İyi insanlarla karşılaşmak dileğiyle

Sevgili okurlar; Öyle bir patron düşünün ki kendisi hasta olduğu halde, öğle saati yemek yoğunlunda mutfak çalışanları yetişemediği için geçiyor kazanın başına, alıyor kepçeyi eline, sanki sıradan bir çalışanmış gibi gülümseyerek yemek dağıtıyor. Üstelik bu tek seferlik bir şey de değil. Daha önce de defalarca gördüğüm, şahit olduğum ve şaşırdığım bir durum. İlk gördüğümde çok şaşırmıştım doğrusu. Çünkü daha önce de çok değerli ve çok güzel insanlarla çalışmış olmama rağmen böyle bir duruma şahit olmamıştım. Garipsemiştim, kanıksayamamıştım. Koskoca patron nasıl olurda sıradan bir çalışanmış gibi kepçe kazan yemek dağıtırdı ki. Ama bir yandan da çok hoşuma gitmiş ve duygulanmıştım. Ait olduğum yerde hissetmiştim. Öyle de hissediyorum hala. * Şimdi bu yazıyı okuyanlar yalakalığın dibine vurmuş diyeceklerdir büyük ihtimal. Desinler, hiç önemli değil. Sonuçta her düşünce taşıdığı karakterin meyvesidir. Üstelik beni tanıyanlar bunun benim tarzım olmadığını bilirler. Bu satırlar sadece o an aklımdan geçen, yazmasam içimde kalacak olan duygu ve düşüncelerimdir. Safiyane hislerimdir. * Şimdi bilenler anlamıştır, bilmeyenler merak etmiştir kim olduğunu, kimden bahsettiğimi. İsme gerek yok sevgili okurlar. Sonuçta isimler geçici hissettirdikleri bakidir. Her zaman iyi insanlarla karşılaşmak dileğiyle. İyi hafta sonları… Esenlikle kalın.