HATIR İÇİN ÇİĞ TAVUK DAHA NE KADAR YENİR?

Gündem, seçim! Gündem, seçimle geçim arası! Gündem, hatırların öne sürülme sırası! Gündem hatıra binaen, çiğ tavuk yeme muhabbetinin hicran yarası! İş dönüp dolaşıp bize geliyor! Biz kim miyiz? Sen, ben, öteki, beriki yani hepimiz! İşte bu saydığımız biz… Hatırlı ve sevdiğimiz biri olmazsa dinlemeyi sevmeyiz. Bizde hatır-gönül dendi mi, akan sular durur. Evvel Allah; Hatır için, kendimizi bildik bileli, çiğ tavuk yiyen bir milletiz! Bize anlatıldığı kadarıyla, aklımız fazla yatsın, ya da yatmasın, Sevdiğimiz ve inandığımız insanlar ne diyorsa, ne anlatıyorsa, Onları desteklemek babında kararımızı anında onların lehine verir, Üstelik geri adım atma gibi tereddütlerin içine de asla düşmeyiz! Oy verdiğimiz siyasi partinin kararı noktasında, münakaşa etmeye de, tartışmaya da, yumruklaşmaya da, küsmeye de, selamı-sabahı kesmeye de, sonuna kadar savunmaya da, bayılırız. Siyasilerimiz, milletimizin bu özelliğini en iyi bilen insanlardır. Bizi bizden daha iyi biliyorlar ve tanıyorlar desek yalan değil. İnandığımız ve güvendiğimiz insanların yanlış yaptığına, Yapacağına, Ne anlatılırsa anlatılsın ikna olma diye bir eğilim, Ya da yaklaşımımızın olduğunu ne gören vardır, ne duyan! Çok uzun yıllar sonra, Hatıralarını anlatan insanlar, Biz şu konuda çok yanlış yaptık, Ancak o gün için yanlış yaptığımızı düşünemedik bile diye, itiraflarda bulunmuşlardır. Bizdeki bu demokrasi anlayışını belki de en güzel bir şekilde rahmetli Kemal Sunal anlatmıştı. Rahmetli Sunal ne mi diyordu? “ Demokrasi öyle güzel bir şeydir ki, tadından yenmez!..” Kendimizi bildik bileli, tadından yenmeyen demokrasi ortamlarındayız. Biz inatlaşma uğruna oy veririz. Lideri sevdik diye oy veririz. Babamız oy verdiği için, sülalemiz o partiden olduğu için oy veririz. Asker arkadaşımızın, mahalle arkadaşımızın, dükkan komşumuzun hatırına oy veririz. Birine kızar, tam aksi istikamete gidiveririz. Kazanacağı kaybettirir, Kiminin başınada bir anda Devlet kuşunu konduruveririz. Bu anlattıklarımız rahmetli Menderes zamanından beri böyle… Aradan yarım asırdan fazla geçmiş, gelmişiz 2019 yılına… Önümüzde mahalli seçimler var. Dolar arttı, zam gelmedik kalem kalmadı. Dolar düştü, zamlanan kalemlerde ki düşmeyi hissedemedik! Ancak insanlara kulak verirseniz, bir dokun, bin ah işit derler ya, durum aynen öyle... Vatandaş, bir duyan, duyduğunu bir ileten olur mu diye yüksek sesle sızlanıyor; İşim yok... Aşım yok... Borcum çok... Sokağa çıkacak halim kalmadı... Bana ne seçimden, bana ne kimin Belediye Başkanı, kimin encümen olacağından... Bana ne Muhtardan, azadan! Bana faydası ne? Oy verdim diye karnım mı doyacak? İşlerim rast mı gidecek? Aferin, bana oy verdin diye madalya mı takacaklar? Morali bozuk olanlarla ilgilenmek, halin ahvalin nicedir diye dinlemek gerekiyor. Seçim sonrasında ne olacak diye soruyor vatandaş? Mutfakta ki yangın mı sönecek? Sabahtan akşama kadar iş arayan diplomalı çocuğuna iş mi bulunacak? İş arayan çocuklara, tamam gel yarın başla yalnız, Günde 12 saat çalışacaksın! Sigorta istemeyeceksin! Asgari ücret şu kadara yükseldi, en az asgari ücret kadar ücret isterim diye tutturmayacaksın! Vereceğim paraya razı olacaksın! Diyen işverenlerin anlayışı mı değişecek? İş beğenmiyorlar diye konuşan boşboğazların, Çokbilmişlerin, Allame geçinenlerin, Sonradan görmelerin, Bakış açılarında, yaklaşımlarında, insaf ve merhametlerinde sapmalar mı olacak? Anlayacağınız 2019 yılının başında, Kasap et derdinde, koyun can derdinde bir vaziyet! Hatır için çiğ tavuk yenmesine yenir de… Daha ne kadar yenir, bu işlere de ne denir? Bilemiyoruz!