Hayat öğretmendir…

İnsanın tekrar merakı inatçı kibrinden beslenir. Hayatında en fazla tekrarı, anlayamadığı olaylar üzerinden gerçekleştirir. En büyük ihtiyaçtır insanlık için anlaşılamayana anlam verebilme. Yaşadıklarının nedenini kendince bulmak zorundadır; adalet duygusunu zedelemeden yaşamı algılamak. Oysaki adalet naif bir hayaldir. Hepimiz içten içe biliriz ki yaşadığımız dünya bizim arzuladığımız anlamda “adaletli” bir yer değildir. Biliriz ama inanmayız bu en basit gerçeğe. Kabullenmeyiz. Aslına bakılırsa evet farkındayızdır, felaketler insanlar içindir hem de en az mucizeler kadar. Talihsiz diye adlandırdığımız olaylar yanı başımıza kadar gelebilir. Üzülürüz, etkileniriz, sorgularız belki ama kendi başımıza gelene kadar da ilahi adaletsizliği görmezden geliriz. “ Neden ben? ” sorusu en tahammül edilemeyendir o sebepten, tüm sorular içinde. Ne yaptım da başıma bunlar geldi deriz, nerede ne günah işledim? İşte cevaplayamadığımız oranda travma tekrarı başlar. Cevap bulamadıkça, çözüme ulaşamadıkça, artan bir şiddette devam eder, başımıza neden geldiğini bir türlü anlayamadığımız olaylar. Oysaki sadece olur bazen hayatta üzücü, kırıcı, yıkıcı durumlar ve bunların bazıları da bize olur. Kendimizce sebepleri vardır ve bazen de hiçbir sebep yoktur. Sıra bizdedir ve olmuştur… Aklı başında insana reva mı tüm bu yaşadıklarımız? Akıl olsa bu filmin yönetmeni, değil elbette. Ama esas patron, bildiğimizden, bilincimizden çok daha derin. Akıl ise göstermelik bir yönetmen koltuğunda sadece. Gerçek hükümdar, hoşuna gitmeyen her şeyi dipsiz kuyularında özenle saklayan diktatör ruhlu bilinçaltının ta kendisi. İşte o, korkularını bir bir gömer onlardan kurtulmak uğruna ama bereketli topraklarına ektiğini, her zaman misliyle biçeceği gerçeğini bir türlü kabullenmek istemez. Dehşete kapılır kendi mahsulünden, nasıl da coşarak filizlendiklerini gördüğünde. Can havliyle keser, koparır, temizler kendince bahçesini zararlı otlar ve zehirli sarmaşıklardan ancak nereden, neden çıktı bunlar, demez. Gömer, yine gömer, daha derine gömer olanca gayretiyle ama sadece köklerin daha da güçlenmesine hizmet ettiğini kendine itiraf edemez. Hayat travma tekrarlarını sever. Korkularımızı, acılarımızı, hasretlerimizi, nerede olursa olsun bulup getirir bize yılmadan. Sabırla ve kararlılıkla, kabul ve kucaklamayla bekler bizi, pes etmez. Hayat, biz ona inanmasak da bizden ümidini hiçbir zaman kesmez. Çocuğunun düşe kalka yürümesini, ardından rüzgarla yarışırcasına koşmasını izleyen gururlu bir ebeveyn gibidir o, derin bir kabullenişle bekler kendimize kucak açmamızı; travmalarımızdan kaçmaktan vazgeçip, onlarla uzlaşma cesaretine ulaşmamızı. Hayat, biz onu yaşayalım ve artık ondan saklanmayalım diye sonsuz bir sevgiyle sarar yaralarımızı. Yine atar, tekrar atar bizi uçurumlardan aşağı, çırparsak kanatlarımızı, uçabileceğimizi gösterebilmek için. Düşeceksek bile, ucunda kalkmak olduğunu öğretebilmek için. Hayat bizi kıvama getirmek için yoğurması gerektiğini bilir. Tadına doyulmaz lezzetlerin dengeli karışımlar gerektirdiğini bazen tatsız, bazense en uzun yoldan, ama mutlaka, öğretir. Nelerin yeniden başınıza geldiğine, dönüp yepyeni gözlerle bir daha bakın derim ben. Acı en becerikli öğretmendir. Eğer saklanmaktan vazgeçip bize anlattıklarına kulak verebilirsek, kısa yoldan unutulmaz dersler verir. Tekrarlardan bizi en çabuk kurtaran da odur. Hepimiz biliriz ki bir musibet bin nasihatten iyidir. Fark edin kendinizi hapsettiğiniz, kale sandığınız zindanlarınızı. Çıkarın sakladığınız anahtarları, korkmayın açın kapılarınızı. Bilmeyeceksiniz başınıza bu defa ne maceralar gelecek, garanti altına alamayacaksınız. Ama o rüzgarı yüzünüzde bir kere hissettikten sonra, güvenli bahçelerinizin geçit vermez çitlerini bir daha ihtiyaç duymamacasına yıkacaksınız. Kendinize cüret edin. Kendi türkünüzü çalın ve size eşlik edenlerle söyleyin. Başka türkülere katılın ve onların ritmiyle yeni danslar öğrenin! Mutlu günler…