Hayattayım, farkındayım…

Yaşadığınızı nerden anlarsınız? Belki düşünürken, belki gülerken, belki acı çekerken, belki huzur verirken fark edersiniz varlığınızı. Belki dert belki deva olurken dolu dolu yaşayanlardansınız. Tercih çoğu zaman sizindir. Hayata öfke ve nefretle bakarken hisseden de var canlılığını, ılık rüzgâr tenini okşarken tebessümle idrak eden de… İnsan öyle bir psikolojidedir ki, hayatı elinden alınırken, sağlığı bozulurken, ömrü tükenmeye yüz tuttuğunda, ağzının tadı kaçtığında, görüşü bulandığında fark eder aslında ne de keyifle yaşamakta olduğunu. Geç kalmış şükranlar doldurur hayatımızı. Meğer ne mutluymuşum, meğer ne sağlıklıymışım, meğer ne şanslıymışım der, iç çekeriz güzel ama zamanında fark edemediğimiz anlarımıza. Yaşamınız siz tuttuğunuz sürece, kendi hayatınızı seçtiğiniz sürece size aittir. Nereniz acırsa canınız oradadır belki evet ama hayatınız da ona huzurla gülebildiğiniz kadar sizindir. Kederlerinizi kucakladığınız, sevinçlerinizi paylaştığınız oranda bedende can dolaşır. Yaşamın sırrı ise ona “değdiniz” anlardadır. Fark etmemek mümkün değildir o anları ve herkesin becerisi yüreğinde saklıdır. O anlarda nefesiniz kesilir, kalbiniz bedeninize sığmaz olur, öyle bir güç doldurur ki içinizi dünyayı yakalasanız durdurabilirsiniz bile dönmesini. O “an”lardır yaşamınıza can katan. Bir an bin güne bedeldir yeri geldiğinde. Tek bir an, ömrünüzü bile taşıyabilir kanatlarında. Yaşamınız siz fark ettiğiniz sürece can taşır. Var olduğunuzu bildiğiniz, damarlarınızda akan hayat ateşini hissettiğiniz ve kimseye ispat etme ihtiyacı duymadığınız anlarda. Varlığınızın kanıtı da kendinizsinizdir işte o zaman, başka hiçbir şey ve hiç kimse değil. Bencilce, hedonist bir hayat yaşamaktan bahsetmiyorum burada. Diyorum ki; kanınızın son damlasına kadar, aldığınız her nefesle dokunsun hayata, etki etsin, hissetsin kalbiniz. Siz olsanız da olurdu olmasanız da, ama madem sizsiniz, kendinizi yaşayın. Hiçbir başarı, hiçbir aşk, hiçbir keder var etmese de bizi; içten bir tebessüm, tombul bir yağmur damlası, yeşil sarı yapraklar, incecik bir hilal kıymetlendirir ömrümüzü. Hayata gelme kararını kendimiz almıyoruz belki ama varoluşumuzu şekillendirebiliyoruz. Yaşamımızın anlamını kendi seçeceğimiz temellere dayandırabiliyoruz. Kin, kavga, öfke ve çatışmayla doldurup isyanla geçirebiliriz günlerimizi. “Neden ben” diye sorarak ve bulduğumuz her nedenle daha bir küskünleşerek. Anlayış, tevazu, ilgi, merak ve neşeyi de seçebiliriz hayat tecrübesi adına ve “iyi ki ben”leri çoğaltabiliriz, kâh kahkaha kâh gözyaşlarımızla. İyi ki demek için keşkeleri beklemek, karşımızdakinin değerini görebilmek için zamanında kendi değerimizden çok kaybetmiş olmak, sahibiyiz zannettiklerimizi bir bir elimizden alarak sanal aidiyetlerimizden özgürleşmemizi sağlamak, hayatın bize kendi gerçeğini anlatma yollarından en etkilileri belki de. Ama istersek çok daha çabuk öğrenebiliriz dersimizi. Her kayıpla yeniden yıkıldığımızda, ümitsizlikten hıçkırıklarla ağladığımızda, haksızlıklara alev saçan gözlerle baktığımızda, önce durup nefesimizi fark etmemizle başlıyor hayata ilk temas. Elimizi kalbimizin üzerine koyup, orada bizim için attığını fark ettiğimizde, biz ne yaşarsak yaşayalım onun devam eden ritmine kulak verdiğimizde, yaşadığımızın milyarlarca hayattan sadece bir tanesi olduğunu, deli yüreğimiz tevazuuyla hatırlatır bize. Biz olsak da olmasak da var olacak dünyanın, biz ne yaparsak yapalım değişmeyecek tablosunda bir fırça darbesi olan hayatımız, okyanustaki tek bir damla gibi. Okyanus için önemsizse de damla için hayati. Sevmeyi yürekle tüm ruhla, bedenin her hücresinde hissetmek, ağız dolusu kahkahalarla gülerken akan gözyaşlarını elinin tersiyle silmek, mutlu olmak için yarını, dinlenmek için tatili, çalışmak için parayı, yaşamak için zamanı beklememek, denizde son sürat giderken elini uzatıp suya değdirmek. Var olmak benim için bunlar, sizin için ise çok başka şeyler demek… Mutlu günler…