şehirde yaşadığınızı bir an bile unutmak demek, hüsran demektir, zafer kazandım sanıldığı an, kaybetmek demektir. Mümbit Konya Ovasında; Nice bilgili… Nice güngörmüş… Nice pratik zekalı… Nice zengin ufuklu… Nice arkasından yürünecek insan var… Bilmeyenlere, görmeyenlere, göremeyenlere, görmek istemeyenlere selam olsun! Bizim, gerçekleri, işin doğrusunu, işin hakikatini bildiği halde bilmezden gelme gibi kötü bir huyumuz var! Cumhuriyet kurulduğundan bu yana birçok Bakanlıkta, üst düzey görevlere getirilmiş kıymetli, ülkesini seven insanların görevlendirilmesi tesadüf mü? Elbette değil! Bu insanlara sahip çıkılmamasını, onlara destek verilmemesini neye bağlıyorsunuz?