Dağ ve küsmek üstüne!

Tavşan dağa küsmüş, dağın haberi olmamış derler ya, bazı dağlar haberi olmamaya yeminli. Ben başı pare pare dumanlı dağım, öyle her küseni, her darılanı görürsem işim var! demeye getiriyor! Koca dağın hükmü, küsenlerinin gönlünde bağ kadar kalmışsa, o dağ durmadan ben dağım desin dursun! Dağa sadece tavşan küsmez denmiştir. Nice kuş, nice çiçek, nice böcek, nice yaşayan canlı da küsmeye başlamışsa, dağın sizin bana küsmeye ne hakkınız var diyebilir mi? Sonra, dağın haberi olsun diye küsülmez diyenlerde az değil! Ben küstüm diye yaygara edenler! Küstüm şarkıları, türküleri söyleyenler! Tellal bağırtanlar! Küsmüş, çok kırılmış diye, reklam yapanlar! Küsemedim arkadaş, kırgınım, dargınım amma, küsülmüyor diyenler! Küsmelere adeta klip çekenler var. Şöyle ağız tadıyla bir küsemedik arkadaş! diyen allamelerde yok değil! Dağa gelince, kimsenin benimle küsmeye hakkı yok, küsemezler, küsmemeliler, ben küserim, dağ ahalisi küsemez diyor! Koskoca dağın her şeyden haberi olması mı gerekir diye de savunuyor kendini! Küsen, küslüğünü sürdürüyorsa, küsmekte inat ediyorsa, atın dağdan aşağı deyiveriyor yanında yer alanlara... Atılanlar dağın altında birikmiş bekliyorlar. Ey dağ diyorlar! Bu dağ yalnızca senin değil... Bizimde yuvamız, bizde bu dağda doğduk, büyüdük, yetiştik, kendimize geldik, kendimizi bulduk, üstelik bu dağda bize yer veren, kalın, yerleşin diyen de sen değilsin! Ve sonra da şöyle devam ediyorlar; Dağ kucaklayıcıdır! Dağ merhametlidir! Dağ dolduruşlara gelmez! Dağ, karlı yamaçlarından, sislerden, bulutlardan başını kaldırıp görmek istediği her ne varsa görür. Dağ heybettir! Dağ azamettir! Dağ güvendir! Dağ sığınaktır! Dağ barınaktır! Dağ en güvenli limandır! Dağa durup dururken, ne tavşan küser, ne üveyik, ne ibibik, nede yaban güvercini... Dağa tavşan küsmüşse, dağın haberi olmadıysa, bu küsme tavşanın haksız olduğunu mu gösterir? Dağ, vefayı unutan değil,  baştanbaşa vefa kesilendir! Dağ, mazeret yeri değildir! Dağ, şikayet yeri değildir! Dağ çırpınma yeri değildir. Dağ yüce gönüllüdür. O gönülde o dağda ne kadar canlı varsa, kendine yer bulur. Dağ tekel değildir, tekelleşme değildir. Sevginin parselasyonu olamayacağı gibi, dağı da hiç kimse sevgi parselasyonuna tabi tutamaz! Tutan dağın başında yapayalnız kalır... Yürümesini şaşırır... Yolunu kaybeder! Dağ buz gibi serin suların aktığı insanın içini ve ruhunu serinlettiği bir sevgi pınarıdır. Meltem rüzgarlarının estiği, ormanların insan gönüllerine huzur verdiği, gölgelendirdiği bir yerdir. Dağda herkese yer vardır. Senin dağın, benim dağım, onun dağı, bunun dağı, şunun dağı tabirleri dağa gelmez, dağa uymaz, dağla bağdaşmaz! Eski-yeni, sizden-bizden, ocu-bucu, ondan-bundan gibi yaklaşımlar da dağın hassasiyetlerine terstir! Önemli olan tavşan dağa küstüğünde dağın haberi olması, haberdar olmasıdır.  Yüreklerde dağ kadar olan sevgiler, bağlılıklar, bağ kadar kalırsa, dağa da yazık derler, sevgiye de, o sevgiye yazık edenlere de!